دو شعر از رضا دبیری‌جوان: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(تایپِ شعر اول.) |
(پایانِ تایپ.) |
||
| سطر ۴: | سطر ۴: | ||
{{بازنگری}} | {{بازنگری}} | ||
| − | + | ===۱=== | |
== عارفانه == | == عارفانه == | ||
| سطر ۳۲: | سطر ۳۲: | ||
| + | == ۲ == | ||
| + | فصل صدای عشق. | ||
| + | |||
| + | و ازدحام کلام. | ||
| + | |||
| + | فصل سرگیجه. | ||
| + | |||
| + | منم انسان | ||
| + | |||
| + | که انعکاس زمزمه‌ام | ||
| + | |||
| + | غرور کوه | ||
| + | |||
| + | می‌شکند | ||
| + | |||
| + | و استخوان‌های تاریخ | ||
| + | |||
| + | در دست‌هایم | ||
| + | |||
| + | موم می‌شود. | ||
| + | |||
| + | گور بادهاست | ||
| + | |||
| + | دشت صدای من. | ||
| + | |||
| + | این صدای مجروح مکرر من است | ||
| + | ::::::که بلوغ زخمی خود را | ||
| + | ::::::::::نظاره می‌کند. | ||
نسخهٔ ۲۳ مهٔ ۲۰۱۱، ساعت ۲۲:۱۲
 | تایپ این مقاله تمام شده و آمادهٔ بازنگری است. اگر شما همان کسی نیستید که مقاله را تایپ کرده، لطفاً قبل از شروع به بازنگری صفحهٔ راهنمای بازنگری را ببینید (پیش‌‌نویس)، و پس از اینکه تمام متن را با تصاویر صفحات مقابله کردید و اشکالات را اصلاح کردید یا به بحث گذاشتید، این پیغام را حذف کنید. |
۱
عارفانه
خواهم آویخت به‌شب‌هائی که
ابریشم روشن کلامت
- جاری است.
شبی که بی‌تو به‌باغ ستاره
- نماز می‌بردم
دلم از سبزی برگ
خالی بود.
آنگاه
در من حضور یافتی
- از غلغل آب
- در دل سنگ
عشق
- دیگر باره
سایه و باد را زمزمه خواهد کرد.
۲
فصل صدای عشق.
و ازدحام کلام.
فصل سرگیجه.
منم انسان
که انعکاس زمزمه‌ام
غرور کوه
می‌شکند
و استخوان‌های تاریخ
در دست‌هایم
موم می‌شود.
گور بادهاست
دشت صدای من.
این صدای مجروح مکرر من است
- که بلوغ زخمی خود را
- نظاره می‌کند.
- که بلوغ زخمی خود را