خطابهٔ ششم

کتاب جمعه سال اول شماره ۲۱ صفحه ۲۴

پنجره‌های بی‌لبخند

بامدادان شهر را

انتظار می‌کشند

هر اسب که مردی را به‌ملاقات خورشید بُرد

با خورجینی پر خون و

نعشی غریب باز پس آمد.

اینک

بر هر چهار سوق

شمشیر شکستهٔ دلاوری را به‌تماشا نهاده‌اند!

هنگامه‌ئی‌ست

هر کس حیات خویش را

در مرگ آن دیگری می‌جوید

و هیچ‌کس

بیرق عشق را

بر دوش نمی‌کشد.

اینهمه را کدام کسان رسم نهادند؟

من امّا آموخته‌ام

که قلاعِ آهنین را

چه‌گونه با کلمات فرو ریزم

و کلاف خورشید را

بر پنجره‌های انتظار

با قلم خویش بگشایم.

میرزاآقا عسکری