تا شیلی: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۵: | سطر ۵: | ||
{{بازنگری}} | {{بازنگری}} | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | + | '''نیکولاس گوی‌لِن:''' | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
خواهم رفت، می‌روم، رفته‌ام | خواهم رفت، می‌روم، رفته‌ام | ||
| سطر ۱۶۳: | سطر ۱۲۲: | ||
[[رده:کتاب جمعه ۱۱]] | [[رده:کتاب جمعه ۱۱]] | ||
| + | [[رده:شعر]] | ||
نسخهٔ ۲۱ ژوئن ۲۰۱۱، ساعت ۱۱:۳۵
 | تایپ این مقاله تمام شده و آمادهٔ بازنگری است. اگر شما همان کسی نیستید که مقاله را تایپ کرده، لطفاً قبل از شروع به بازنگری صفحهٔ راهنمای بازنگری را ببینید (پیش‌‌نویس)، و پس از اینکه تمام متن را با تصاویر صفحات مقابله کردید و اشکالات را اصلاح کردید یا به بحث گذاشتید، این پیغام را حذف کنید. |
نیکولاس گوی‌لِن:
خواهم رفت، می‌روم، رفته‌ام
بادم من و چرخ
با درخشش مس، گوهری که جهان بدان نیاز دارد
شیلی، حیات تو در تلألؤ من جاودانه خواهد بود.
با دلی باز، نامه‌ئی بی‌پاکت
آشکارا ترا خاک خود می‌دانم
بی‌چیزم من، شکسته و بی‌چیز.
جغرافیای برّان ترا در دست می‌گیرم
جغرافیای کبوتر و آتش‌فشان، پرنیان و پولاد.
برف خیره‌کننده و شعله‌های سرکش یخ را.
لرزش زمین را با خود خواهم برد
باران را، و صفای قلّه‌ها را
تندباد زوزه‌کشِ تنگهٔ ماژلان را
همچون سگی بزرگ که زوزه‌اش یخ بسته باشد.
درخت «کوپی هو»در گسترهٔ شعله بنفش خویش
فلقی آشنا به‌من نمود که خود را
در دل روز سپیدی که از گل جامه برتن داشت رها کرده بود.
و با شراب جاری شدم
از آستانهٔ دری فراخ
به‌سوی باکرگان خواب‌آلود خاک
و در کنار شیلی، شور شیدائیِ من بیدار شد.
در تنت کوفتگی‌ها و زخم‌ها را برشمردم
افتادن و باز برخاستنت را نگریستم
پیش چشم گَله‌ئی کفتار حیران
در شبی که در آتش تو می‌لرزید
دریای صداهائی را شنیدم که به‌یکدیگر پاسخ می‌گفتند
گوئی که هیولائی بودم من، تب‌آلوده و کور.
در اطراف ادارات متروکِ شهرهای نمک
تبلوری سخت در من افتاده است و
نگاه تب‌زدهٔ کارگر.
آی، شیلی! با وجود هر آن چه رفت، من یکی رفیقم
و دشمن تو دشمن من است. من می‌روم.
هم اکنون می‌روم. دیگه ترا رها نخواهم کرد
من به‌دنبال مانوئل، آن قشون یک تنهٔ معدوم، خواهم رفت.
ویکتور خارا:
استادیوم شیلی
پنج هزارتن از ما در اینجائیم
در این بخش کوچک شهر
پنج هزار تنیم ما.
نمی‌دانم در تمامی شهرها
و در سراسر کشور شمارمان چند است.
تنها در اینجا، امّا
ده هزار دست است که بذر می‌افشاند
و کارخانه‌ها را به‌کار می‌اندازد.ـ
چه منظومه‌ئی از بشر
دستخوش گرسنگی، سرما، دهشت و رنج
فشارهای روانی، هراس و جنون!
شش تن از ما گم شدند
در پهنهٔ فضای پر ستاره.
یکی مُرد، دیگری که چنان زدند که من هیچ گاه گمان نمی‌کردم که انسانی را بدان گونه توان زد.