از روبه‌رو، با شلاق ۱۶: تفاوت بین نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۶ نوامبر ۲۰۱۱، ساعت ۲۰:۴۹

کتاب جمعه سال اول شماره ۱۶ صفحه ۱۵۱

کتاب جمعه سال اول شماره ۱۶ صفحه ۱۵۲

کتاب جمعه سال اول شماره ۱۶ صفحه ۱۵۳

کیومرث منشی‌زاده

• شاعر بودن و خوشبخت بودن، تعقیب دو خرگوش است که در جهت مخالفِ هم می‌دوند.

***

• بهرام‌گور، تاج سلطنت را از میان دو شیر در ربود.

پیشنهاد: یک بهرام‌گورِ حسابی آن چنان بهرام گوری است که فی‌الواقع برّه آهوئی را از میان دو شیر در رباید، چرا که حتی گرسنه‌ترین شیران عالم را هم به‌تاج سلطنت اعتنائی نیست.

***

• کبر: قدبلندها از قدکوتاه‌ها موفق‌ترند. (در امرِ باز کردنِ لامپ).

صغرای اصغر: قدکوتاه‌ها از قدبلندها موفق‌ترند. (در نخوردن تیر به‌هنگام تظاهرات).

صغرای اکبر: قدکوتاه‌ها در یک امر دیگر هم موفقند و آن لشکرکشی به‌سرزمین‌های برفگیر روسیه و کور کردن چشمِ سربازان چشم سفید خود در اثر سفیدی برف است و، دست آخر، شکست خوردن و فرار مشعشعانه! – درست مثل آن فرانسوی که همه می‌پنداشتند از فرط نبوغ نظامی است که دستش را آن جور می‌گذارد روی شکمش، در حالی که بینوا گرفتار زخم اثنی‌عشر بود و رویش نمی‌شد که دردش را حتی پیش زنش ژوزفین به‌زبان بیاورد. آخر زن‌های آن روزگار نه رازدار بودند نه پزشک امراض داخلی.

استنتاج: خوشا به‌حال میانه‌قدها، که اگر بخواهند لامپ را باز کنند صندلی لهستانی زیر پا می‌گذارند و اگر بخواهند در روسیه شکست بخورند برای‌شان مثل آب خوردن است بی‌این که مجبور باشند سربازها را میان برف کور کنند.

نتیجهٔ استراتژیک: هیتلر به‌این دلیل استراتژ خوبی بود که در هیچ شرایطی از عینک غافل نمی‌شد.

تداعی خروس بی‌محلانه: هویج به‌این دلیل برای چشم مفید است که خرگوش هویج می‌خورد و در هیچ زمانی در هیچ یک از قاره‌های پنجگانهٔ دنیا کسی نتوانسته ادعا کند که خرگوش عینکی دیده است. در حالی که مار عینکی همه چیز می‌خورد جز هویج، و فی‌الواقع اوضاع و احوال بصریش از اسمش پیداست.

***

• آمریکائی‌ها استعداد دلخور شدن ندارند، روس‌ها استعداد دلخور کردن.

تبصرهٔ بی‌نتیجهٔ اول: دلخور شدن شعور می‌خواهد نه دل.

استدلال: اگر آمریکائی‌ها استعداد دلخور شدن داشتند، اقلاً یک بار از روس‌ها که این قدر سعی می‌کنند آنها را دلخور کنند دلخور می‌شدند و به‌عنوان عکس‌العمل، آن دکمهٔ لعنتی قرمز را فشار می‌دادند تا روس‌ها به‌قصد انتقام به‌یاری زرّادخانهٔ خود از چتر اتمی آمریکا بگذروندو (چنان که تهدید کرده‌اند) سی و چهار بار نیویورک را بکوبند.

استفتاء: یا تهدید روس‌ها خیلی روسی است، یا علم جغرافیاشان زیادی آبکی. وگرنه، آخر، سی و چهار بار کوبیدن نیویورک با بمب اتمی هم شد تهدید؟

تبصرهٔ بی‌نتیجهٔ دوم: برای دلخور کردن منطق لازم است نه دندان.

