یک کلمه: تفاوت بین نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز |
|||
| (۱۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
[[Image:2-067.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۲ صفحه ۶۷|کتاب جمعه سال اول شماره ۲ صفحه ۶۷]] | [[Image:2-067.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۲ صفحه ۶۷|کتاب جمعه سال اول شماره ۲ صفحه ۶۷]] | ||
| − | {{ | + | |
| + | در نام تو | ||
| + | |||
| + | ::کوچک میمانم | ||
| + | |||
| + | آفتاب را | ||
| + | |||
| + | از خوابهایم | ||
| + | |||
| + | :::بهکوچه میبرم. | ||
| + | |||
| + | در ایوان بزرگ، تنها | ||
| + | |||
| + | یک لکه نور از ما باقی میماند. | ||
| + | |||
| + | صدای حشره | ||
| + | |||
| + | از قلب گیاه | ||
| + | |||
| + | :::میگذرد | ||
| + | |||
| + | و چشمان ما | ||
| + | |||
| + | در باران | ||
| + | |||
| + | سبز میشود. | ||
| + | |||
| + | یک کلمه | ||
| + | |||
| + | ::در تاریکی | ||
| + | |||
| + | ::::رشد میکند. | ||
| + | |||
| + | یک کلمه | ||
| + | |||
| + | که از چهارشنبههائی دیوانه میآید. | ||
| + | |||
| + | یک کلمه برایمان کافی است | ||
| + | |||
| + | تا پردهها | ||
| + | |||
| + | پشت بهآفتاب بمانند | ||
| + | |||
| + | و پیراهنهای کهنه | ||
| + | |||
| + | بوی عشق نگیرند. | ||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| + | از قرینههای گیاهی | ||
| + | |||
| + | ::::دریا بهاتاق میریزد. | ||
| + | |||
| + | دریا که بهقایق تکیه داده است | ||
| + | |||
| + | و شب که در قایق منتظر است، | ||
| + | |||
| + | و پنجرهها خود را ناگهان | ||
| + | |||
| + | ::::::بهسوی تاریکی | ||
| + | |||
| + | ::::::::باز میکنند | ||
| + | |||
| + | ::::::::::'''م. مروارید''' | ||
| + | {{الگو:لایک}} | ||
| + | |||
| + | [[رده:مقالات نهاییشده]] | ||
| + | [[رده:شعر]] | ||
| + | [[رده:کتاب جمعه ۲]] | ||
| + | [[رده:کتاب جمعه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ نوامبر ۲۰۱۱، ساعت ۱۱:۰۴
در نام تو
- کوچک میمانم
آفتاب را
از خوابهایم
- بهکوچه میبرم.
در ایوان بزرگ، تنها
یک لکه نور از ما باقی میماند.
صدای حشره
از قلب گیاه
- میگذرد
و چشمان ما
در باران
سبز میشود.
یک کلمه
- در تاریکی
- رشد میکند.
یک کلمه
که از چهارشنبههائی دیوانه میآید.
یک کلمه برایمان کافی است
تا پردهها
پشت بهآفتاب بمانند
و پیراهنهای کهنه
بوی عشق نگیرند.
از قرینههای گیاهی
- دریا بهاتاق میریزد.
دریا که بهقایق تکیه داده است
و شب که در قایق منتظر است،
و پنجرهها خود را ناگهان
- بهسوی تاریکی
- باز میکنند
- م. مروارید