سوگحماسه: تفاوت بین نسخه‌ها
(در حال بازنگری.) |
(بازنگری و نهایی شد.) |
||
| سطر ۲: | سطر ۲: | ||
[[Image:5-066.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۵ صفحه ۶۶|کتاب جمعه سال اول شماره ۵ صفحه ۶۶]] | [[Image:5-066.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۵ صفحه ۶۶|کتاب جمعه سال اول شماره ۵ صفحه ۶۶]] | ||
[[Image:5-067.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۵ صفحه ۶۷|کتاب جمعه سال اول شماره ۵ صفحه ۶۷]] | [[Image:5-067.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۵ صفحه ۶۷|کتاب جمعه سال اول شماره ۵ صفحه ۶۷]] | ||
| − | |||
| − | |||
| سطر ۱۰۲: | سطر ۱۰۰: | ||
با اسب سرخ | با اسب سرخ | ||
| − | ::: | + | :::از برابر خورشید و |
| − | :::::::::: | + | ::::::::::از مقابل من |
| − | + | هر روز صبح می‌گذرد عاشق عهد کهن | |
| − | نور از شمایلش | + | نور از شمایلش به‌افق جاری‌ست |
این کیست؟ | این کیست؟ | ||
| سطر ۱۱۶: | سطر ۱۱۴: | ||
شمشیرش از نیام | شمشیرش از نیام | ||
| − | برق بلند ماه | + | برق بلند ماه و ستاره. |
| − | + | آری، چنین که می‌گذرد | |
| − | :::::این | + | :::::این توئی |
| − | وین اسب توست در قلمرو بادسحر. | + | وین اسب توست در قلمرو و بادسحر. |
اما | اما | ||
| − | وقتی که تکیه بر افق سبز | + | وقتی که تکیه بر افق سبز می‌زدی |
وقتی که خنجرت گل نیلوفر بود، | وقتی که خنجرت گل نیلوفر بود، | ||
| − | در | + | در چهار راه ظهر و مناجات |
| − | + | در چهار راه عشق | |
| − | :::::گلی | + | :::::گلی می‌شکفت |
| − | از خونِ | + | از خونِ عاشقانِ جهان سرخ‌تر… |
| − | |||
| + | {{وسط‌چین}} | ||
'''علی باباچاهی''' | '''علی باباچاهی''' | ||
| − | {{ | + | '''شهریور ۵۷''' |
| + | {{پایان وسط‌چین}} | ||
| − | |||
| − | + | ==پاورقی== | |
| − | {{ | + | #{{پاورقی|۱}} موجیم که آسودگی ما، عدم ماست [حافظ] |
| − | + | [[رده:کتاب جمعه]] | |
| − | |||
[[رده:کتاب جمعه ۵]] | [[رده:کتاب جمعه ۵]] | ||
| + | [[رده:شعر]] | ||
| + | [[رده:علی باباچاهی]] | ||
| + | [[رده:مقالات نهایی‌شده]] | ||
| + | |||
| + | {{لایک}} | ||
نسخهٔ ۲۱ سپتامبر ۲۰۱۱، ساعت ۲۳:۳۳
آفاق پشت سر بگذاریم
تا بگذریم
از قبله
- از قیامت عظمای عشق
چرخی زنیم در میدانِ از خونِ عاشقان رنگین‌تر
گو باد
- بادِ چله
- به‌یغما بَرَد
- دستار و سر.
این موج
- [ازعنایت دریای بیکران
این طاقه‌ی تنیده زعرفان و خون و
- بافته از جان]
این موج
پیوسته می‌رود و می‌آید؛
دریا به‌جاست،
دریای دل بریده ز جانان.
موجیم
کاسودگی… [۱] ایا ققنوسیم
از ما به‌جا بمانَد اگر خاکستر…
اما
آنان که پیش از این
در امتداد عشق و کرامات
بر یال موج و معجزه رفتند،
و انان که برمدارِ آتش
رقصی بلند
- دیوانه وار
- برافراشتند،
آنان همین توئی، همین گرهِ مشتِ سرخ توست
آنان همین توئی
- همین گُلِ پرپر.
آفاق پشت سر بگذاریم
امّا
دیوانه‌تر بیا
از قبله
- از بلندی گرداب و خون
تا عاشقانه
رقصی کنیم
- خنجر وار
- درظهرِ عشق و جشن جنون
با چرخشی میانهٔ یاران
با مرگ
- عاشقانه
- در میدان
در انتظارِ مرگ دگر.
با اسب سرخ
- از برابر خورشید و
- از مقابل من
هر روز صبح می‌گذرد عاشق عهد کهن
نور از شمایلش به‌افق جاری‌ست
این کیست؟
دستش شفای عاجل دارد
شمشیرش از نیام
برق بلند ماه و ستاره.
آری، چنین که می‌گذرد
- این توئی
وین اسب توست در قلمرو و بادسحر.
اما
وقتی که تکیه بر افق سبز می‌زدی
وقتی که خنجرت گل نیلوفر بود،
در چهار راه ظهر و مناجات
در چهار راه عشق
- گلی می‌شکفت
از خونِ عاشقانِ جهان سرخ‌تر…
علی باباچاهی
شهریور ۵۷
پاورقی
- ^ موجیم که آسودگی ما، عدم ماست [حافظ]