گروه‌های فشار چگونه در حکومت نفوذ می‌کنند: تفاوت بین نسخه‌ها
Loveirgreen (بحث | مشارکتها) جز |
(بازنگری شد، احتمالاً مطابق با متن اصلی است.) |
||
| سطر ۲: | سطر ۲: | ||
[[Image:8-146.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۸ صفحه ۱۴۶|کتاب جمعه سال اول شماره ۸ صفحه ۱۴۶]] | [[Image:8-146.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۸ صفحه ۱۴۶|کتاب جمعه سال اول شماره ۸ صفحه ۱۴۶]] | ||
| − | + | یک گروه فشار مرکب از اشخاصی است که متفقاً تصمیمات سیاسی ملی را تعیین می‌کنند. آن‌ها یک جامعه ی تخصصی اند، اما گروه‌های فشار الزاماً به شیوهٔ رسمی اعمال قدرت نمی‌کنند. آن مامورین و بورکرات‌هائی می‌توانند شاغل مقامات دولتی باشند که وابسته به‌این گروه‌ها بوده باشند و رسماً به‌نفع گروه‌های فشار اعمال قدرت کنند. | |
| + | در نتیجه، قدرت واقعی مقامات در اختیار گروه‌هائی از این نوع است. این قدرت واقعی – اگر گروه‌های فشار تشکیل اکثریت‌ها دهند می‌تواند خصلت دمکراتیک داشته باشد؛ و اگر همین گروه‌ها نمایندهٔ اقلیت باشند، در آن صورت خصلت اقلیت حکومتگر را به خودت خواهند گرفت. در '''کلمبیا'''، وسیلهٔ تشکیل بخشی از گروه‌های فشار در اختیار اقلیت کوچکی است که تنها گروه فشار واقعی را می‌سازد. زیرا کلیه تصمیم‌های واقعاً مهم در مورد ابقای ساختارهای مؤثر، بستگی به‌این گروه دارد. و این گروه فشارِ اقلیت کوچک از طریق قدرت اقتصادی و لزوم همگامی، زمام سایر قدرت‌ها را در دست دارد، خواه این قدرت‌ها فرهنگی باشند و خواه سیاسی، بورکراتیک، نظامی، و خواه روحانی. | ||
| − | + | در کلمبیا وضع تمرکز قدرت اقتصادی روشن است. آمارهای مربوط به توزیع غطِ در آمد ملی و در آمد سرانه ی ما، تقسیم اسفناک املاک و غیره، برای همه آشکار است. برای دستیابی به قدرت فرهنگی، نخست باید قدرت اقتصادی را در اختیار داشت، زیرا ساخت نهادهای آموزشی ما چنین ایجاب میکند. | |
| − | در | + | در سلسله مراتب ضرورت رسیدن به مقامات بالا، همگامی با قدرتمندان مالی و نیز برخورداری از حداقل فرهنگ است. لازمهٔ قدرت بورکراتیک نیز برخورداری از این حداقل و همگامی حتی بیشتر است، زیرا در کلمبیا ترقّی از طریق مجاری بورکراتیک به تصمیم و تشخیص بلندپایگان بورکراتیک بستگی دارد. و این مردان اگر با کسانی که قدرت اقتصادی در اخیتار آنهاست کاملاً موافق و همگام نباشند، نمی‌توانند منزلت اجتماعی خود را حفظ کنند. |
| − | در | + | در کشور ما، قدرت نظامی فقط می‌تواند به عنوان مدافع و حامی ساختارهای تحمیلی و در تحلیل نهائی، مدافع قدرت اقتصادی قابل توجیه باشد. قدرت اقتصادی، مزد و پاداش مردان نظامی را از طریق امتیازات مالی، اجتماعی، و یا حتی سیاسی، -تا چه مقتضی باشد- به نظامیان مزد می‌دهد و جبران زحمت میکند، و این‌ها بستگی دارد به اینکه تا چه اندازه آنان «نظام مستقر» همگام باشند. |
| − | در | + | در کشور ما قدرت روحانی با قدرت‌های مالی و سیاسی متحد است، چون که آن‌ها منافعشان مشترک است. همگامی روحانیون پشتوانه ضمانت حفظ این منافع است. |
| − | + | طبقات مردمی، که اکثریت‌های عظیم را شامل میشود، گروه‌های فشار را تشکیل نمی‌دهند، چون آن‌ها نه به نیازهای مشترک‌شان آگاهند و نه در فعالیتشان متحداند. آنان سازمانی دارند که در سطح ملی گسترده باشد، ونه حتی دارای کمترین اهداف سیاسی مشترک‌اند. اگر اکثریت‌ها نتوانند این شرایط لازم را بدست آورند، کلمبیا هرگز روی یک دمکراسی واقعی را نخواهد دید. | |
| − | + | ::::::::::::'''ترجمهٔ آزاده''' | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
نسخهٔ ۳۰ مارس ۲۰۱۱، ساعت ۰۹:۱۷
یک گروه فشار مرکب از اشخاصی است که متفقاً تصمیمات سیاسی ملی را تعیین می‌کنند. آن‌ها یک جامعه ی تخصصی اند، اما گروه‌های فشار الزاماً به شیوهٔ رسمی اعمال قدرت نمی‌کنند. آن مامورین و بورکرات‌هائی می‌توانند شاغل مقامات دولتی باشند که وابسته به‌این گروه‌ها بوده باشند و رسماً به‌نفع گروه‌های فشار اعمال قدرت کنند.