برنامه‌ریزی اکونومیکوس: هم حیفِ شهر نیویورک است و هم حیفِ بمب اتمی به‌آن گرانی که سی و چهار بار باهم دست به‌گریبان بشوند. به‌نظر من بهتر است آقای سوسولُف در برنامه‌ریزی‌های مسلکی خودش گوشهٔ چشمی بهواشنگتن دی.سی و سانفرانسیسکو و دیگر شهرهای آمریکا هم داشته باشد. راستی مگر شهروندان دیگر شهرهای آمریکا مالیات نمی‌پردازند که این جور باید از امکانات رفاهی بی‌بهره بمانند؟

‌نتیجهٔ دیپلماتیک: برای این که انسان در ایران به‌جائی برسد باید حتماً یک چیزی بار آمریکائی‌ها بکند. (مثل من).

زائده: باور بفرمائید که دیارالبشری در عالم مثل ایرانی استعداد گول خوردن ندارد. می‌گوئید نه؟ تشریف ببرید جلو آینه و خودتان را به‌چشم خریداری نگاه کنید تا به‌عرضم برسید.

***

• شعر، مثل دامنِ دخترانِ (البته عصر طاغوت)است: یعنی هرچه کوتاه‌تر بهتر.

تعارف دیپلماتیک: شعر حضرت دکتر خوئی مسلماً از استثناهای این قاعده است.

توضیح واضحات: حتی شعری که از آن کوتاه‌تر نباشد هم لازم است حتماً «موضوع» را در بر بگیرد.

***

• داروین، علیرغم ارائهٔ فرضیهٔ تحوّل انواع، مردی خداپرست بود ولی نادانا مردم او را به‌این سبب که انسان را از نسل میمون دانسته است لامذهب می‌پندارند.

پرانتز: خداوندِ خدا که پرستندگان خود را همواره دوست می‌دارد به‌خاطر حفظ آبروی داروین، با خلق هویدا و ایدی امین نشان داد که انسان می‌تواند از نسل میمون و اورانگوتان باشد و داروین بیچاره آن قدرها هم بی‌گُدار به‌آب نزده. چشم را برای گرما و سرما به‌آدم نداده‌اند که.

پرانتز در پرانتز: بده‌بِستانِ دوستان گاهی این دسته گل را به‌آب می‌دهد که تئوری را به‌دکترین تبدیل می‌کند.

***

• برای اشخاص ماجراجو هیچ شغلی بهتر از آسانسورچی بودن نیست. - راستی شغلی را در عالم سراغ دارید که این اندازه زیر و بالا داشته باشد؟

تبصره: بعضی‌ها خیلی کلک هستند. دنبال کارهائی می‌روند که آن‌ها را بیش‌تر مورد علاقه و توجه مردم کند. مثل هنرپیشگان، رقاصان، مأموران آتش‌نشانی، مارگیرها و جن‌گیرها، مأموران وصول مالیات، و بالاخره آسانسورچی‌ها و دست آخر سردبیران مجلات.

نتیجهٔ اخلاقی: زیادی زرنگی باعث جوانمرگی است.

حاشیه: عربیش می‌شود «خسرالدّنیا و الآخره».

نتیجهٔ ادبی: بزرگ‌ترین تنبیهی که خدای عالم به‌سردبیرْجماعت مقرر فرموده این است که مجبورند افاضات خودشان را دست کم سه بار بخوانند. - مصداق عینی «چَه مکن که خود افتی» همین است.

