شعری از محمد مختاری
 | تایپ این مقاله تمام شده و آمادهٔ بازنگری است. اگر شما همان کسی نیستید که مقاله را تایپ کرده، لطفاً قبل از شروع به بازنگری صفحهٔ راهنمای بازنگری را ببینید (پیش‌‌نویس)، و پس از اینکه تمام متن را با تصاویر صفحات مقابله کردید و اشکالات را اصلاح کردید یا به بحث گذاشتید، این پیغام را حذف کنید. |
پیشانی از هجوم وقاحت کبود می‌شود وقتی که بر مزار شهیدان عبور می‌کنند وقتی که سینۀ هوا را می‌شکافند و باد جامه‌هاشان بر شعار دیوارها می‌دمد.
اینان که جامه‌های عزا را به‌عاریت پوشیده‌اند از قعر چشم خلق میراث روشنای شهیدان را بیرون می‌کشند
گُل در نهیب تند گلوله شکفت و اکنون کنار سنبله‌ها اندام‌های کاکتوسی سر بر کشیده‌اند.
کلپاسه‌های فربه از سوراخ‌های بیم در هرم انقلاب خلایق بیرون خزیده‌اند وز شانه‌های مردم بالا می‌آیند. و موج می‌زنند در آفتاب پیروزی.
خورشید در تلآلؤ اندام‌های حمق سرافکنده می‌رود. بازارها که پارچه‌های بلند را حرّاج کرده‌اند فوج بلند جامگان را در‌چشم آفتاب می‌گردانند و روز بر انحنای تند شرارت افول می‌کند.
بر چشم‌ها سیاه می‌کشند. بر قلب‌ها سیاه می‌کشند. بر شانه‌ها قساوت را می‌گردانند. و سفره‌ها بر گردۀ خلایق پهن می‌کنند خونابۀ فشردۀ گنجشک‌ها را در هاون سر می‌کشند تا باه‌شان بیفزاید. و سنگ‌های گورستان را آذین می‌بندند و نام‌های شهیدان را بر تریج قبا می‌دوزند.
محمد مختاری