استادیوم شیلی: تفاوت بین نسخه‌ها
جز («استادیوم شیلی» را محافظت کرد: مطابق با متنِ اصلی است. ([edit=sysop] (بی‌پایان) [move=sysop] (بی‌پایان))) |
|||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۲: | سطر ۲: | ||
[[Image:11-047.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۱۱ صفحه ۴۷|کتاب جمعه سال اول شماره ۱۱ صفحه ۴۷]] | [[Image:11-047.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۱۱ صفحه ۴۷|کتاب جمعه سال اول شماره ۱۱ صفحه ۴۷]] | ||
[[Image:11-048.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۱۱ صفحه ۴۸|کتاب جمعه سال اول شماره ۱۱ صفحه ۴۸]] | [[Image:11-048.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۱۱ صفحه ۴۸|کتاب جمعه سال اول شماره ۱۱ صفحه ۴۸]] | ||
| − | |||
| − | |||
| سطر ۲۳: | سطر ۲۱: | ||
ده هزار دست است که بذر می‌افشاند | ده هزار دست است که بذر می‌افشاند | ||
| − | و کارخانه‌ها را به‌کار می‌اندازد.ـ | + | و کارخانه‌ها را به‌کار می‌اندازد. ـ |
چه منظومه‌ئی از بشر | چه منظومه‌ئی از بشر | ||
| سطر ۳۹: | سطر ۳۷: | ||
که انسانی را بدان گونه توان زد. | که انسانی را بدان گونه توان زد. | ||
| − | چهار تن دیگر عزم آن کردند که | + | چهار تن دیگر عزم آن کردند که به‌‌هراس خود پایان دهند |
یکی در بسیطِ هیچ جَست | یکی در بسیطِ هیچ جَست | ||
| − | دیگری سر | + | دیگری سر به‌‌دیوار کوفت... |
| − | + | امّا، همه، با نگاه ماتِ مرگ | |
| − | و دهشتی که | + | و دهشتی که چهرهٔ فاشیسم در تو می‌آفریند! |
| − | آن‌ها برنامه‌شان را دقیق و | + | آن‌ها برنامه‌شان را دقیق و مو به‌مو اجرا کردند. |
هیچ چیز نزد ایشان حرمتی ندارد | هیچ چیز نزد ایشان حرمتی ندارد | ||
| سطر ۵۵: | سطر ۵۳: | ||
خون با مدال برابر است | خون با مدال برابر است | ||
| − | و | + | و آدمکشی، قهرمانی است. |
خدایا، آیا این است جهانی که تو آفریده‌ئی؟ | خدایا، آیا این است جهانی که تو آفریده‌ئی؟ | ||
| سطر ۶۱: | سطر ۵۹: | ||
هفت روز کارِ کارستان تو، به‌خاطر چیزی این چنین؟ | هفت روز کارِ کارستان تو، به‌خاطر چیزی این چنین؟ | ||
| − | + | ::::{{تک ستاره}}{{تک ستاره}}{{تک ستاره}} | |
در میان این چهار دیوار، تنها شماره‌ئی موجود است | در میان این چهار دیوار، تنها شماره‌ئی موجود است | ||
| سطر ۸۹: | سطر ۸۷: | ||
چند تنیم ما در سراسر این دیار؟ | چند تنیم ما در سراسر این دیار؟ | ||
| − | خون رفیق همرزم و | + | خون رفیق همرزم و رئیس جمهوری‌مان |
با نیروئی بیش از بمب‌ها و تیربارها منفجر خواهد شد. | با نیروئی بیش از بمب‌ها و تیربارها منفجر خواهد شد. | ||
| سطر ۹۵: | سطر ۹۳: | ||
و آن گاه، مشت ما فرود خواهد آمد نیز. | و آن گاه، مشت ما فرود خواهد آمد نیز. | ||
| − | + | ::::{{تک ستاره}}{{تک ستاره}}{{تک ستاره}} | |
