هیت رابینسون در جنگ: تفاوت بین نسخه‌ها

از irPress.org
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز هیت رابینسون در جنگ» را محافظت کرد: بازنگری شده و مطابق با متنِ اصلی است. ([edit=sysop] (بی‌پایان) [move=sysop] (بی‌پایان)))
جز (ربات: افزودن رده:"کتاب جمعه")
سطر ۲۰: سطر ۲۰:
 
[[رده:طرح]]
 
[[رده:طرح]]
 
[[رده:مقالات نهایی‌شده]]
 
[[رده:مقالات نهایی‌شده]]
 +
[[رده:"کتاب جمعه"]]

نسخهٔ ‏۳۰ ژوئیهٔ ۲۰۱۱، ساعت ۰۲:۱۳

کتاب جمعه سال اول شماره اول صفحه ۱۱۹
کتاب جمعه سال اول شماره اول صفحه ۱۱۹
کتاب جمعه سال اول شماره اول صفحه ۱۲۰
کتاب جمعه سال اول شماره اول صفحه ۱۲۰
کتاب جمعه سال اول شماره اول صفحه ۱۲۱
کتاب جمعه سال اول شماره اول صفحه ۱۲۱
کتاب جمعه سال اول شماره اول صفحه ۱۲۲
کتاب جمعه سال اول شماره اول صفحه ۱۲۲
کتاب جمعه سال اول شماره اول صفحه ۱۲۳
کتاب جمعه سال اول شماره اول صفحه ۱۲۳
کتاب جمعه سال اول شماره اول صفحه ۱۲۴
کتاب جمعه سال اول شماره اول صفحه ۱۲۴
کتاب جمعه سال اول شماره اول صفحه ۱۲۵
کتاب جمعه سال اول شماره اول صفحه ۱۲۵
کتاب جمعه سال اول شماره اول صفحه ۱۲۶
کتاب جمعه سال اول شماره اول صفحه ۱۲۶


ویلیام هیت رابینسون (۱۸۷۲-۱۹۴۲) در خانواده‌ئی هنرمند زاده شد. پدر و برادرانش همگی هنرمند بودند و یکی از برادرانش به‌نام چارلز در هنر نقاشی کتاب شهرتی جهانی یافت. خود او نیز در همین رشته گام نهاد و کتب زیادی منتشر کرد که از آنجمله است شب‌های عرب (۱۸۹۹داستان‌هائی از شکسپیر (۱۹۰۲شب دوازدهم (۱۹۰۸) و هانس کریستین آندرسون.

دو داستان مصور که برای کودکان ترتیب داد - یعنی ماجراهای عمو لوبین (۱۹۰۲) و ویلیام گوش به‌زنگ (۱۹۱۲) - استعداد شگرف او را در طراحی ماشین‌های خیالی آشکار کرد. دو کتاب اولیه‌اش برای کودکان و نیز کتاب عمولوبین را می‌توان اولین گام‌های او به‌شمار آورد در طریق اختراعات مضحکی که بعدها به‌طرزی موفقیت‌آمیز دنبال کرد.

پس از انتشار آثار او در مورد جنگ بین‌المللی اول [که نمونه‌هائی از آن را در این شماره آورده‌ایم] افراد نیروهای مسلح نامه‌های فراوانی به‌او نوشتند و برای طرح‌های جدید پیشنهاداتی به‌او عرضه کردند که بر اثر آنها توانست آثار متعدد دیگری خلق کند. در پاره‌ئی موارد نیز طرح‌های جنگی او عکس‌العمل‌های عصبی افسران ارتش را به‌دنبال داشت که مدعی بودند این طرح‌ها دشمن را از وضعیت نظامی کشور آگاه می‌کند!

اثر عمومی طرح‌های نظامی او این بود که ماشین‌آلات جنگی و نیز نفس جنگ را به‌ریشخند می‌گرفت و از ابهت پوشالی نظامیان می‌کاست.