اسرائیل: صلح آمریکا و انعطاف‌ناپذیری مناخیم‌بگین
 | این مقاله در حال تایپ است. اگر می‌خواهید این مقاله را تایپ یا ویرایش کنید، لطفاً دست نگه دارید تا این پیغام حذف شود. |
ضیق‌الترابی
در مقالهٔ «روزنامه‌ئی» و بر روی هم مفیدِ زیر یکی دو نکتهٔ شایان توجه و احتمالاً انحرافی هست که لازم دیدیم برای آن دسته از خوانندگانِ شتاب‌زدهٔ عزیزی که ممکن است بی‌دقّتِ کافی از آن بگذرند، توضیحی پیرامون آن بنویسیم.
انتقاد «موشه‌دایان» عرب‌کُشِ معروف از طرحِ «مناخیم بگین» (ایجاد اسرائیل بزرگ) که خود – چنان که در مقاله هم آمده است – روزی آن را با اعتقادِ جهانگیران دیوانه به‌دولت متبوع و اربابان آمریکائیش نوید می‌داده، هرگز به‌معنی طرفداری او از اُسرای فلسطین (فلسطینیانِ مناطقِ اشغالی) نیست، و نه حتّی به‌منظور ایجاد وضعی برای آنان که موجب رضایت طرفداران «حقوق بشر!» در کشورهای غربی و دولت‌های همجوار شود. ادامهٔ کوشش‌های دولتِ بگین در راهِ تحقق رؤیای خوشباورانهٔ «اسرائیل بزرگ»، موشه‌دایان را نگران موقعیت خطرناکی می‌کند که ممکن است اسرائیل را با سر به‌اعماق پرتگاه هُل دهد؛ و آن «رشدِ میهنی و استقلال‌طلبانهٔ» خلق عرب است «در سرزمین‌های اشغالی»، و نیز در هم ریختنِ سدِّ ارتش اسرائیل که مانع پیوندِ بی‌واسطهٔ مبارزهٔ اعراب سرزمین‌های اشغالی با نهضتِ آزادیبخشِ فلسطین و دیگر خلق‌های عرب و در نتیجه رودرروئی اسرائیل با یک انقلاب عظیم توده‌ئی از درون و بیرون مرزهای خویش است. و البته این هراس بزرگ آمریکاست، وقتی به‌منطقه می‌اندیشد. نکتهٔ دیگر، ژستی دیپلماتیک است که موشه‌دایان با این مخالفتِ عاری از صداقت به‌خود می‌گیرد برای جلب انظار ملت وحشت‌زدهٔ اسرائیل و محبوبیتی در راهِ احراز مجددِ کرسی قدرت. ضمناً از درگیری بگین‌ها و موشه‌دایان‌ها باید به‌تضادی اندیشید که همواره درونِ دولت‌های ضدخلقی، دوش به‌دوش اوجگیری مبارزات توده‌ئی حادتر می‌شود و آن‌ها را از پا می‌اندازد. و هم، چنین است «موافقت» آن شش دولتِ (احتمالاً دست‌نشاندهٔ) آفریقائی با طرح بگین. منتها با «انتقاد!» از آن، که این دیگر از آن شیره مالیدن‌هاست.