@@ سطر ۳: / سطر ۳: @@
 [[Image:16-153.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۱۶ صفحه ۱۵۳|کتاب جمعه سال اول شماره ۱۶ صفحه ۱۵۳]]
-{{ناقص}}
+'''کیومرث منشی‌زاده'''
+{{گلوله}} '''شاعر بودن و خوشبخت بودن، تعقیب دو خرگوش است که در جهت مخالفِ هم می‌دوند.'''
+{{ستاره}}
+{{گلوله}} '''بهرام‌گور، تاج سلطنت را از میان دو شیر در ربود.'''
+'''پیشنهاد: ''' یک بهرام‌گورِ حسابی آن چنان بهرام گوری است که فی‌الواقع برّه آهوئی را از میان دو شیر در رباید، چرا که حتی گرسنه‌ترین شیران عالم را هم به‌تاج سلطنت اعتنائی نیست.
+{{ستاره}}
+{{گلوله}}'''کبر:''' قدبلندها از قدکوتاه‌ها موفق‌ترند. (در امرِ باز کردنِ لامپ).
+'''صغرای اصغر:''' قدکوتاه‌ها از قدبلندها موفق‌ترند. (در نخوردن تیر به‌هنگام تظاهرات).
+'''صغرای اکبر:''' قدکوتاه‌ها در یک امر دیگر هم موفقند و آن لشکرکشی به‌سرزمین‌های برفگیر روسیه و کور کردن چشمِ سربازان چشم سفید خود در اثر سفیدی برف است و، دست آخر، شکست خوردن و فرار مشعشعانه! – درست مثل آن فرانسوی که همه می‌پنداشتند از فرط نبوغ نظامی است که دستش را آن جور می‌گذارد روی شکمش، در حالی که بینوا گرفتار زخم اثنی‌عشر بود و رویش نمی‌شد که دردش را حتی پیش زنش '''ژوزفین''' به‌زبان بیاورد. آخر زن‌های آن روزگار نه رازدار بودند نه پزشک امراض داخلی.
+'''استنتاج:''' خوشا به‌حال میانه‌قدها، که اگر بخواهند لامپ را باز کنند صندلی لهستانی زیر پا می‌گذارند و اگر بخواهند در روسیه شکست بخورند برای‌شان مثل آب خوردن است بی‌این که مجبور باشند سربازها را میان برف کور کنند.
+'''نتیجهٔ استراتژیک:''' هیتلر به‌این دلیل استراتژ خوبی بود که در هیچ شرایطی از عینک غافل نمی‌شد.
+'''تداعی خروس بی‌محلانه:''' هویج به‌این دلیل برای چشم مفید است که خرگوش هویج می‌خورد و در هیچ زمانی در هیچ یک از قاره‌های پنجگانهٔ دنیا کسی نتوانسته ادعا کند که خرگوش عینکی دیده است. در حالی که مار عینکی همه چیز می‌خورد جز هویج، و فی‌الواقع اوضاع و احوال بصریش از اسمش پیداست.
+{{ستاره}}
+{{گلوله}}'''آمریکائی‌ها استعداد دلخور شدن ندارند، روس‌ها استعداد دلخور کردن.'''
+'''تبصرهٔ بی‌نتیجهٔ اول:''' دلخور شدن شعور می‌خواهد نه دل.
+'''استدلال:''' اگر آمریکائی‌ها استعداد دلخور شدن داشتند، اقلاً یک بار از روس‌ها که این قدر سعی می‌کنند آنها را دلخور کنند دلخور می‌شدند و به‌عنوان عکس‌العمل، آن دکمهٔ لعنتی قرمز را فشار می‌دادند تا روس‌ها به‌قصد انتقام به‌یاری زرّادخانهٔ خود از چتر اتمی آمریکا بگذروندو (چنان که تهدید کرده‌اند) سی و چهار بار نیویورک را بکوبند.
+'''استفتاء:''' یا تهدید روس‌ها خیلی روسی است، یا علم جغرافیاشان زیادی آبکی. وگرنه، آخر، سی و چهار بار کوبیدن نیویورک با بمب اتمی هم شد تهدید؟
+'''تبصرهٔ بی‌نتیجهٔ دوم:''' برای دلخور کردن منطق لازم است نه دندان.
