از خوانندگان ۱۲: تفاوت بین نسخه‌ها
جز (ربات: تغییر خودکار متن (-هء +هٔ , -ﻩٴ +هٔ , -ۀ +هٔ , -هٴ +هٔ , -ﻩٔ +هٔ , -ه‌ی +هٔ )) |
|||
| سطر ۵: | سطر ۵: | ||
{{بازنگری}} | {{بازنگری}} | ||
| − | {{گلوله}} دوستداران '''صمد بهرنگی'''، به‌مناسبت سالگرد خاموشی او هنوز قطعاتی برای درج در مجله می‌فرستند. آنچه در زیر می‌آید | + | {{گلوله}} دوستداران '''صمد بهرنگی'''، به‌مناسبت سالگرد خاموشی او هنوز قطعاتی برای درج در مجله می‌فرستند. آنچه در زیر می‌آید نوشتهٔ '''فریبرز ابراهیم پور''' است از کتاب '''صمد، ماهِ چَرَنداب''': |
- نامت؟ | - نامت؟ | ||
| سطر ۱۳: | سطر ۱۳: | ||
- شغل؟ | - شغل؟ | ||
| − | - آموزگار. در محل '''چرنداب''' زاده شدم. ساده و بی‌شیله پیله‌ام اما گولِ کسی را هرگز نمی‌خورم. روزی دو بار '''نان''' را | + | - آموزگار. در محل '''چرنداب''' زاده شدم. ساده و بی‌شیله پیله‌ام اما گولِ کسی را هرگز نمی‌خورم. روزی دو بار '''نان''' را برتختهٔ سیاهِ دهقان تدریس میکنم. |
- بسیار خوب. کافی‌ست. پرونده‌ات، صمد، چه سیاه است! | - بسیار خوب. کافی‌ست. پرونده‌ات، صمد، چه سیاه است! | ||
| سطر ۲۱: | سطر ۲۱: | ||
- آری، تو با تمام برهنه‌ها و کاسه به‌‌دستان و کودکانِ بی‌کفش و مردمِ مسلول و سفره‌های بی‌نان در ارتباط بوده‌ای آقا. | - آری، تو با تمام برهنه‌ها و کاسه به‌‌دستان و کودکانِ بی‌کفش و مردمِ مسلول و سفره‌های بی‌نان در ارتباط بوده‌ای آقا. | ||
| − | - باید چگونه بود تا نام '''آدمی''' | + | - باید چگونه بود تا نام '''آدمی''' زیبندهٔ کسی بشود؟ |
- از گنده گوئیت پیداست که نمی‌خواهی آدم شوی. | - از گنده گوئیت پیداست که نمی‌خواهی آدم شوی. | ||
| سطر ۱۰۵: | سطر ۱۰۵: | ||
'''پنجره''' | '''پنجره''' | ||
| − | '''دوباره | + | '''دوباره پنجرهٔ سنگی زمانه شدیم''' |
'''که باد کهنه و مسموم''' | '''که باد کهنه و مسموم''' | ||
نسخهٔ ۲۲ نوامبر ۲۰۱۱، ساعت ۰۴:۱۲
 | تایپ این مقاله تمام شده و آمادهٔ بازنگری است. اگر شما همان کسی نیستید که مقاله را تایپ کرده، لطفاً قبل از شروع به بازنگری صفحهٔ راهنمای بازنگری را ببینید (پیش‌‌نویس)، و پس از اینکه تمام متن را با تصاویر صفحات مقابله کردید و اشکالات را اصلاح کردید یا به بحث گذاشتید، این پیغام را حذف کنید. |
• دوستداران صمد بهرنگی، به‌مناسبت سالگرد خاموشی او هنوز قطعاتی برای درج در مجله می‌فرستند. آنچه در زیر می‌آید نوشتهٔ فریبرز ابراهیم پور است از کتاب صمد، ماهِ چَرَنداب:
- نامت؟
- صمد.
