دو سند از حزب کمونیست ایران
 | این مقاله در حال تایپ است. اگر می‌خواهید این مقاله را تایپ یا ویرایش کنید، لطفاً دست نگه دارید تا این پیغام حذف شود. |
در دوران رضا‌خان و پسرش، مجلس‌ها آلت‌دست حکومت پهلوی بودند مگر در مواردی استثنائی که، به علت افزایش قدرت مردم، در پاره‌ئی از شهر‌ها ارتجاع پهلوی مجبور به عقب‌نشینی می‌شد.
به هنگام انتخاب مجلس هفتم، در تابستان ۱۳۰۷،اعلامیه‌ئی به‌امضای کمیتهٔ مرکزی فرقهٔ [حزب] کمونیست ایران نشر یافت که چندی بعد اعلامیهٔ دیگری در ردّ آن منتشر شد. ما با انتشار این دو اعلامیه، که بیانگر دو طرز تفکر در درون کمیتهٔ مرکزی حزب بود، به‌یک بحث اساسی اشاره می‌کنیم. ناگفته نباید گذاشت که یکی از قدیمی‌ترین اعضای آن حزب، سیروس بهرام (محمد آخوندزاده) که خود یکی از کاندیداهای انتخاباتی دوره بوده است، چندی پیش ضمن انتشار خاطراتش الگو:نشانه اعلامیهٔ نخستین را به‌جناح مخالف خویش (یعنی جناح چپ به‌رهبری سلطانزاده) و اعلامیهٔ دوم را به‌خود منتسب داشت. امّا با توجه به‌سیاست عمومی که همواره جناح چپ حزب دنبال می‌کرد، به‌نظر ما منطقی‌تر می‌آید که اعلامیهٔ اوّل از جناح راست و اعلامیهٔ دوّم از جناح چپ حزب بوده باشد.
تذکر این نکته نیز لازم به‌نظر می‌رسد که متون زیر، به علت نایاب بودن اسناد حزب کمونیست ایران و از جمله مجلهٔ ستارهٔ سرخ، از ترجمه‌های موجود به‌زبان روسی نخست به فرانسه و سپس به فارسی برگردانده شده است.
اگرچه در هیچ یک از کشورهای جهان پارلمانتاریسم نیازهای اساسی طبقهٔ کارگر را تضمین نمی‌کند. اگرچه در رژیم کنونی ایران، اشراف و مالکان ارضی و روحانیونند که کلّ قدرت را در حیات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی در درست دارند و زارعین و کارگران و کسبه هرگز نتوانسته‌اند نمایندگان خود را به مجلس بفرستند، با این همه، با علاقه به‌امر استفاده از وکالت پارلمان، ما آمادگی خود را برای شرکت در انتخابات اعلام می‌کنیم.
وظیفهٔ هر کارگر، هر زارع و هر کسی که از شرکت در امر انتخابات این مجلس خواهان عدالت باشد این است که نمایندگان طبقهٔ خود، یعنی مدافعین واقعی حقوق پرولتاریا را انتخاب کرده علیه انتخاب آنهائی که دشمن آزادی و منافع تودهٔ زحمتکش هستند مبارزه کند. ازین‌رو ما از نمایندگان مجلس هفتم متوقع تحقق نکات زیریم:
- دفاع از استقلال سیاسی کشور، مقاومت در مقابلِ دخالت دول کاپیتالیست در امور داخلی و خارجی ایران؛
- توسعه و تحکیم مناسبات دوستانه با اتحاد شوروی.
- مبارزه علیه جنگ‌های امپریالیستی.
- امحاء تمام امتیازات غیر‌عادلانه و نابرابر دولت‌های امپریالیستی در ایران.
- تضمین آزادی بیان، مطبوعات، تجمع و تشکلات برای کارگران و زارعین، برای احزاب سیاسی، و در درجهٔ اوّل از میان برداشتن سانسور مطبوعات.
- اجرای مواد قانون اساسی دربارهٔ انجمن‌های ایالتی و ولایتی.
- تحریر و تدوین قانونی برای دفاع از حقوق کارگران و موقوف کردن قهر کارفرما،استقرار روزی هشت ساعت کار، تامین حداقل دستمزد مُکفی، قطع کار کودکان زیر دوازده سال.
- تقسیم زمین‌ها و آب‌های دولتی که در اختیار زمینداران بزرگ قرار گرفته، میان زارعین به‌طور رایگان.
- کمک مادی دولت به کشاورزان خرده‌پا و حمایت از اینان در مقابل ورشکستگی.
- حذف همهٔ مالیات‌های غیر‌مستقیم، و تدوین و اجرای قانون [جدید] مالیات بر درآمد.
- تجدید نظر و بهبود بخشیدن در قانون مالکیت اراضی به‌نحوی که به سود دهقانان باشد.
پاورقی
- ^ نگاه کنید به مجلهٔ دنیا،شماره‌های ۱ و ۲ سال چهاردهم (۱۳۵۲).