از برهوت به بهشت سبز: تفاوت بین نسخه‌ها

از irPress.org
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(انتخاب برای تایپ.)
(صفحهٔ ۱۳۵.)
سطر ۷: سطر ۷:
 
{{در حال ویرایش}}
 
{{در حال ویرایش}}
  
 +
{{وسط‌چین}}
 +
<big>'''نگاهی به‌کویرهای ایران'''</big>
 +
{{پایان وسط‌چین}}
 +
 +
'''فریدون فرزاد'''
 +
 +
 +
می‌گویند بیش از یک سوّم زمین‌های جهان خشک است و از بی آبی رنج می‌برد. اگرچه تاریخ، افزایش تدریجی بیابان‌ها را با شروع بهره‌برداری بشر از زمین ثابت کرده است، امّا این فراگرد در زمین‌های استپی و نیمه استپی در روندهای کوتاه مدت هنوز هم ادامه دارد که این برآیندی از نحوهٔ بهره‌وری از زمین و شدت بی‌مهری آب و هواست.
 +
 +
برطبق برآوردهای سازمان ملل متحد، آیندهٔ بیش از ۶۲۸ ملیون نفر (۱۴٪ جمعیت جهان که در ۳۳٪ سطح کره زمین گسترده‌اند) از ساکنان مناطق بیابانی در خطر گسترش بیابان و کویر است، و البته این در صورتی است که سرعت بیابان زدگی یا بیابان گستری هم به‌روال کنونی باشد. بر همین پایه پیش‌بینی شده است که در سال ۲۰۰۰ میلادی (۱۳۸۰ شمسی) بیش از نصف جمعیت ۶۸۰۰ ملیونی جهان با کمبود
 +
 +
 +
[[رده:کتاب جمعه]]
 
[[رده:کتاب جمعه ۵]]
 
[[رده:کتاب جمعه ۵]]
[[رده:کتاب جمعه]]
+
[[رده:مقاله]]
 +
[[رده:فریدون فرزاد]]

نسخهٔ ‏۸ ژانویهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۱۱:۱۲

کتاب جمعه سال اول شماره ۵ صفحه ۱۳۵
کتاب جمعه سال اول شماره ۵ صفحه ۱۳۵
کتاب جمعه سال اول شماره ۵ صفحه ۱۳۶
کتاب جمعه سال اول شماره ۵ صفحه ۱۳۶
کتاب جمعه سال اول شماره ۵ صفحه ۱۳۷
کتاب جمعه سال اول شماره ۵ صفحه ۱۳۷
کتاب جمعه سال اول شماره ۵ صفحه ۱۳۸
کتاب جمعه سال اول شماره ۵ صفحه ۱۳۸
کتاب جمعه سال اول شماره ۵ صفحه ۱۳۹
کتاب جمعه سال اول شماره ۵ صفحه ۱۳۹

نگاهی به‌کویرهای ایران

فریدون فرزاد


می‌گویند بیش از یک سوّم زمین‌های جهان خشک است و از بی آبی رنج می‌برد. اگرچه تاریخ، افزایش تدریجی بیابان‌ها را با شروع بهره‌برداری بشر از زمین ثابت کرده است، امّا این فراگرد در زمین‌های استپی و نیمه استپی در روندهای کوتاه مدت هنوز هم ادامه دارد که این برآیندی از نحوهٔ بهره‌وری از زمین و شدت بی‌مهری آب و هواست.

برطبق برآوردهای سازمان ملل متحد، آیندهٔ بیش از ۶۲۸ ملیون نفر (۱۴٪ جمعیت جهان که در ۳۳٪ سطح کره زمین گسترده‌اند) از ساکنان مناطق بیابانی در خطر گسترش بیابان و کویر است، و البته این در صورتی است که سرعت بیابان زدگی یا بیابان گستری هم به‌روال کنونی باشد. بر همین پایه پیش‌بینی شده است که در سال ۲۰۰۰ میلادی (۱۳۸۰ شمسی) بیش از نصف جمعیت ۶۸۰۰ ملیونی جهان با کمبود