چه دشوار است سرودی سر کردن | چه دشوار است سرودی سر کردن | ||
| سطر ۱۰۷: | سطر ۱۰۵: | ||
خود را در انبوه این همه دیدن | خود را در انبوه این همه دیدن | ||
| − | و در میان این لحظه‌های بی‌شمارِ | + | و در میان این لحظه‌های بی‌شمارِ ابدیّت |
که در آن سکوت و فریاد هست | که در آن سکوت و فریاد هست | ||
| − | + | لحظهٔ پایان آواز من است. | |
آن چه می‌بینم هرگز ندیده‌ام | آن چه می‌بینم هرگز ندیده‌ام | ||
| سطر ۱۱۸: | سطر ۱۱۶: | ||
آن لحظه را به‌دنیا خواهد آورد... | آن لحظه را به‌دنیا خواهد آورد... | ||
| + | |||
| + | [[رده:کتاب جمعه]] | ||
[[رده:کتاب جمعه ۱۱]] | [[رده:کتاب جمعه ۱۱]] | ||
| − | [[رده: | + | [[رده:شعر]] |
| + | [[رده:ویکتور خارا]] | ||
| + | [[رده:مقالات نهایی‌شده]] | ||
| + | |||
| + | {{لایک}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ اوت ۲۰۱۱، ساعت ۰۹:۰۵
ویکتور خارا:
پنج هزارتن از ما در اینجائیم
در این بخش کوچک شهر
پنج هزار تنیم ما.
نمی‌دانم در تمامی شهرها
و در سراسر کشور شمارمان چند است.
تنها در اینجا، امّا
ده هزار دست است که بذر می‌افشاند
و کارخانه‌ها را به‌کار می‌اندازد. ـ
چه منظومه‌ئی از بشر
دستخوش گرسنگی، سرما، دهشت و رنج
فشارهای روانی، هراس و جنون!
شش تن از ما گم شدند
در پهنهٔ فضای پر ستاره.
یکی مُرد، دیگری که چنان زدند که من هیچ گاه گمان نمی‌کردم
که انسانی را بدان گونه توان زد.
چهار تن دیگر عزم آن کردند که به‌‌هراس خود پایان دهند
یکی در بسیطِ هیچ جَست
دیگری سر به‌‌دیوار کوفت...
امّا، همه، با نگاه ماتِ مرگ
و دهشتی که چهرهٔ فاشیسم در تو می‌آفریند!
آن‌ها برنامه‌شان را دقیق و مو به‌مو اجرا کردند.
هیچ چیز نزد ایشان حرمتی ندارد
خون با مدال برابر است
و آدمکشی، قهرمانی است.
خدایا، آیا این است جهانی که تو آفریده‌ئی؟
هفت روز کارِ کارستان تو، به‌خاطر چیزی این چنین؟
- ***
در میان این چهار دیوار، تنها شماره‌ئی موجود است
که افزون نمی‌شود.
و آهسته، هر دم آرزوی مرگش فزونی می‌گیرد.
لیکن به‌ناگاه وجدانم بیدار می‌شود.
و این جزر را می‌بینم، بی‌تپیدن دل،
تنها با نبض ماشین‌ها
و ارتشیان که چهره‌های شوخ و شنگ‌شان را
به قابله‌های خود نشان می‌دهند.
بگذار مکزیک، کوبا و جهان
در برابر این تبه‌کاری فریاد برکشند!
ما، ده‌هزار دستیم
که هیچ چیز نمی‌توانیم ساخت.
چند تنیم ما در سراسر این دیار؟
خون رفیق همرزم و رئیس جمهوری‌مان
با نیروئی بیش از بمب‌ها و تیربارها منفجر خواهد شد.
و آن گاه، مشت ما فرود خواهد آمد نیز.
- ***
چه دشوار است سرودی سر کردن
آن گاه که وحشت را آواز می‌کنیم.
وحشت آن که من زنده‌ام.
وحشت آن که می‌میرم من.
خود را در انبوه این همه دیدن
و در میان این لحظه‌های بی‌شمارِ ابدیّت
که در آن سکوت و فریاد هست
لحظهٔ پایان آواز من است.
آن چه می‌بینم هرگز ندیده‌ام
آن چه احساس کرده‌ام و آن چه احساس می‌کنم
آن لحظه را به‌دنیا خواهد آورد...