چهار شعر از لئوناردو عالیشان: تفاوت بین نسخه‌ها
جز («چهار شعر از لئوناردو عالیشان» را محافظت کرد: مطابق با متنِ اصلی است. ([edit=sysop] (بی‌پایان) [move=sysop] (بی‌پایان))) |
|||
| (۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۴: | سطر ۴: | ||
[[Image:31-051.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۳۱ صفحه ۵۱|کتاب جمعه سال اول شماره ۳۱ صفحه ۵۱]] | [[Image:31-051.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۳۱ صفحه ۵۱|کتاب جمعه سال اول شماره ۳۱ صفحه ۵۱]] | ||
| − | |||
| + | شاعر ایرانی، ساکن یوتا (آمریکا) | ||
| + | |||
| + | |||
| + | ==۱== | ||
| + | |||
| + | '''زمستانی طولانی''' | ||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| + | از کشتگاه | ||
| + | |||
| + | با سری خمیده | ||
| + | |||
| + | بازمی گردم. | ||
| + | |||
| + | |||
| + | حتّی سگم نیز | ||
| + | |||
| + | مرا مقصر می‌داند. | ||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| + | ==۲== | ||
| + | |||
| + | |||
| + | بچه پولداری که | ||
| + | |||
| + | حوصله‌اش سر رفته | ||
| + | |||
| + | سکّهٔ طلایش را | ||
| + | |||
| + | :::به‌آسمان می‌فرستد | ||
| + | |||
| + | و سقوطش را | ||
| + | |||
| + | :::در دست‌های صورتی رنگ خود | ||
| + | |||
| + | ::::تماشا می‌کند... | ||
| + | |||
| + | ما می‌گوئیم | ||
| + | |||
| + | «این هم یک روز دیگر!» | ||
| + | |||
| + | و به‌خانه باز می‌گردیم. | ||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| + | ==۳== | ||
| + | |||
| + | |||
| + | درخت سیبی هست | ||
| + | |||
| + | در گلوگاه من | ||
| + | |||
| + | که از آن | ||
| + | |||
| + | مردی را | ||
| + | |||
| + | آونگ کرده‌اند. | ||
| + | |||
| + | اگر دهان می‌گشایم و روی می‌گردانی | ||
| + | |||
| + | ::::::بگردان، | ||
| + | |||
| + | اما به‌قدمت عشق سوگند | ||
| + | |||
| + | که تباهی من از می و افیون نیست. | ||
| + | |||
| + | اوست که در گلوگاهم آویخته است و | ||
| + | |||
| + | می‌پوسد | ||
| + | |||
| + | :::آرام آرام... | ||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| + | ==۴== | ||
| + | |||
| + | |||
| + | کودکی خردسال، در دلم | ||
| + | |||
| + | :::::آواز خواند و خواند | ||
| + | |||
| + | چندان که لبان عنّابش چروکید | ||
| + | |||
| + | و صدای سبزش پژمرد. | ||
| + | |||
| + | |||
| + | طنین صدها صدا می‌گذرد | ||
| + | |||
| + | از دالان‌های تاریک و تنگ | ||
| + | |||
| + | چون ارواح پریده رنگ | ||
| + | |||
| + | :::::با زنگ خاطره، | ||
| + | |||
| + | و قناری‌ها | ||
| + | |||
| + | :::خون سرفه می‌کنند... | ||
| + | |||
| + | :::{{تک ستاره}} | ||
| + | |||
| + | کودکی خردسال، در دلم | ||
| + | |||
| + | :::::آواز خواند و خواند | ||
| + | |||
| + | و ساکنان تپه‌های سبز | ||
| + | |||
| + | چوپانان جوان بودند و گوسفندان پیر. | ||
| + | |||
| + | از آنچه بود | ||
| + | |||
| + | جز ردّ پای سگ گلّه | ||
| + | |||
| + | :::::هیچ نمانده است، | ||
| + | |||
| + | و پژواکِ ناله‌ئی | ||