- شغل؟
- آموزگار. در محل چرنداب زاده شدم. ساده و بی‌شیله پیله‌ام اما گولِ کسی را هرگز نمی‌خورم. روزی دو بار نان را برتختهٔ سیاهِ دهقان تدریس میکنم.
- بسیار خوب. کافی‌ست. پرونده‌ات، صمد، چه سیاه است!
- سیاه!
- آری، تو با تمام برهنه‌ها و کاسه به‌‌دستان و کودکانِ بی‌کفش و مردمِ مسلول و سفره‌های بی‌نان در ارتباط بوده‌ای آقا.
- باید چگونه بود تا نام آدمی زیبندهٔ کسی بشود؟
- از گنده گوئیت پیداست که نمی‌خواهی آدم شوی.
- برعکس، من سال‌ها تلاش کرده‌ام تا آدم بشوم.
- این جرم کوچکی نیست. باید رسیدگی بشود. در خانه‌ات هم اسنادی پیدا شده است.
- چه؟!
- صدها هزار عکس از تاولِ عمیق و چرکیِ پاها... بیکار بوده‌ای؟
- بیکار؟!... شاید من بیش از آن که شما کار می‌کنید کار کرده‌ام. زیرا اکنون که در برابر این دادگاه ننگ ایستاده‌ام آگاهم که در گیلان مردی به‌نام سلیمان بی‌نان شب ماند. به‌خانه نرفته و در حواشی میدان‌ها راه می‌رود، و درگنبد یک دختر فقیر دبستانی خوابِ خط‌کش می‌بیند، و هست سفره‌های فراوان که نان در آن حکایت سیمرغ و کیمیاست.
- باری بهر جهت. جرم تو محرز است و مسلم: رابطه با طوایف محروم، و درد دل با رنجیدگان، و پشت پا به‌قوانین.
- ای کاش هر کسی یک لحظه در سراسر عمرش چون من لگد به‌قوانین اقویا می‌زد.
- ساکت! بیهوده وقت را تلف نکنید! شما، یعنی صمد، به‌جرم رشادت، تلاش در نیکی، تماس با مردم، جنگ با ستم، فردا، نهم، در آب‌های ارس غرق می‌شوید.
مرثیه
جو بار کوچک خون
بر پیشانی بلند شکسته
عظیم‌ترین آبشار عالم بود
و مرگ
در جامِ باد
طعم ستاره می‌داد
از آسمانِ روز
دیری
بر خاک خشک تلخ
گلهای سرخ بارید
شهر مناره‌ها شد خاک از گردباد خون.
و یار
درفش زلف سیاهش چه سوگوار
در رهگذر باد
به‌اهتزاز درآمد!
فواد نظیری
روز را دوامی نبود
و مرغان منتظر
دریا را
آوازی دوباره می‌خواندند.
***
با تاریک‌ترین لحظه
تنها
چراغی عبور ما را نظاره می‌کند.
احمد علی‌پور
(مسجد سلیمان)
پنجره
دوباره پنجرهٔ سنگی زمانه شدیم
که باد کهنه و مسموم
ز چهار چوبِ‌عتیقِ شکسته پیکر ما
به‌هرزه می‌گذرد.
چه ناسزاست تحمل
در این عبور عفن!
حمزه موسوی پور
دو طرح از سعید احمدی (خرمشهر)
نوشته‌اند: «دو سالی است که طراحی میکنم. البته به‌طور جدّی به‌آن نپرداخته‌ام، شاید دلیلش درس و مدرسه بوده است. ولی، خوب، امسال دیپلم گرفته‌ام و شاید بتوانم به‌طور جدی به‌آن بپردازم...»
امیدواریم آقای احمدی «شاید»را با «مسلماً»عوض کنند و تردیدی در موفقیت خود نداشته باشند. چاپ طرح دیگری از ایشان را که حال و هوای جداگانه‌ئی دارد به‌یکی از شماره‌های آینده موکول می‌کنیم.