سرنوشت: تفاوت بین نسخه‌ها
(صفحه‌ای جدید با '[[Image:16-011.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۱۶ صفحه ۱۱|کتاب جمعه سال اول شماره ۱۶ صفحه…' ایجاد کرد) |
جز |
||
| (۱۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
[[Image:16-011.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۱۶ صفحه ۱۱|کتاب جمعه سال اول شماره ۱۶ صفحه ۱۱]] | [[Image:16-011.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۱۶ صفحه ۱۱|کتاب جمعه سال اول شماره ۱۶ صفحه ۱۱]] | ||
[[Image:16-012.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۱۶ صفحه ۱۲|کتاب جمعه سال اول شماره ۱۶ صفحه ۱۲]] | [[Image:16-012.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۱۶ صفحه ۱۲|کتاب جمعه سال اول شماره ۱۶ صفحه ۱۲]] | ||
| + | |||
| + | {{چپ‌چین}} | ||
| + | <u> دو شعر از: '''قلندر دادْشا''' | ||
| − | {{ | + | شاعِر بلوچ</u> |
| + | {{پایان چپ‌چین}} | ||
| + | |||
| + | هوای شما دیوانه‌ام می‌کند | ||
| + | |||
| + | اگر می‌توانستم مرغکِ مهاجرت‌های دلْ‌کَنده باشم، | ||
| + | |||
| + | آه، آنجا که شما زندگی می‌کنید!... | ||
| + | |||
| + | <nowiki>*</nowiki> | ||
| + | |||
| + | درین معدنِ بی‌پایانِ رنج و کندوکاوِ بی‌حاصل | ||
| + | |||
| + | تراشکارانِ انسان، باکینه‌ئی بی‌شرف | ||
| + | |||
| + | به‌جای فیروزه و الماس | ||
| + | |||
| + | زیبائی و زندگی را می‌تراشند. | ||
| + | |||
| + | و کارگرانِ میهنِ من که سختیِ کوه و استقامتِ پولاد را | ||
| + | |||
| + | :::::::خُرد و نرم می‌کردند | ||
| + | |||
| + | زیرِ دماوندِ اندوهِ تو | ||
| + | |||
| + | خم می‌شوند و | ||
| + | |||
| + | :::چون پیرانِ آرزو | ||
| + | |||
| + | در دشت‌های داغ و بی‌طاقتِ خاکسترت | ||
| + | |||
| + | ::::::اخگرهای نو | ||
| + | |||
| + | ::::::::نِشا می‌کنند، | ||
| + | |||
| + | و افقِ شعله را که به‌آسمان قد می‌کِشد و می‌شوید | ||
| + | |||
| + | با نگاه‌شان نشان می‌دهند. | ||
| + | |||
| + | |||
| + | تو را یک بار، دوبار، ده بار سر بریدند | ||
| + | |||
| + | و یک بار، دوبار، ده بارِ دیگر اگر بتوانند. | ||
| + | |||
| + | امّا، عاقبت؟... | ||
| + | |||
| + | |||
| + | آی، آزادیِ خونین! | ||
| + | |||
| + | ::::آی، آفتابِ تکه‌تکه! | ||
| + | |||
| + | از سینهٔ کدام سپیدهٔ منفجر، از برجِ روشنِ کدام نگاهْ‌فرمانِ منتظر | ||
| + | |||
| + | آسمانِ لرزانِ بلوچستان و درخت‌های شعله‌ورِ آذربایجان | ||
| + | |||
| + | ::::::و کوه‌های نارنجکِ کردستان را | ||
| + | |||
| + | در آغوش خواهی کشید؟ | ||
| + | |||
| + | محبوبِ سربریدهٔ من، آه، انقلاب!... | ||
| + | |||
| + | |||
| + | و مرگِ دادگستر، | ||
| + | |||
| + | مرگ، | ||
| + | |||
| + | به شوقِ تو میانِ ما زندگی می‌کند | ||
| + | |||
| + | ای خودکامه! | ||
| + | |||
| + | <nowiki>*</nowiki> | ||
| + | |||
| + | آسیا می‌گردد و، نوبت‌ها | ||
| + | |||
| + | :::::یک یک | ||
| + | |||
| + | پیش می‌آیند و از چرخ می‌گذرند. | ||
| + | |||
| + | |||
| + | و آدمیان و حادثه‌ها | ||
| + | |||
| + | پشتِ دیواره‌های مه‌آلودِ خاطره | ||
| + | |||
| + | میانِ اشباحی که محو می‌شوند | ||
| + | |||
| + | نفس می‌کشد... | ||
| + | {{لایک}} | ||
| + | |||
| + | [[رده:کتاب جمعه ۱۶]] | ||
| + | [[رده:شعر]] | ||
| + | [[رده:قلندر دادشا]] | ||
| + | [[رده:مقالات نهایی‌شده]] | ||
| + | [[رده:کتاب جمعه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ ژانویهٔ ۲۰۱۳، ساعت ۲۳:۲۸
دو شعر از: قلندر دادْشا
شاعِر بلوچ
هوای شما دیوانه‌ام می‌کند
اگر می‌توانستم مرغکِ مهاجرت‌های دلْ‌کَنده باشم،
آه، آنجا که شما زندگی می‌کنید!...
*
درین معدنِ بی‌پایانِ رنج و کندوکاوِ بی‌حاصل
تراشکارانِ انسان، باکینه‌ئی بی‌شرف
به‌جای فیروزه و الماس
زیبائی و زندگی را می‌تراشند.
و کارگرانِ میهنِ من که سختیِ کوه و استقامتِ پولاد را
- خُرد و نرم می‌کردند
زیرِ دماوندِ اندوهِ تو
خم می‌شوند و
- چون پیرانِ آرزو
در دشت‌های داغ و بی‌طاقتِ خاکسترت
- اخگرهای نو
- نِشا می‌کنند،
و افقِ شعله را که به‌آسمان قد می‌کِشد و می‌شوید
با نگاه‌شان نشان می‌دهند.
تو را یک بار، دوبار، ده بار سر بریدند
و یک بار، دوبار، ده بارِ دیگر اگر بتوانند.
امّا، عاقبت؟...
آی، آزادیِ خونین!
- آی، آفتابِ تکه‌تکه!
از سینهٔ کدام سپیدهٔ منفجر، از برجِ روشنِ کدام نگاهْ‌فرمانِ منتظر
آسمانِ لرزانِ بلوچستان و درخت‌های شعله‌ورِ آذربایجان
- و کوه‌های نارنجکِ کردستان را
در آغوش خواهی کشید؟
محبوبِ سربریدهٔ من، آه، انقلاب!...
و مرگِ دادگستر،
مرگ،
به شوقِ تو میانِ ما زندگی می‌کند
ای خودکامه!
*
آسیا می‌گردد و، نوبت‌ها
- یک یک
پیش می‌آیند و از چرخ می‌گذرند.
و آدمیان و حادثه‌ها
پشتِ دیواره‌های مه‌آلودِ خاطره
میانِ اشباحی که محو می‌شوند
نفس می‌کشد...