خونریزی
پا گرفته‌ست زمانی است مدید
ناخوش احوالی در پیکر من.
دوستانم، رفقای محرم!
به هوائی که حکیمی برسد، مگذارید
این دل آشوب چراغ
روشنایی بدهد در بر من.
من به تن دردم نیست
یک تب سرکش تنها پکرم ساخته و دانم این را که چرا،
و چرا هر رگِ من در تن من سفت و سقط شلاقی است
که فرود آمده سوزان
دم به دم در تن من.
تن من با تن مردم، همه را از تن من ساخته‌اند،
و به یک جور و صفت می‌دانم
که در این معرکه انداخته‌اند.
نبض می‌خواندمان با هم و می‌ریزد خون، لیک کنون
به دلم نیست که دریابم انگشت گذار
کز کدامین رگ من خونم می‌ریزد بیرون.
یکی از همسفرانم که در این واقعه می‌برد نظر، گشت دچار
به تب ذات‌الجنب
و من، اکنون در من
تب ضعف است برآورده دمار.
من نیازی به حکیمانم نیست
«شرح اسباب» منِ تب‌زده در پیش من است
به جز آسودن درمانم نیست.
من به از هر کس
سر بدر می‌برم از دردم آسان که ز چیست:
با تنم توفان رفته است
از تنم خونِ فراوان رفته است
تبم از ضعفِ من است
ضعفم از خونریزی است.
- نیما یوشیج
- یوش – تابستان ۱۳۳۱