سرنوشت

کتاب جمعه سال اول شماره ۱۶ صفحه ۱۱

کتاب جمعه سال اول شماره ۱۶ صفحه ۱۲

دو شعر از: قلندر دادْشا

شاعِر بلوچ

هوای شما دیوانه‌ام می‌کند

اگر می‌توانستم مرغکِ مهاجرت‌های دلْ‌کَنده باشم،

آه، آنجا که شما زندگی می‌کنید!...

درین معدنِ بی‌پایانِ رنج و کندوکاوِ بی‌حاصل

تراشکارانِ انسان، باکینه‌ئی بی‌شرف

به‌جای فیروزه و الماس

زیبائی و زندگی را می‌تراشند.

و کارگرانِ میهنِ من که سختیِ کوه و استقامتِ پولاد را

خُرد و نرم می‌کردند

زیرِ دماوندِ اندوهِ تو

خم می‌شوند و

چون پیرانِ آرزو

در دشت‌های داغ و بی‌طاقتِ خاکسترت

اخگرهای نو

نِشا می‌کنند،

و افقِ شعله را که به‌آسمان قد می‌کِشد و می‌شوید

با نگاه‌شان نشان می‌دهند.

تو را یک‌ بار، دوبار، ده بار سر بریدند

و یک بار، دوبار، ده بارِ دیگر اگر بتوانند.

امّا، عاقبت؟...

آی، آزادیِ خونین!

آی، آفتابِ تکه‌تکه!

از سینهٔ کدام سپیدهٔ منفجر، از برجِ روشنِ کدام نگاهْ‌فرمانِ منتظر

آسمانِ لرزانِ بلوچستان و درخت‌های شعله‌ورِ آذربایجان

و کوه‌های نارنجکِ کردستان را

در آغوش خواهی کشید؟

محبوبِ سربریدهٔ من، آه، انقلاب!...

و مرگِ دادگستر،

مرگ،

به شوقِ تو میانِ ما زندگی می‌کند

ای خودکامه!

آسیا می‌گردد و، نوبت‌ها

یک یک

پیش می‌آیند و از چرخ می‌گذرند.

و آدمیان و حادثه‌ها

پشتِ دیواره‌های مه‌آلودِ خاطره

میانِ اشباحی که محو می‌شوند

نفس می‌کشد...