خطابهٔ ششم

کتاب جمعه سال اول شماره ۲۱ صفحه ۲۴

پنجره¬های بی¬لبخند

بامدادن شهر را

انتظار می¬کشند

هر اسب که مردی را به ملاقات خورشید بُرد

با خورجینی پر خون و

نعشی غریب باز پس آمد.

اینک بر هر چهار سوق

شمشیر شکسته¬ی دلاوری را به تماشا نهاده¬اند!

هنگامه¬ئی است

هر کس حیات خویش را

در مرگ آن دیگری می¬جوید

و هیچ¬کس

بیرق عشق را

بر دوش نمی¬کشد.

اینهمه را کدام کسان رسم نهادند؟

من امّا آموخته¬ام

که قلاعِ آهنین را

چه¬گونه با کلمات فرو ریزم

و کلاف خورشید را

بر پنجره¬های انتظار

با قلم خویش بگشایم.

میرزاآقا عسکری