در سوگ آن پرندهٔ خونین...: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(پایانِ تایپ.) |
|||
| سطر ۲: | سطر ۲: | ||
[[Image:13-063.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۱۳ صفحه ۶۳|کتاب جمعه سال اول شماره ۱۳ صفحه ۶۳]] | [[Image:13-063.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۱۳ صفحه ۶۳|کتاب جمعه سال اول شماره ۱۳ صفحه ۶۳]] | ||
| − | {{ | + | {{بازنگری}} |
| سطر ۱۸: | سطر ۱۸: | ||
چون شاخه طرح قاب و قفس داشت. | چون شاخه طرح قاب و قفس داشت. | ||
| + | |||
| + | * | ||
| + | |||
| + | وقتی پرنده مرد | ||
| + | |||
| + | مردان حادثه گفتند: | ||
| + | |||
| + | «باری | ||
| + | |||
| + | تمام حادثه این است...» | ||
| + | |||
| + | وقتی که نرده‌های قفس | ||
| + | ::::باز | ||
| + | |||
| + | با خون آن پرنده‌ی معصوم | ||
| + | |||
| + | تطهیر شد | ||
| + | |||
| + | مردان حادثه گفتند: | ||
| + | |||
| + | «شاید | ||
| + | |||
| + | تمام حادثه این بود...» | ||
| + | |||
| + | * | ||
| + | |||
| + | وقتی پرنده مرد | ||
| + | |||
| + | از صاعقه غریو برآمد، | ||
| + | |||
| + | مرگ هزارساله‌ی خود را | ||
| + | |||
| + | دیوار | ||
| + | ::صیحه زد. | ||
| + | |||
| + | و آنگاه با غریو هزاران موج | ||
| + | |||
| + | مردان صاعقه غریدند: | ||
| + | |||
| + | «شاید تمام حادثه مرگ پرنده نیست | ||
| + | |||
| + | شب حایل است | ||
| + | :::وگرنه | ||
| + | |||
| + | خورشید در برابر می‌سوزد.» | ||
| + | |||
| + | |||
| + | باری | ||
| + | |||
| + | تمام حادثه این است. | ||
| + | |||
| + | |||
| + | ::::::::::'''م - ساغر''' | ||
| + | ::::::::::'''زمستان / ۵۳''' | ||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
[[رده:کتاب جمعه ۱۳]] | [[رده:کتاب جمعه ۱۳]] | ||
| + | [[رده:شعر]] | ||
| + | [[رده:م. ساغر]] | ||
نسخهٔ ۲۳ مهٔ ۲۰۱۱، ساعت ۲۲:۵۳
 | تایپ این مقاله تمام شده و آمادهٔ بازنگری است. اگر شما همان کسی نیستید که مقاله را تایپ کرده، لطفاً قبل از شروع به بازنگری صفحهٔ راهنمای بازنگری را ببینید (پیش‌‌نویس)، و پس از اینکه تمام متن را با تصاویر صفحات مقابله کردید و اشکالات را اصلاح کردید یا به بحث گذاشتید، این پیغام را حذف کنید. |
وقتی پرنده مرد
باران تمام پنجره‌ها را
شوق گریستن بخشید،
آغوش سرخ جنگل
دیگر بهار را نپذیرفت،
حتـّی نهال خـُرد غمین شد
چون شاخه طرح قاب و قفس داشت.
وقتی پرنده مرد
مردان حادثه گفتند:
«باری
تمام حادثه این است...»
وقتی که نرده‌های قفس
- باز
با خون آن پرنده‌ی معصوم
تطهیر شد
مردان حادثه گفتند:
«شاید
تمام حادثه این بود...»
وقتی پرنده مرد
از صاعقه غریو برآمد،
مرگ هزارساله‌ی خود را
دیوار
- صیحه زد.
و آنگاه با غریو هزاران موج
مردان صاعقه غریدند:
«شاید تمام حادثه مرگ پرنده نیست
شب حایل است
- وگرنه
خورشید در برابر می‌سوزد.»
باری
تمام حادثه این است.
- م - ساغر
- زمستان / ۵۳