سوگحماسه: تفاوت بین نسخه‌ها
جز |
|||
| سطر ۱۴: | سطر ۱۴: | ||
::از قیامت عظمای عشق | ::از قیامت عظمای عشق | ||
| − | چرخی زنیم در میدانِ از خونِ عاشقان | + | چرخی زنیم در میدانِ از خونِ عاشقان رنگین‌تر |
گو باد | گو باد | ||
| سطر ۲۰: | سطر ۲۰: | ||
::بادِ چله | ::بادِ چله | ||
| − | ::: | + | :::به‌یغما بَرَد |
| − | :::: | + | ::::دستار و سر. |
| سطر ۲۹: | سطر ۲۹: | ||
:[ازعنایت دریای بیکران | :[ازعنایت دریای بیکران | ||
| − | این | + | این طاقه‌ی تنیده زعرفان و خون و |
::::::::::::بافته از جان] | ::::::::::::بافته از جان] | ||
| سطر ۳۵: | سطر ۳۵: | ||
این موج | این موج | ||
| − | پیوسته | + | پیوسته می‌رود و می‌آید؛ |
| − | دریا | + | دریا به‌جاست، |
دریای دل بریده ز جانان. | دریای دل بریده ز جانان. | ||
| سطر ۴۳: | سطر ۴۳: | ||
موجیم | موجیم | ||
| − | کاسودگی… {{نشان|۱}}ایا ققنوسیم | + | کاسودگی… {{نشان|۱}} ایا ققنوسیم |
| − | از ما | + | از ما به‌جا بمانَد اگر خاکستر… |
نسخهٔ ۴ سپتامبر ۲۰۱۱، ساعت ۲۰:۴۹
 | تایپ این مقاله تمام شده و آمادهٔ بازنگری است. اگر شما همان کسی نیستید که مقاله را تایپ کرده، لطفاً قبل از شروع به بازنگری صفحهٔ راهنمای بازنگری را ببینید (پیش‌‌نویس)، و پس از اینکه تمام متن را با تصاویر صفحات مقابله کردید و اشکالات را اصلاح کردید یا به بحث گذاشتید، این پیغام را حذف کنید. |
آفاق پشت سر بگذاریم
تا بگذریم
ازقبله
- از قیامت عظمای عشق
چرخی زنیم در میدانِ از خونِ عاشقان رنگین‌تر
گو باد
- بادِ چله
- به‌یغما بَرَد
- دستار و سر.
این موج
- [ازعنایت دریای بیکران
این طاقه‌ی تنیده زعرفان و خون و
- بافته از جان]
این موج
پیوسته می‌رود و می‌آید؛
دریا به‌جاست،
دریای دل بریده ز جانان.
موجیم
کاسودگی… [۱] ایا ققنوسیم
از ما به‌جا بمانَد اگر خاکستر…
اما
آنان که پیش از این
در امتداد عشق و کرامات
بر بال موج و معجزه رفتند،
و انان که برمدارِ آتش
رقصی بلند
- دیوانه وار
- برافراشتند
آنان همین تویی، همین گرهِ مشتِ سرخ توست
آنان همین تویی
- همین گُلِ پرپر.
آفاق پشت سر بگذاریم
اما
دیوانه تر بیا
از قبله
- ازبلندی گرداب و خون
تا عاشقانه
رقصی کنیم
- خنجروار
- درظهرِ عشق و جشن جنون
با چرخشی میانه یاران
با مرگ
- عاشقانه
- درمیدان
درانتظارِ مرگ دگر.
با اسب سرخ
- ازبرابر خورشید و
- ازمقابل من
هرروز صبح می گذرد عاشق عهد کهن
نور از شمایلش به افق جاری ست
این کیست؟
دستش شفای عاجل دارد
شمشیرش از نیام
برق بلند ماه وستاره.
آری چنین که می گذرد
- این تویی
وین اسب توست در قلمرو بادسحر.
اما
وقتی که تکیه بر افق سبز می زدی
وقتی که خنجرت گل نیلوفر بود،
در چهارراه ظهر و مناجات
درچهار راه عشق
- گلی می شکفت
از خونِ عاشقانِ جهان سرخ تر…
علی باباچاهی
شهریور ۵۷
پاورقی
- ^ موجیم که آسودگی ما، عدم ماست.[حافظ]