ژوستین دیول: تفاوت بین نسخه‌ها
جز (ربات: تغییر خودکار متن (-هء +هٔ , -ﻩٴ +هٔ , -ۀ +هٔ , -هٴ +هٔ , -ﻩٔ +هٔ , -ه‌ی +هٔ )) |
(بازنگری شد.) |
||
| سطر ۶: | سطر ۶: | ||
[[رده:هانری تولوز لوت‌رک]] | [[رده:هانری تولوز لوت‌رک]] | ||
| − | + | ||
'''اثر: هانری تولوز لوت‌رک''' | '''اثر: هانری تولوز لوت‌رک''' | ||
| − | ( | + | (۱۹۰۱ - ۱۸۶۴) |
| − | تابلو ژوستین دیول در فاصله | + | تابلو ژوستین دیول در فاصله ۱۸۸۹ تا ۱۸۹۰ تهیه شده و یکی از تابلوهای معدود '''لوت‌رک''' است که نقاش آن را برخلاف شیوهٔ معمولش امضاء کرده است، این تابلو در حال حاضر متعلق به‌پرنس '''ماتسوکاتا'''ی ژاپنی است. |
{{ستاره}} | {{ستاره}} | ||
| − | '''تولوز لوت‌رک''' در | + | '''تولوز لوت‌رک''' در هیجده سالگی نزد استاد «بونا» به‌کار نقاشی پرداخت اما پیوسته مورد سرزنش و بی‌مهری استاد بود. پس از آن نیز به‌شاگردی نزد '''کورمون''' رفت، لیکن از تعلیمات او هم بهره‌ای نگرفت و سرانجام، چون هیچ‌یک از استادان نمی‌توانستند عطش تازه‌جوئی و نبوغ او را سیراب سازند، شخصاً به‌کار پرداخت و با الهام از استادانی چون '''فورن، مانه، برت‌موریسو''' و بخصوص '''ادگاردگا''' هنر خود را نیروئی لایزال بخشید. |
'''دگا''' میل به‌ابداع را در او پرورش داد و افزون ساخت و او را دلباختهٔ هنر ژاپون کرد. | '''دگا''' میل به‌ابداع را در او پرورش داد و افزون ساخت و او را دلباختهٔ هنر ژاپون کرد. | ||
| − | '''تولوز لوت‌رک''' سرانجام به‌سال | + | '''تولوز لوت‌رک''' سرانجام به‌سال ۱۸۸۶ میلادی توانست در '''مونمارتر''' محیطی را که با روح عجیب او سازگار بود بیابد. از آن پس پنج سال تمام به‌آزمایش پرداخت و تابلو '''ژوستین دیول''' از آثار همین دورهٔ آزمایش است. |
پدر '''ژوستین‌دیول''' در ناحیهٔ '''مونمارتر''' خانه و باغی داشت که در آن درختان وحشی و بی‌نظمی درهم‌وبرهم روئیده بود. | پدر '''ژوستین‌دیول''' در ناحیهٔ '''مونمارتر''' خانه و باغی داشت که در آن درختان وحشی و بی‌نظمی درهم‌وبرهم روئیده بود. | ||
| سطر ۲۷: | سطر ۲۷: | ||
'''تولوز لوت‌رک''' در همین باغ بود که تابلو '''ژوستین''' و بسیاری از آثار دیگر خود را به‌وجود آورد. | '''تولوز لوت‌رک''' در همین باغ بود که تابلو '''ژوستین''' و بسیاری از آثار دیگر خود را به‌وجود آورد. | ||
| − | ''' لوت‌رک''' فرزند | + | ''' لوت‌رک''' فرزند ناقص‌العضو '''کنت''' صاحب نفوذی بود ولی سرانجام خود را «نقاش گنداب‌روها» نامید و یکسره عمر خود را وقف نقاشی کرد. |
| + | |||
| + | در آثار او بیشتر، رقاصگان کازینوی '''مولن‌روژ''' به‌عنوان موضوع انتخاب شده‌اند. و حرکات تند و تیز این رقاصگان در واقع گویای رنجی است که نقاش، از بیچارگی جسمی خود می‌برده است. | ||
در آثار او نکتهٔ شایان توجه این است که نحوهٔ کارش، چه در هوای آزاد و چه در فضای سربستهٔ آتلیه، کاملاً یکسان است و تابش نور و بازی‌های آن، در سرنوشت آفریده‌های نقاش هیچ‌گونه نقشی را بازی نمی‌کنند. | در آثار او نکتهٔ شایان توجه این است که نحوهٔ کارش، چه در هوای آزاد و چه در فضای سربستهٔ آتلیه، کاملاً یکسان است و تابش نور و بازی‌های آن، در سرنوشت آفریده‌های نقاش هیچ‌گونه نقشی را بازی نمی‌کنند. | ||
نسخهٔ ۱۴ نوامبر ۲۰۱۱، ساعت ۰۱:۴۸
اثر: هانری تولوز لوت‌رک
(۱۹۰۱ - ۱۸۶۴)
تابلو ژوستین دیول در فاصله ۱۸۸۹ تا ۱۸۹۰ تهیه شده و یکی از تابلوهای معدود لوت‌رک است که نقاش آن را برخلاف شیوهٔ معمولش امضاء کرده است، این تابلو در حال حاضر متعلق به‌پرنس ماتسوکاتای ژاپنی است.
***
تولوز لوت‌رک در هیجده سالگی نزد استاد «بونا» به‌کار نقاشی پرداخت اما پیوسته مورد سرزنش و بی‌مهری استاد بود. پس از آن نیز به‌شاگردی نزد کورمون رفت، لیکن از تعلیمات او هم بهره‌ای نگرفت و سرانجام، چون هیچ‌یک از استادان نمی‌توانستند عطش تازه‌جوئی و نبوغ او را سیراب سازند، شخصاً به‌کار پرداخت و با الهام از استادانی چون فورن، مانه، برت‌موریسو و بخصوص ادگاردگا هنر خود را نیروئی لایزال بخشید.
دگا میل به‌ابداع را در او پرورش داد و افزون ساخت و او را دلباختهٔ هنر ژاپون کرد.
تولوز لوت‌رک سرانجام به‌سال ۱۸۸۶ میلادی توانست در مونمارتر محیطی را که با روح عجیب او سازگار بود بیابد. از آن پس پنج سال تمام به‌آزمایش پرداخت و تابلو ژوستین دیول از آثار همین دورهٔ آزمایش است.
پدر ژوستین‌دیول در ناحیهٔ مونمارتر خانه و باغی داشت که در آن درختان وحشی و بی‌نظمی درهم‌وبرهم روئیده بود.
تولوز لوت‌رک در همین باغ بود که تابلو ژوستین و بسیاری از آثار دیگر خود را به‌وجود آورد.
لوت‌رک فرزند ناقص‌العضو کنت صاحب نفوذی بود ولی سرانجام خود را «نقاش گنداب‌روها» نامید و یکسره عمر خود را وقف نقاشی کرد.
در آثار او بیشتر، رقاصگان کازینوی مولن‌روژ به‌عنوان موضوع انتخاب شده‌اند. و حرکات تند و تیز این رقاصگان در واقع گویای رنجی است که نقاش، از بیچارگی جسمی خود می‌برده است.
در آثار او نکتهٔ شایان توجه این است که نحوهٔ کارش، چه در هوای آزاد و چه در فضای سربستهٔ آتلیه، کاملاً یکسان است و تابش نور و بازی‌های آن، در سرنوشت آفریده‌های نقاش هیچ‌گونه نقشی را بازی نمی‌کنند.