سخنی چند درباره زبان فارسی: تفاوت بین نسخه‌ها
(صفحهای جدید حاوی «thumb|alt= کتاب هفته شماره ۲۷ صفحه ۱۴۰|کتاب هفته شماره ۲۷ صفحه ۱۴۰ [[I...» ایجاد کرد) |
(در حال ویرایش (تاپایان ۱۴۰)) |
||
| سطر ۹: | سطر ۹: | ||
[[Image:KHN027P148.JPG|thumb|alt= کتاب هفته شماره ۲۷ صفحه ۱۴۸|کتاب هفته شماره ۲۷ صفحه ۱۴۸]] | [[Image:KHN027P148.JPG|thumb|alt= کتاب هفته شماره ۲۷ صفحه ۱۴۸|کتاب هفته شماره ۲۷ صفحه ۱۴۸]] | ||
| − | {{ | + | {{در حال ویرایش}} |
| + | {{چپ‌چین}} | ||
| + | از: دکتر محمدجعفر محجوب | ||
| + | {{پایان چپ‌چین}} | ||
| + | زبانی که امروز مردم ایران بدان سخن می‌گویند و می‌نویسند، '''فارسی''' یا '''دری''' یا '''فارسی دری''' نامیده می‌شود و دارای میراث وسیع فرهنگی و ادبی نظم و نثر است. | ||
| + | |||
| + | کهن‌ترین شعر عروضی فارسی از سال ۲۵۱ ه.ق. (هزار و صد و سی سال پیش) و سالخورده‌ترین نمونه‌ٔ نثر آن از سال ۳۴۶ ه.ق. (هزار و سی و پنج سال قبل) برای ما به یادگار مانده و با وجود تاخت و تازهای گوناگون و فراوانی نظیر حمللات '''غوریان''' و '''سلاجقه''' و '''ترکان غز''' و بلای '''مغولان''' و یورش '''تیمور''' که بخشی عظیم از این گنجینهٔ گران‌بهای بی‌کران را در آتش وحشی‌گیری و تاراج بسوخت، باز مقدار بسیار قابل اعتنا از آثار شاعران و نویسندگان و متفکران سلف فارسی‌زیان از گزند حادثه مصون مانده و به دست ما رسیده است. | ||
| + | |||
| + | آن‌چه همه می‌دانند این است که در سرزمین ایران، پیش از ظهور اسلام و غلبهٔ قوم عرب مردم بدین زبان سخن نمی‌گفتند. زبان فارسی '''دری'''، پس از فتح ایران به دست مسلمانان زبان رسمی و ادبی و فرهنگی ایرانیان شده است. ضمنا می‌دانیم که پیش از اسلام در ایران به زبان پهلوی سخن گفته و نوشته می‌شد. | ||
| + | |||
| + | چون در این گفتار کوتاه نظر اصلی معطوف به زبان فارسی (دری) است و در حقیقت این سخنان مقدمه‌ای برای بررسی شیوه‌های نثر فارسی است، از این روی به زبان‌های باستانی و میانه‌ٔ ایرانی - زبانی که مردم ایران از بدو اقامت در این سرزمین تا پیش از غلبهٔ | ||
[[رده:کتاب هفته]] | [[رده:کتاب هفته]] | ||
[[رده:کتاب هفته ۲۷]] | [[رده:کتاب هفته ۲۷]] | ||
[[رده:محمدجعفر محجوب]] | [[رده:محمدجعفر محجوب]] | ||
نسخهٔ ۱۰ آوریل ۲۰۱۴، ساعت ۱۹:۴۳
 | این مقاله در حال تایپ است. اگر می‌خواهید این مقاله را تایپ یا ویرایش کنید، لطفاً دست نگه دارید تا این پیغام حذف شود. |
از: دکتر محمدجعفر محجوب
زبانی که امروز مردم ایران بدان سخن می‌گویند و می‌نویسند، فارسی یا دری یا فارسی دری نامیده می‌شود و دارای میراث وسیع فرهنگی و ادبی نظم و نثر است.
کهن‌ترین شعر عروضی فارسی از سال ۲۵۱ ه.ق. (هزار و صد و سی سال پیش) و سالخورده‌ترین نمونه‌ٔ نثر آن از سال ۳۴۶ ه.ق. (هزار و سی و پنج سال قبل) برای ما به یادگار مانده و با وجود تاخت و تازهای گوناگون و فراوانی نظیر حمللات غوریان و سلاجقه و ترکان غز و بلای مغولان و یورش تیمور که بخشی عظیم از این گنجینهٔ گران‌بهای بی‌کران را در آتش وحشی‌گیری و تاراج بسوخت، باز مقدار بسیار قابل اعتنا از آثار شاعران و نویسندگان و متفکران سلف فارسی‌زیان از گزند حادثه مصون مانده و به دست ما رسیده است.
آن‌چه همه می‌دانند این است که در سرزمین ایران، پیش از ظهور اسلام و غلبهٔ قوم عرب مردم بدین زبان سخن نمی‌گفتند. زبان فارسی دری، پس از فتح ایران به دست مسلمانان زبان رسمی و ادبی و فرهنگی ایرانیان شده است. ضمنا می‌دانیم که پیش از اسلام در ایران به زبان پهلوی سخن گفته و نوشته می‌شد.
چون در این گفتار کوتاه نظر اصلی معطوف به زبان فارسی (دری) است و در حقیقت این سخنان مقدمه‌ای برای بررسی شیوه‌های نثر فارسی است، از این روی به زبان‌های باستانی و میانه‌ٔ ایرانی - زبانی که مردم ایران از بدو اقامت در این سرزمین تا پیش از غلبهٔ