شعر من: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(بازنگری شد.) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
[[Image:4-086.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۴ صفحه ۸۶|کتاب جمعه سال اول شماره ۴ صفحه ۸۶]] | [[Image:4-086.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۴ صفحه ۸۶|کتاب جمعه سال اول شماره ۴ صفحه ۸۶]] | ||
| − | + | ''کامی مورا هاجیمه Kamimura Hajime (متولد سال ۱۹۱۰ در حومهٔ ناکازاکی).'' | |
| − | |||
| − | '' | ||
| − | |||
| − | |||
| − | کامی مورا هاجیمه Kamimura Hajime | ||
| − | |||
| − | ( | ||
| − | |||
اگر در کنار تپه کسی مسکن گزیند | اگر در کنار تپه کسی مسکن گزیند | ||
| + | مه به‌کاشانه‌تان راه می‌یابد | ||
| − | + | و زنجره‌ئی بر ساعت دیواری‌تان می‌خزد و آوا که می‌دهد | |
| − | + | سنجاقکی هم‌اکنون در کلبه‌ام به‌پرواز در‌آمد | |
| − | |||
| − | |||
| − | سنجاقکی هم‌اکنون در کلبه‌ام | ||
| − | |||
و من نشسته‌ام و شعری می‌سرایم | و من نشسته‌ام و شعری می‌سرایم | ||
| سطر ۲۹: | سطر ۱۸: | ||
قلم را سخت در دست می‌فشارم | قلم را سخت در دست می‌فشارم | ||
| + | و زیرکانه در بارهٔ زندگی خویش | ||
| − | + | خطوطی بر کاغذ می‌آورم | |
| − | |||
| − | |||
| − | خطوطی | ||
| − | آنگاه که از دنیا و یا مردم دنیا زبان | + | آنگاه که از دنیا و یا مردم دنیا زبان به‌شکایت می‌گشایم |
| − | |||
بدانگاه که بیزاری می‌جویم و از نارضائی‌ها سخن می‌گویم | بدانگاه که بیزاری می‌جویم و از نارضائی‌ها سخن می‌گویم | ||
| − | |||
می‌دانم که آن ایمان بایسته را در زندگی نیافته‌ام. | می‌دانم که آن ایمان بایسته را در زندگی نیافته‌ام. | ||
| − | |||
غم‌ها و شادمانی‌های آدمی | غم‌ها و شادمانی‌های آدمی | ||
| − | + | به‌مانندهٔ باد است | |
| − | |||
| − | |||
که سنجاقک را با خود می‌برد. | که سنجاقک را با خود می‌برد. | ||
| + | پُشت میزم نشسته‌ام | ||
| − | + | و به‌مفاهیم عمیق‌تری می‌اندیشم. | |
| − | |||
| − | |||
| − | و | ||
| − | |||
| − | '''ترجمه همایون | + | :::::::'''ترجمه همایون نوراحمر''' |
نسخهٔ ۲۹ ژوئیهٔ ۲۰۱۰، ساعت ۰۱:۱۶
کامی مورا هاجیمه Kamimura Hajime (متولد سال ۱۹۱۰ در حومهٔ ناکازاکی).
اگر در کنار تپه کسی مسکن گزیند
مه به‌کاشانه‌تان راه می‌یابد
و زنجره‌ئی بر ساعت دیواری‌تان می‌خزد و آوا که می‌دهد
سنجاقکی هم‌اکنون در کلبه‌ام به‌پرواز در‌آمد
و من نشسته‌ام و شعری می‌سرایم
قلم را سخت در دست می‌فشارم
و زیرکانه در بارهٔ زندگی خویش
خطوطی بر کاغذ می‌آورم
آنگاه که از دنیا و یا مردم دنیا زبان به‌شکایت می‌گشایم
بدانگاه که بیزاری می‌جویم و از نارضائی‌ها سخن می‌گویم
می‌دانم که آن ایمان بایسته را در زندگی نیافته‌ام.
غم‌ها و شادمانی‌های آدمی
به‌مانندهٔ باد است
که سنجاقک را با خود می‌برد.
پُشت میزم نشسته‌ام
و به‌مفاهیم عمیق‌تری می‌اندیشم.
- ترجمه همایون نوراحمر