+'''برنامه‌ریزی اکونومیکوس:''' هم حیفِ شهر نیویورک است و هم حیفِ بمب اتمی به‌آن گرانی که سی و چهار بار باهم دست به‌گریبان بشوند. به‌نظر من بهتر است آقای '''سوسولُف''' در برنامه‌ریزی‌های مسلکی خودش گوشهٔ چشمی به'''واشنگتن دی.سی''' و '''سانفرانسیسکو''' و دیگر شهرهای آمریکا هم داشته باشد. راستی مگر شهروندان دیگر شهرهای آمریکا مالیات نمی‌پردازند که این جور باید از امکانات رفاهی بی‌بهره بمانند؟
+‌'''نتیجهٔ دیپلماتیک:''' برای این که انسان در ایران به‌جائی برسد باید حتماً یک چیزی بار آمریکائی‌ها بکند. (مثل من).
+'''زائده:''' باور بفرمائید که دیارالبشری در عالم مثل ایرانی استعداد گول خوردن ندارد. می‌گوئید نه؟ تشریف ببرید جلو آینه و خودتان را به‌چشم خریداری نگاه کنید تا به‌عرضم برسید.
+{{ستاره}}
+{{گلوله}} '''شعر، مثل دامنِ دخترانِ (البته عصر طاغوت)است: یعنی هرچه کوتاه‌تر بهتر.'''
+'''تعارف دیپلماتیک:''' شعر حضرت '''دکتر خوئی''' مسلماً از استثناهای این قاعده است.
+'''توضیح واضحات:''' حتی شعری که از آن کوتاه‌تر نباشد هم لازم است حتماً «موضوع» را در بر بگیرد.
+{{ستاره}}
+{{گلوله}} '''داروین، علیرغم ارائهٔ فرضیهٔ تحوّل انواع، مردی خداپرست بود ولی نادانا مردم او را به‌این سبب که انسان را از نسل میمون دانسته است لامذهب می‌پندارند.'''
+'''پرانتز:''' خداوندِ خدا که پرستندگان خود را همواره دوست می‌دارد به‌خاطر حفظ آبروی '''داروین،''' با خلق '''هویدا''' و '''ایدی امین''' نشان داد که انسان می‌تواند از نسل میمون و اورانگوتان باشد و '''داروین''' بیچاره آن قدرها هم بی‌گُدار به‌آب نزده. چشم را برای گرما و سرما به‌آدم نداده‌اند که.
+'''پرانتز در پرانتز:''' بده‌بِستانِ دوستان گاهی این دسته گل را به‌آب می‌دهد که '''تئوری''' را به‌'''دکترین''' تبدیل می‌کند.
+{{ستاره}}
+{{گلوله}} '''برای اشخاص ماجراجو هیچ شغلی بهتر از آسانسورچی بودن نیست. - راستی شغلی را در عالم سراغ دارید که این اندازه زیر و بالا داشته باشد؟'''
+'''تبصره:''' بعضی‌ها خیلی کلک هستند. دنبال کارهائی می‌روند که آن‌ها را بیش‌تر مورد علاقه و توجه مردم کند. مثل هنرپیشگان، رقاصان، مأموران آتش‌نشانی، مارگیرها و جن‌گیرها، مأموران وصول مالیات، و بالاخره آسانسورچی‌ها و دست آخر سردبیران مجلات.
+'''نتیجهٔ اخلاقی:''' زیادی زرنگی باعث جوانمرگی است.
+'''حاشیه:''' عربیش می‌شود «خسرالدّنیا و الآخره».
+'''نتیجهٔ ادبی:''' بزرگ‌ترین تنبیهی که خدای عالم به‌سردبیرْجماعت مقرر فرموده این است که مجبورند افاضات خودشان را دست کم سه بار بخوانند. - مصداق عینی «چَه مکن که خود افتی» همین است.
+[[رده:کتاب جمعه]]
 [[رده:کتاب جمعه ۱۶]]
+[[رده:کیومرث منشی‌زاده]]
+[[رده:مقالات نهایی‌شده]]
+{{لایک}}

از روبه‌رو، با شلاق ۱۶: تفاوت بین نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۶ نوامبر ۲۰۱۱، ساعت ۲۰:۴۹

منوی ناوبری

جستجو