سایهای بر سایه: تفاوت بین نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز («سایهای بر سایه» را محافظت کرد: نهایی شده. ([edit=sysop] (بیپایان) [move=sysop] (بیپایان))) |
|||
| (۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
[[Image:KHN006P167.JPG|thumb|alt= کتاب هفته شماره ۶ صفحه ۱۶۷|کتاب هفته شماره ۶ صفحه ۱۶۷]] | [[Image:KHN006P167.JPG|thumb|alt= کتاب هفته شماره ۶ صفحه ۱۶۷|کتاب هفته شماره ۶ صفحه ۱۶۷]] | ||
| − | + | ||
| + | '''سنائی''' | ||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| + | پنبه از گوش کرد بیرون، مرگ | ||
| + | |||
| + | که بساز از برای رفتن برگ | ||
| + | |||
| + | |||
| + | شب برنائیم به نیمه رسید | ||
| + | |||
| + | صبح پیریم در زمان بدمید | ||
| + | |||
| + | |||
| + | من بهتنهائی اندرین بنیاد | ||
| + | |||
| + | با دلی پر ز غم نشستم شاد | ||
| + | |||
| + | |||
| + | خانه تاریک و مرد بیمایه | ||
| + | |||
| + | سایهای باشد از بر سایه | ||
| + | |||
| + | |||
| + | بر من این درد، کوه پولادست | ||
| + | |||
| + | چون توزین فارغی ترا بادست | ||
| + | |||
| + | |||
| + | دهر بدرأی و خلق بد بینند | ||
| + | |||
| + | راهت این است و مردمان اینند | ||
| + | |||
| + | |||
| + | اندرین تنگ آشیان که منم | ||
| + | |||
| + | در غم نان و آب و پیرهنم | ||
| + | |||
| + | |||
| + | بیخبر زانکه ما در گردون | ||
| + | |||
| + | کفنم را همی زند صابون | ||
| + | |||
| + | |||
| + | آخر از لاله چند آموزی | ||
| + | |||
| + | دلسیاهی و چهرهافروزی | ||
| + | |||
| + | |||
| + | دست از رنگ و بوی دهر بدار | ||
| + | |||
| + | چند جوئی چو کرکسان، مردار | ||
| + | |||
| + | |||
| + | من که بر گلبن سخن، شب و روز، | ||
| + | |||
| + | بلبلان را کنم نوا آموز | ||
| + | |||
| + | |||
| + | چون شترمرغ در بیابانم | ||
| + | |||
| + | بود از سنگ تافته نانم | ||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| سطر ۸: | سطر ۷۳: | ||
[[رده:مرتضا ممیز]] | [[رده:مرتضا ممیز]] | ||
[[رده:سنائی]] | [[رده:سنائی]] | ||
| + | [[رده:مقالات نهاییشده]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ مارس ۲۰۱۳، ساعت ۱۴:۴۶
سنائی
پنبه از گوش کرد بیرون، مرگ
که بساز از برای رفتن برگ
شب برنائیم به نیمه رسید
صبح پیریم در زمان بدمید
من بهتنهائی اندرین بنیاد
با دلی پر ز غم نشستم شاد
خانه تاریک و مرد بیمایه
سایهای باشد از بر سایه
بر من این درد، کوه پولادست
چون توزین فارغی ترا بادست
دهر بدرأی و خلق بد بینند
راهت این است و مردمان اینند
اندرین تنگ آشیان که منم
در غم نان و آب و پیرهنم
بیخبر زانکه ما در گردون
کفنم را همی زند صابون
آخر از لاله چند آموزی
دلسیاهی و چهرهافروزی
دست از رنگ و بوی دهر بدار
چند جوئی چو کرکسان، مردار
من که بر گلبن سخن، شب و روز،
بلبلان را کنم نوا آموز
چون شترمرغ در بیابانم
بود از سنگ تافته نانم