ما از آهن برخاسته‌ایم

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۵ صفحه ۶۲

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۵ صفحه ۶۳

آلِکسئی کاپتیونوویچ گاستِف

نگاه کنید! من این‌جا ایستاده‌ام: در میان چکش‌ها، چرخ‌های تراش، کوره‌های آهنگری و کوره‌های بزرگ ـ در میان صدها رفیق.

فضای بالای سرم، سراسر، آهن‌های به‌هم پیوسته است.

تیرهای بزرگ آهن و برکناره‌های‌شان میله‌های قلاب‌دار آهنی به‌بلندی هفتاد و پنج پا

خمیده بر چپ و بر راست

پیچیده بر لاپه‌های گنبد، همچون شانه‌های یک غول، چارچوبِ آهنین ساختمان را استوار نگه داشته‌اند.

بی‌پروا و تابدار و پرتوان می‌نمایند

و همچنان توانی افزون‌تر می‌طلبند.

به‌آن‌ها می‌نگرم و استوارتر می‌ایستم.

خونی تازه از آهن در رگ‌هایم جریان می‌یابد

و قامتم برافراشته‌تر می‌شود.

شانه‌هائی پولادین و بازوانی سخت پرتوان می‌یابم. با آهن ساختمان یکی می‌شوم.

آن‌گاه به‌خود تکانی می‌دهم

با شانه‌هایم، لاپه‌ها و تیرهای بزرگ آهن و سقف را از جا برمی‌کنم

پاهایم هنوز بر زمین است اما سرم از بلندی ساختمان برگذشته.

این کوشش فوق‌انسانی از نفسم انداخته است، اما غریو برمی‌کشم:

«می‌خواهم سخنی بگویم، رفقا! می‌خواهم سخنی بگویم!»

پژواکی آهنین کلمات مرا در خود فرو می‌برد. آهنبندی ساختمان سراسر با بی‌صبری می‌لرزد و قامت من همچنان افراشته‌تر می‌شود. اکنون سرم با دودکش‌ها یکی شده است.

من می‌خواهم با غریوی بلند، نه سرگذشتی، نه گفتاری، بل تنها جمله‌ئی آهنین بر زبان آرم:

«پیروزی از آن ما خواهد بود!»

ترجمهٔ رامین شهروند

پاورقی‌

^  Aleksei Kapitonovich Gastev، شاعر شوروی (۱۹۴۱ـ۱۸۸۲).