شعری از محمد مختاری: تفاوت بین نسخه‌ها
(افزودن رده‌ها.) |
|||
| سطر ۲: | سطر ۲: | ||
[[Image:27-039.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۲۷ صفحه ۳۹|کتاب جمعه سال اول شماره ۲۷ صفحه ۳۹]] | [[Image:27-039.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۲۷ صفحه ۳۹|کتاب جمعه سال اول شماره ۲۷ صفحه ۳۹]] | ||
| − | {{ | + | {{بازنگری}} |
| + | |||
| + | پیشانی از هجوم وقاحت کبود می‌شود | ||
| + | وقتی که بر مزار شهیدان عبور می‌کنند | ||
| + | وقتی که سینۀ هوا را می‌شکافند | ||
| + | و باد جامه‌هاشان | ||
| + | بر شعار دیوارها | ||
| + | می‌دمد. | ||
| + | |||
| + | اینان که جامه‌های عزا را به‌عاریت | ||
| + | پوشیده‌اند | ||
| + | از قعر چشم خلق | ||
| + | میراث روشنای شهیدان را | ||
| + | بیرون می‌کشند | ||
| + | |||
| + | گُل در نهیب تند گلوله شکفت | ||
| + | و اکنون کنار سنبله‌ها | ||
| + | اندام‌های کاکتوسی سر بر کشیده‌اند. | ||
| + | |||
| + | کلپاسه‌های فربه از سوراخ‌های بیم | ||
| + | در هرم انقلاب خلایق | ||
| + | بیرون خزیده‌اند | ||
| + | وز شانه‌های مردم بالا می‌آیند. | ||
| + | و موج می‌زنند | ||
| + | در آفتاب پیروزی. | ||
| + | |||
| + | خورشید در تلآلؤ اندام‌های حمق | ||
| + | سرافکنده می‌رود. | ||
| + | بازارها که پارچه‌های بلند را | ||
| + | حرّاج کرده‌اند | ||
| + | فوج بلند جامگان را | ||
| + | در‌چشم آفتاب می‌گردانند | ||
| + | و روز | ||
| + | بر انحنای تند شرارت افول می‌کند. | ||
| + | |||
| + | بر چشم‌ها سیاه می‌کشند. | ||
| + | بر قلب‌ها سیاه می‌کشند. | ||
| + | بر شانه‌ها قساوت را می‌گردانند. | ||
| + | و سفره‌ها | ||
| + | بر گردۀ خلایق | ||
| + | پهن می‌کنند | ||
| + | خونابۀ فشردۀ گنجشک‌ها را در هاون | ||
| + | سر می‌کشند | ||
| + | تا باه‌شان بیفزاید. | ||
| + | و سنگ‌های گورستان را آذین می‌بندند | ||
| + | و نام‌های شهیدان را بر تریج قبا | ||
| + | می‌دوزند. | ||
| + | |||
| + | محمد مختاری | ||
| + | |||
[[رده:شعر]] | [[رده:شعر]] | ||
[[رده:کتاب جمعه ۲۷]] | [[رده:کتاب جمعه ۲۷]] | ||
[[رده:محمد مختاری]] | [[رده:محمد مختاری]] | ||
نسخهٔ ۱۳ ژوئن ۲۰۱۱، ساعت ۰۱:۴۸
 | تایپ این مقاله تمام شده و آمادهٔ بازنگری است. اگر شما همان کسی نیستید که مقاله را تایپ کرده، لطفاً قبل از شروع به بازنگری صفحهٔ راهنمای بازنگری را ببینید (پیش‌‌نویس)، و پس از اینکه تمام متن را با تصاویر صفحات مقابله کردید و اشکالات را اصلاح کردید یا به بحث گذاشتید، این پیغام را حذف کنید. |
پیشانی از هجوم وقاحت کبود می‌شود وقتی که بر مزار شهیدان عبور می‌کنند وقتی که سینۀ هوا را می‌شکافند و باد جامه‌هاشان بر شعار دیوارها می‌دمد.
اینان که جامه‌های عزا را به‌عاریت پوشیده‌اند از قعر چشم خلق میراث روشنای شهیدان را بیرون می‌کشند
گُل در نهیب تند گلوله شکفت و اکنون کنار سنبله‌ها اندام‌های کاکتوسی سر بر کشیده‌اند.
کلپاسه‌های فربه از سوراخ‌های بیم در هرم انقلاب خلایق بیرون خزیده‌اند وز شانه‌های مردم بالا می‌آیند. و موج می‌زنند در آفتاب پیروزی.
خورشید در تلآلؤ اندام‌های حمق سرافکنده می‌رود. بازارها که پارچه‌های بلند را حرّاج کرده‌اند فوج بلند جامگان را در‌چشم آفتاب می‌گردانند و روز بر انحنای تند شرارت افول می‌کند.
بر چشم‌ها سیاه می‌کشند. بر قلب‌ها سیاه می‌کشند. بر شانه‌ها قساوت را می‌گردانند. و سفره‌ها بر گردۀ خلایق پهن می‌کنند خونابۀ فشردۀ گنجشک‌ها را در هاون سر می‌کشند تا باه‌شان بیفزاید. و سنگ‌های گورستان را آذین می‌بندند و نام‌های شهیدان را بر تریج قبا می‌دوزند.
محمد مختاری