۲ شعر عامیانهٔ ویتنامی

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۲ صفحه ۱۲۴

شعر ویتنامی، سالیان درازی به زبان چینی و نیز در قالب‌های عروضی شعر چینی سروده می‌شد که خود ماحصلِ هزار سال سلطه و استیلای چین بر ویتنام بود. با اینهمه، شاعران ویتنام، کیفیت‌های ویژه اشعار خود را که نمایشگر ادبیاتی مستقل و ملی و نه همچون زائده‌ای از ادبیات چین است، حفظ کرده‌اند.

شعرهای سنّتی عامیانه و ترانه‌های محلی ویتنامی که شاعر شناخته شده‌ای ندارد، عموماً مربوط به امور ملموس زندگی و هجو مسائلی همچون مردسالاری و خرافه‌پرستی است.

ص. ت

حسادت

لک لک به سپیدی آهک است،

می‌خواهی صیغه پدر من بشوی؟ پس بیا،

مادرم نه بد دهنی می‌کند نه کتک می‌زند

فقط کارد را تیز می‌کند و قلوه‌هایت را بیرون می‌کشد!

دانهٔ فوفل

ریزه میزه مثل دانهٔ فوفل

خانه خانه مثل پوستش.

یک روز در مدرسه‌ئی نزدیک خانه

روز دیگر در مدرسه‌ئی فرسنگ‌ها دورتر.

سیزده ساله که بودم عروسم کردند

آیا حالا هیجده ساله‌ام؟

در خیابان، زنی هنوز جوانم

و در خانه، مادر پنج فرزند!