| + | |||
| + | زوزهٔ گرگ را می‌شکند... | ||
| + | |||
| + | کودکی خردسال، در دلم | ||
| + | |||
| + | :::::آواز خواند و خواند | ||
| + | |||
| + | و پریان دریائی در سکوت | ||
| + | |||
| + | :::::گوش فرا دادند | ||
| + | |||
| + | ماهیان گوشتخوار | ||
| + | |||
| + | در مویرگ‌های گرم | ||
| + | |||
| + | از استخوان و فلس و گیسوان نرم | ||
| + | |||
| + | ::::::می‌گذرند. | ||
| + | |||
| + | جزایر | ||
| + | |||
| + | :::متروکند | ||
| + | |||
| + | و مرگ میوه‌های استوائی | ||
| + | |||
| + | بر شاخه‌هاست... | ||
| + | |||
| + | :::{{تک ستاره}} | ||
| + | |||
| + | کودکی خردسال، در دلم | ||
| + | |||
| + | :::::آواز خواند و خواند | ||
| + | |||
| + | و نوازش نسیمی | ||
| + | |||
| + | ::::بر چهرهٔ من گذشت. | ||
| + | |||
| + | بادها را می‌خوانند | ||
| + | |||
| + | ::::پنجره‌های شکسته | ||
| + | |||
| + | به‌دالان‌ها و تپه‌ها | ||
| + | |||
| + | بر جزایر و بر برگ سست پیوند | ||
| + | |||
| + | که همچون سرود کودک خردسال | ||
| + | |||
| + | سرانجامش بر سفرهٔ سرد سنگ است | ||
| + | |||
| + | و سرنوشتش | ||
| + | |||
| + | :::در سفرنامهٔ باد. | ||
| + | |||
| + | [[رده:کتاب جمعه]] | ||
[[رده:کتاب جمعه ۳۱]] | [[رده:کتاب جمعه ۳۱]] | ||
| − | [[رده: | + | [[رده:شعر]] |
| + | [[رده:لئوناردو عالیشان]] | ||
| + | [[رده:مقالات نهایی‌شده]] | ||
| + | |||
| + | {{لایک}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۶ نوامبر ۲۰۱۱، ساعت ۰۲:۲۸
شاعر ایرانی، ساکن یوتا (آمریکا)
۱
زمستانی طولانی
از کشتگاه
با سری خمیده
بازمی گردم.
حتّی سگم نیز
مرا مقصر می‌داند.
۲
بچه پولداری که
حوصله‌اش سر رفته
سکّهٔ طلایش را
- به‌آسمان می‌فرستد
و سقوطش را
- در دست‌های صورتی رنگ خود
- تماشا می‌کند...
ما می‌گوئیم
«این هم یک روز دیگر!»
و به‌خانه باز می‌گردیم.
۳
درخت سیبی هست
در گلوگاه من
که از آن
مردی را
آونگ کرده‌اند.
اگر دهان می‌گشایم و روی می‌گردانی
- بگردان،
اما به‌قدمت عشق سوگند
که تباهی من از می و افیون نیست.
اوست که در گلوگاهم آویخته است و
می‌پوسد
- آرام آرام...
۴
کودکی خردسال، در دلم
- آواز خواند و خواند
چندان که لبان عنّابش چروکید
و صدای سبزش پژمرد.
طنین صدها صدا می‌گذرد
از دالان‌های تاریک و تنگ
چون ارواح پریده رنگ
- با زنگ خاطره،
و قناری‌ها
- خون سرفه می‌کنند...
- *
کودکی خردسال، در دلم
- آواز خواند و خواند
و ساکنان تپه‌های سبز
چوپانان جوان بودند و گوسفندان پیر.
از آنچه بود
جز ردّ پای سگ گلّه
- هیچ نمانده است،
و پژواکِ ناله‌ئی
زوزهٔ گرگ را می‌شکند...
کودکی خردسال، در دلم
- آواز خواند و خواند
و پریان دریائی در سکوت
- گوش فرا دادند
ماهیان گوشتخوار
در مویرگ‌های گرم
از استخوان و فلس و گیسوان نرم
- می‌گذرند.
جزایر
- متروکند
و مرگ میوه‌های استوائی
بر شاخه‌هاست...
- *
کودکی خردسال، در دلم
- آواز خواند و خواند
و نوازش نسیمی
- بر چهرهٔ من گذشت.
بادها را می‌خوانند
- پنجره‌های شکسته
به‌دالان‌ها و تپه‌ها
بر جزایر و بر برگ سست پیوند
که همچون سرود کودک خردسال
سرانجامش بر سفرهٔ سرد سنگ است
و سرنوشتش
- در سفرنامهٔ باد.