میوه‌های ملال

کتاب هفته شماره ۱۲ صفحه ۱۳۷

کتاب هفته شماره ۱۲ صفحه ۱۳۸

تو می گریزی و من در غبار رؤیاها هزار پنجره را بی شکوه می بندم به باغ سبز نوید تو می سپارم خویش هزار وسوسه را در ستوه می بندم

تو می گریزی و پیوند روزهای دراز مرا چو قافله ی سنگ و سرب می گذرد درنگ لحظه ی سنگین انتظار، چو کوه به چشم خسته ی من پای درد می فشرد

تو می گریزی چونان که آب از سرسنگ ز سنگ لال نخیزد نه شکوه، نه فریاد تو می گریزی چونان که از درخت نسیم درخت بسته نداند گریختن با باد

تو می گریزی و با من نمی گریزی، لیک غم گریز تو بال شکیب می شکند چو از نیامدنت بیم می کنم، با من نگاه سبز تو نقش فریب می شکند

بیا که جلوه ی بیدار هرچه تنهائی است به نوشخند گوارای مهر، خواب کنیم به روی تشنگی بیگناه لبهامان هزار بوسه ی نشکفته را خراب کنیم

تو می گریزی اما - دریغ! - می ماند خیال خسته ی شب ها و میوه های ملال اگر درست بگویم، نمیتوانم باز به دست حوصله بسپارم آرزوی وصال.

آذرماه ۱۳۴۰ "رؤیا"