در نتیجه، قدرت واقعی مقامات در اختیار گروه‌هائی از این نوع است. این قدرت واقعی – اگر گروه‌های فشار تشکیل اکثریت‌ها دهند می‌تواند خصلت دمکراتیک داشته باشد؛ و اگر همین گروه‌ها نمایندهٔ اقلیت باشند، در آن صورت خصلت اقلیت حکومتگر را به خودت خواهند گرفت. در کلمبیا، وسیلهٔ تشکیل بخشی از گروه‌های فشار در اختیار اقلیت کوچکی است که تنها گروه فشار واقعی را می‌سازد. زیرا کلیه تصمیم‌های واقعاً مهم در مورد ابقای ساختارهای مؤثر، بستگی به‌این گروه دارد. و این گروه فشارِ اقلیت کوچک از طریق قدرت اقتصادی و لزوم همگامی، زمام سایر قدرت‌ها را در دست دارد، خواه این قدرت‌ها فرهنگی باشند و خواه سیاسی، بورکراتیک، نظامی، و خواه روحانی.
در کلمبیا وضع تمرکز قدرت اقتصادی روشن است. آمارهای مربوط به توزیع غطِ در آمد ملی و در آمد سرانه ی ما، تقسیم اسفناک املاک و غیره، برای همه آشکار است. برای دستیابی به قدرت فرهنگی، نخست باید قدرت اقتصادی را در اختیار داشت، زیرا ساخت نهادهای آموزشی ما چنین ایجاب میکند.
در سلسله مراتب ضرورت رسیدن به مقامات بالا، همگامی با قدرتمندان مالی و نیز برخورداری از حداقل فرهنگ است. لازمهٔ قدرت بورکراتیک نیز برخورداری از این حداقل و همگامی حتی بیشتر است، زیرا در کلمبیا ترقّی از طریق مجاری بورکراتیک به تصمیم و تشخیص بلندپایگان بورکراتیک بستگی دارد. و این مردان اگر با کسانی که قدرت اقتصادی در اخیتار آنهاست کاملاً موافق و همگام نباشند، نمی‌توانند منزلت اجتماعی خود را حفظ کنند.
در کشور ما، قدرت نظامی فقط می‌تواند به عنوان مدافع و حامی ساختارهای تحمیلی و در تحلیل نهائی، مدافع قدرت اقتصادی قابل توجیه باشد. قدرت اقتصادی، مزد و پاداش مردان نظامی را از طریق امتیازات مالی، اجتماعی، و یا حتی سیاسی، -تا چه مقتضی باشد- به نظامیان مزد می‌دهد و جبران زحمت میکند، و این‌ها بستگی دارد به اینکه تا چه اندازه آنان «نظام مستقر» همگام باشند.
در کشور ما قدرت روحانی با قدرت‌های مالی و سیاسی متحد است، چون که آن‌ها منافعشان مشترک است. همگامی روحانیون پشتوانه ضمانت حفظ این منافع است.
طبقات مردمی، که اکثریت‌های عظیم را شامل میشود، گروه‌های فشار را تشکیل نمی‌دهند، چون آن‌ها نه به نیازهای مشترک‌شان آگاهند و نه در فعالیتشان متحداند. آنان سازمانی دارند که در سطح ملی گسترده باشد، ونه حتی دارای کمترین اهداف سیاسی مشترک‌اند. اگر اکثریت‌ها نتوانند این شرایط لازم را بدست آورند، کلمبیا هرگز روی یک دمکراسی واقعی را نخواهد دید.
- ترجمهٔ آزاده