شش شعر به‌یاد سهراب سپهری: تفاوت بین نسخه‌ها
(بازنگری تمام شد. اصلاحات کم بود.) |
|||
| سطر ۸: | سطر ۸: | ||
[[رده:کتاب جمعه ۳۶]] | [[رده:کتاب جمعه ۳۶]] | ||
{{بازنگری}} | {{بازنگری}} | ||
| + | |||
| + | گوشه‌هائی در دستگاه راست پنجگاه | ||
| + | |||
| + | * درآمد اول: | ||
| + | |||
{{چپ‌چین}} | {{چپ‌چین}} | ||
| − | به‌یاد '''سهراب سپهری | + | به‌یاد '''سهراب سپهری''' |
| − | + | شاعر، نقاش، انسان و عارف | |
{{پایان چپ‌چین}} | {{پایان چپ‌چین}} | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
=='''در زخم ما گلی‌ست'''== | =='''در زخم ما گلی‌ست'''== | ||
| سطر ۲۷: | سطر ۲۹: | ||
عطر عتیقه‌ئی را | عطر عتیقه‌ئی را | ||
| − | از پلهٔ سحر، | + | ::::از پلهٔ سحر، |
| + | |||
| + | وین عطر سرخ را | ||
بر بال خود ببر | بر بال خود ببر | ||
| سطر ۳۴: | سطر ۳۸: | ||
در زخم ما گلی‌ست از آتش شکفته‌تر! | در زخم ما گلی‌ست از آتش شکفته‌تر! | ||
| + | |||
باران صبحگاهی | باران صبحگاهی | ||
| سطر ۴۸: | سطر ۵۳: | ||
در حلقه‌ئی مدور | در حلقه‌ئی مدور | ||
| − | از شب برآمدند | + | ::::از شب برآمدند |
یک شعله، یک دریچه، | یک شعله، یک دریچه، | ||
| سطر ۵۷: | سطر ۶۲: | ||
از سهره‌ئی غریب... | از سهره‌ئی غریب... | ||
| + | |||
و لحظه‌ئی دگر | و لحظه‌ئی دگر | ||
| سطر ۶۹: | سطر ۷۵: | ||
* ۳. خسروانی | * ۳. خسروانی | ||
| − | =='''از اعماق آلاله | + | =='''از اعماق آلاله باستانی'''== |
در این شب که من هستم و این شبستان و این سنگ | در این شب که من هستم و این شبستان و این سنگ | ||
| سطر ۱۰۸: | سطر ۱۱۴: | ||
در شب به جست‌وجو | در شب به جست‌وجو | ||
| − | در برف می‌گریزند. | + | ::::در برف می‌گریزند. |
و کاشفان گنچ | و کاشفان گنچ | ||
| − | در | + | در ژرفنای چاه |
در توده‌های درهم و انبوه استخوان | در توده‌های درهم و انبوه استخوان | ||
| سطر ۱۴۶: | سطر ۱۵۲: | ||
گلبرگ و برگ‌های سوخته را | گلبرگ و برگ‌های سوخته را | ||
| − | برگیر | + | ::::برگیر |
تا نعره‌ئی به‌وسعت هستی بر آورم. | تا نعره‌ئی به‌وسعت هستی بر آورم. | ||
| سطر ۱۶۹: | سطر ۱۷۵: | ||
از هر دو آستینم | از هر دو آستینم | ||
| − | پر هول می‌وزد | + | ::پر هول می‌وزد |
| − | بر قطب و استوا | + | ::::بر قطب و استوا |
و نعره ـ مویه‌ام را | و نعره ـ مویه‌ام را | ||
نسخهٔ ۲۸ ژوئن ۲۰۱۱، ساعت ۰۴:۲۲
 | تایپ این مقاله تمام شده و آمادهٔ بازنگری است. اگر شما همان کسی نیستید که مقاله را تایپ کرده، لطفاً قبل از شروع به بازنگری صفحهٔ راهنمای بازنگری را ببینید (پیش‌‌نویس)، و پس از اینکه تمام متن را با تصاویر صفحات مقابله کردید و اشکالات را اصلاح کردید یا به بحث گذاشتید، این پیغام را حذف کنید. |
گوشه‌هائی در دستگاه راست پنجگاه
- درآمد اول:
به‌یاد سهراب سپهری
شاعر، نقاش، انسان و عارف
در زخم ما گلی‌ست
رگبار صبحگاهی!
بر ما ببار و برگیر
عطر عتیقه‌ئی را
- از پلهٔ سحر،
وین عطر سرخ را
بر بال خود ببر
تا دور دست‌ها.
در زخم ما گلی‌ست از آتش شکفته‌تر!
باران صبحگاهی
بر ما ببار و بگذر!...
- ۲. پروانه
تنها برای یک آن
تنها برای یک آن
در حلقه‌ئی مدور
- از شب برآمدند
یک شعله، یک دریچه،
یک برگ، یک بهار،
و چهچهی شگفت
از سهره‌ئی غریب...
و لحظه‌ئی دگر
من کورِ کور بودم،
و آن درخت نور
در دوردستِ حافظه‌ام گم شد.
- ۳. خسروانی
از اعماق آلاله باستانی
در این شب که من هستم و این شبستان و این سنگ
در اینجا که هر چیز سنگ است.
در این شب
کلاغی نشسته است بر شانهٔ تو.
فرو رفت در شب
فرو رفت در کام تاریکی خود.
چه سرخ و چه خونین ـ
هم‌اکنون می‌آید برون ماه از سرخی شانهٔ تو
از اعماق آلالهٔ باستانی!
- ۴. سپهر
اینرا دگر مپرس!
شب آمده‌ست دیری‌ست
و گم‌شده‌ست از خاک
ماه و بهار!
گنجشک‌های پرگو
در جست‌وجوی ارزن
در شب به جست‌وجو
- در برف می‌گریزند.
و کاشفان گنچ
در ژرفنای چاه
در توده‌های درهم و انبوه استخوان
تندیس استخوانی او را می‌یابند:
تندیس کودکی را
با پنجه‌های کاشی
که ماه و شاخِ پر شکوفهٔ سیبی را
بر سینه می‌فشارد.
او کیست در ته چاه؟
این را دگر مپرس!
- ۵. حزین و نفیر
یک باغ سوخته
هیهات
چشمان خسته را
دیگر مجال تماشا نمانده است.
برگیر از دهانم
گلبرگ و برگ‌های سوخته را
- برگیر
تا نعره‌ئی به‌وسعت هستی بر آورم.
این عکس کیست، که به دیوار رو به‌روست
با دیده‌ئی به‌وسعت افلاک
از آن سرِ حیات
تا آن سرِ حیات؟
ای در وطن غریبان،
ای شاعران خاک
بر من نظر کنید!
اینک نفیر توفان
از هر دو آستینم
- پر هول می‌وزد
- بر قطب و استوا
و نعره ـ مویه‌ام را
با خویش می‌برد
تا آن سرِ زمین
و بازتاب آن را
تا آن سرِ زمان:
«ـ با بوی لاله‌ها
ما در بهار بود که دیوانه می‌شدیم.
در این شب سیاه
این عکس کیست، این که به‌دیوار روبه‌روست؟
یک باغ سوخته؟»
یک باغ سوخته!...
- ۶.فرود
در شبی چنین
قرقی و قورق
قفل بی‌کلید و کهنه بر کلون در
هر چه هست کامل است
در شبی که هست.
در شبی چنین
برکش از نیامِ سینه تیغِ سرخ نعره را
کاملم کن ای پرنده
کامل و تمام
والسلام.
منصور اوجی