سرنوشت: تفاوت بین نسخه‌ها

از irPress.org
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(افزودن رده‌ها.)
جز
 
(۴ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۲۶: سطر ۲۶:
 
و کارگرانِ میهنِ من که سختیِ کوه و استقامتِ پولاد را  
 
و کارگرانِ میهنِ من که سختیِ کوه و استقامتِ پولاد را  
  
::::::::::خُرد و نرم می‌کردند
+
:::::::خُرد و نرم می‌کردند
  
 
زیرِ دماوندِ اندوهِ تو
 
زیرِ دماوندِ اندوهِ تو
سطر ۳۸: سطر ۳۸:
 
::::::اخگرهای نو
 
::::::اخگرهای نو
  
::::::::::نِشا می‌کنند،
+
::::::::نِشا می‌کنند،
  
 
و افقِ شعله را که به‌آسمان قد می‌کِشد و می‌شوید
 
و افقِ شعله را که به‌آسمان قد می‌کِشد و می‌شوید
سطر ۹۱: سطر ۹۱:
  
 
نفس می‌کشد...
 
نفس می‌کشد...
 
+
{{لایک}}
 
 
  
 
[[رده:کتاب جمعه ۱۶]]
 
[[رده:کتاب جمعه ۱۶]]
 
[[رده:شعر]]
 
[[رده:شعر]]
[[رده:قلندر دادْشا]]
+
[[رده:قلندر دادشا]]
 
[[رده:مقالات نهایی‌شده]]
 
[[رده:مقالات نهایی‌شده]]
 
+
[[رده:کتاب جمعه]]
{{لایک}}
 

نسخهٔ کنونی تا ‏۷ ژانویهٔ ۲۰۱۳، ساعت ۲۳:۲۸

کتاب جمعه سال اول شماره ۱۶ صفحه ۱۱
کتاب جمعه سال اول شماره ۱۶ صفحه ۱۱
کتاب جمعه سال اول شماره ۱۶ صفحه ۱۲
کتاب جمعه سال اول شماره ۱۶ صفحه ۱۲

دو شعر از: قلندر دادْشا

شاعِر بلوچ

هوای شما دیوانه‌ام می‌کند

اگر می‌توانستم مرغکِ مهاجرت‌های دلْ‌کَنده باشم،

آه، آنجا که شما زندگی می‌کنید!...

*

درین معدنِ بی‌پایانِ رنج و کندوکاوِ بی‌حاصل

تراشکارانِ انسان، باکینه‌ئی بی‌شرف

به‌جای فیروزه و الماس

زیبائی و زندگی را می‌تراشند.

و کارگرانِ میهنِ من که سختیِ کوه و استقامتِ پولاد را

خُرد و نرم می‌کردند

زیرِ دماوندِ اندوهِ تو

خم می‌شوند و

چون پیرانِ آرزو

در دشت‌های داغ و بی‌طاقتِ خاکسترت

اخگرهای نو
نِشا می‌کنند،

و افقِ شعله را که به‌آسمان قد می‌کِشد و می‌شوید

با نگاه‌شان نشان می‌دهند.


تو را یک‌ بار، دوبار، ده بار سر بریدند

و یک بار، دوبار، ده بارِ دیگر اگر بتوانند.

امّا، عاقبت؟...


آی، آزادیِ خونین!

آی، آفتابِ تکه‌تکه!

از سینهٔ کدام سپیدهٔ منفجر، از برجِ روشنِ کدام نگاهْ‌فرمانِ منتظر

آسمانِ لرزانِ بلوچستان و درخت‌های شعله‌ورِ آذربایجان

و کوه‌های نارنجکِ کردستان را

در آغوش خواهی کشید؟

محبوبِ سربریدهٔ من، آه، انقلاب!...


و مرگِ دادگستر،

مرگ،

به شوقِ تو میانِ ما زندگی می‌کند

ای خودکامه!

*

آسیا می‌گردد و، نوبت‌ها

یک یک

پیش می‌آیند و از چرخ می‌گذرند.


و آدمیان و حادثه‌ها

پشتِ دیواره‌های مه‌آلودِ خاطره

میانِ اشباحی که محو می‌شوند

نفس می‌کشد...