سه شعر از عظیم خلیلی: تفاوت بین نسخه‌ها
جز |
(فارسی کردنِ اعداد.) |
||
| سطر ۵: | سطر ۵: | ||
{{بازنگری}} | {{بازنگری}} | ||
| − | |||
| − | + | == بندپایان == | |
| + | |||
این بندیان | این بندیان | ||
| سطر ۶۱: | سطر ۶۱: | ||
ستاره‌ئی شدند. | ستاره‌ئی شدند. | ||
| − | اسفند | + | اسفند ۵۷ |
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| + | == زبانی دیگر در عشق == | ||
| − | |||
بارها | بارها | ||
| سطر ۱۲۱: | سطر ۱۲۴: | ||
که در جدائی خاک و خدا. | که در جدائی خاک و خدا. | ||
| − | تابستان | + | تابستان ۵۸ |
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| + | == میعادگاه ستارگان == | ||
| − | |||
آن ستاره | آن ستاره | ||
| سطر ۱۵۷: | سطر ۱۶۳: | ||
در خاک می‌تپد. | در خاک می‌تپد. | ||
| − | |||
| − | عظیم خلیلی | + | ::::::::::::'''عظیم خلیلی''' |
| + | |||
| − | |||
نسخهٔ ۲۵ ژوئن ۲۰۱۱، ساعت ۲۲:۴۰
 | تایپ این مقاله تمام شده و آمادهٔ بازنگری است. اگر شما همان کسی نیستید که مقاله را تایپ کرده، لطفاً قبل از شروع به بازنگری صفحهٔ راهنمای بازنگری را ببینید (پیش‌‌نویس)، و پس از اینکه تمام متن را با تصاویر صفحات مقابله کردید و اشکالات را اصلاح کردید یا به بحث گذاشتید، این پیغام را حذف کنید. |
بندپایان
این بندیان
که سرود سپیده را
به‌هنگام کوچ آفتاب
بر بام عمر
- می‌خوانند
آزمون‌شان
پرواز و آواز بود
در تلاقیِ گرگ و میش.
از خوف هفت دریای نومیدی
سواران
از خوابِ درازِ افق گذشتند
و سرنوشت ما را
در فردای دیگر
در کمینگاه گرگ نوشتند.
خونِ بندیان
از مَکمنِ سربازان جوشید
و هزاران سر
همچون نیزه‌هائی از خون
بر خاک وطن دمید.
سپیده روشن شد
از خونِ بندیان،
نوازندگانِ گهواره‌های تاریخ
از خواب فردا برخاستند
و برشانهٔ شهامت ما
هر یک
ستاره‌ئی شدند.
اسفند ۵۷
زبانی دیگر در عشق
بارها
دلم را به‌خاک سپرده بودم
و به‌حضور خویش
در میان آدمیان گریسته بودم.
ای عشق!
من تو را
تنها در تلاقی دو قلب تجربه نکرده‌ام،
که در جدائی خاک و خدا
در آزمون سال‌ها دوری
از این پاره خاک.
اما
اکنون
ای عشق
حتی نمی‌توان گلی را
در گلدانی
به‌جای خالیّت گذاشت.
ما در میان کیانیم؟
این برگزیدگان خدا کیانند؟!
پس
من
لاجرم
عشق را
من
تنها
در تلاقیِ دو قلب
دو نگاه
تجربه نکرده‌ام
که در جدائی خاک و خدا.
تابستان ۵۸
میعادگاه ستارگان
آن ستاره
که فوارهٔ روشنائیش
در پگاهِ شهادت فرو نشست
خاکش اکنون
میعادگاه قبایل است.
آن ستاره
که درمان خاکش خلاصیش بود
و پشت به‌قانون جنگل کرد
هستیش را انگار
بر کف باد گذاشت.
آن ستاره
که فواره روشنائیش
در فردای فریادی
فرو نشست
ناقوس صدایش اکنون
در خاک می‌تپد.
- عظیم خلیلی