شاعران ال سالوادور
آلفونسو کویْحادا اوریاس Alfonso Quijada Urias (1940)
سرزمین عقیم
من از آینهٔ وفادار دورانی دیگر نگهبانی می‌کنم
و می‌کوشم راهی به‌آینده بگشایم، با نشانه‌گذاری روزها
با گام زدن بر آسفالت مرطوب،
یا در آپارتمان به‌تماشا نشستن
عکس‌های رنگ و رو برگشته را و اثاثیهٔ ارثی را،
یا هر شب از رادیو شنیدن، اخبار نحس را
و ترانه‌هائی را که سوزن به‌دل فرو برد.
یا دربارهٔ زندگی اشعاری نوشتن.
من می‌میرم، به‌هنگامی که روز چون ماده سگی پارس می‌کند.
در گذرگاه، شاهد ویرانی عشقم:
«- بعدش کجا بریم؟ کجا به‌عشقمون می‌رسیم؟»
در شب غم است و سرما،
در کتاب‌ها و پاره کاغذهای متروک به‌جز درد نیست،
و به‌جز درد هیچ نیست در گردش شهر.
انسان می‌میرد، انسان خواهد مرد
حاکم بر شکست‌های خویش، حاکم بر پیروزی‌های خویش.
آنگاه جهانی دیگر تولد خواهد یافت و ترانه‌ئی دیگر و ترانه‌ئی دیگر...