تلخ!: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز |
|||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
[[Image:KHN005P143.jpg|thumb|alt= کتاب هفته شماره ۵ صفحه ۱۴۳|کتاب هفته شماره ۵ صفحه ۱۴۳]] | [[Image:KHN005P143.jpg|thumb|alt= کتاب هفته شماره ۵ صفحه ۱۴۳|کتاب هفته شماره ۵ صفحه ۱۴۳]] | ||
| − | + | '''نیمایوشیج''' | |
| + | |||
| + | |||
پای آبله ز راه بیابان رسیده‌ام | پای آبله ز راه بیابان رسیده‌ام | ||
| + | |||
بشمرده دانه دانه کلوخ خراب او | بشمرده دانه دانه کلوخ خراب او | ||
| − | |||
| − | در بر رخم مبند که غم، بسته هر | + | :::برده به سر به بیخ گیاهان و آب تلخ. |
| − | دلخسته‌ام به زحمت شب زنده‌داریم | + | |
| − | + | ||
| + | در بر رخم مبند که غم، بسته هر درم | ||
| + | |||
| + | دلخسته‌ام به زحمت شب زنده‌داریم | ||
| + | |||
| + | :::ویرانه‌ام ز هیبت آباد خواب تلخ. | ||
| + | |||
عیبم، مبین، که زشت و نکو دیده‌ام بسی | عیبم، مبین، که زشت و نکو دیده‌ام بسی | ||
| + | |||
دیده گناه کردن شیرین دیگران | دیده گناه کردن شیرین دیگران | ||
| − | ::: | + | |
| + | :::وز بیگناه دلشدگانی ثواب تلخ. | ||
| + | |||
در موسمی که خستگیم می‌‌برد ز جای | در موسمی که خستگیم می‌‌برد ز جای | ||
| + | |||
با من بدار حوصله، بگشای در ز حرف | با من بدار حوصله، بگشای در ز حرف | ||
| − | + | ||
| + | :::اما در آن نه ذره عتاب و خطاب تلخ. | ||
| + | |||
چون این شنید، بر سر بالین من گریست | چون این شنید، بر سر بالین من گریست | ||
| + | |||
گفتا: کنون چه چاره؟ بگفتم اگر رسد | گفتا: کنون چه چاره؟ بگفتم اگر رسد | ||
| − | + | ||
| + | :::با روزگار هجر و صبوری، شراب تلخ. | ||
| + | |||
[[رده:کتاب هفته]] | [[رده:کتاب هفته]] | ||
[[رده:کتاب هفته ۵]] | [[رده:کتاب هفته ۵]] | ||
[[رده:شعر]] | [[رده:شعر]] | ||
| − | [[رده: | + | [[رده:نیما یوشیج]] |
[[رده:مرتضا ممیز]] | [[رده:مرتضا ممیز]] | ||
| + | [[رده:مقالات نهایی‌شده]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۸ ژانویهٔ ۲۰۱۳، ساعت ۰۰:۱۰
نیمایوشیج
پای آبله ز راه بیابان رسیده‌ام
بشمرده دانه دانه کلوخ خراب او
- برده به سر به بیخ گیاهان و آب تلخ.
در بر رخم مبند که غم، بسته هر درم
دلخسته‌ام به زحمت شب زنده‌داریم
- ویرانه‌ام ز هیبت آباد خواب تلخ.
عیبم، مبین، که زشت و نکو دیده‌ام بسی
دیده گناه کردن شیرین دیگران
- وز بیگناه دلشدگانی ثواب تلخ.
در موسمی که خستگیم می‌‌برد ز جای
با من بدار حوصله، بگشای در ز حرف
- اما در آن نه ذره عتاب و خطاب تلخ.
چون این شنید، بر سر بالین من گریست
گفتا: کنون چه چاره؟ بگفتم اگر رسد
- با روزگار هجر و صبوری، شراب تلخ.