کار صیادی و نقش واسطه‌ها در چاه‌بهار، طیس و کنارک: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۳۰: | سطر ۳۰: | ||
{{پایان چپ‌چین}} | {{پایان چپ‌چین}} | ||
| + | ==کلیاتی از منطقه== | ||
| + | |||
| + | '''بندر چاه‌بهار.''' بندر چاه‌بهار از قدیمی‌ترین بنادر جنوب ایران و در عین حال از بنادر بزرگ بلوچستان است. در اواخر دوره قاجاریه و هم‌چنین در اوائل دوره پهلوی دریانوردان پرتغالی که پایگاهی در نزدیکی بندر فعلی چابهار داشتند {{نشان|1}}، به این بندر رفت و آمد می‌کردند. | ||
| + | |||
| + | امروزه چاه‌بهار در واقع یک بندر نظامی است، اما از نظر اقتصادی هم (خاصه از نظر صید ماهی)، اهمیت خاصی دارد. مردم منطقه گذشته از ماهیگیری به فعالیت‌های دیگری هم اشتغال دارند که از آن جمله است خرید و فروش اجناس خارجی (قاچاق)، کارگری در شرکت‌های ساختمانی، اشتغال در ادارات و موسسات دولتی و مانند این‌ها. | ||
| + | |||
| + | ساکنان چاه‌بهار، طوایف مختلف بلوچ (بومی) و افراد غیر بلوچ‌اند (مهاجر). ساکنان غیر بومی (مهاجران) معمولا کارمندان دولت و بخش خصوصی‌اند که عموما به‌طور موقت {{نشان|2}} در منطقه زندگی می‌کنند. اما بومیان چاه‌بهار به‌طور کلی از این طوایف‌اند: '''ملازِهی'''، '''قاسم زهی''' و '''سردار زِهی'''. | ||
| + | |||
| + | همه ماهیگیرانی که در چاه‌بهار به صید ماهی اشتغال دارند، ساکن چاه‌بهار نیستند. بلکه عده‌ئی از آن‌ها در '''رَمین'''، '''پَریس''' یا '''پَسابندر''' ساکن‌اند. | ||
| + | |||
| + | این ماهیگیران، نسل در نسل به ماهیگیری اشتغال داشته یا آنکه به‌طور کلی کار دریائی می‌کرده‌اند چون جاشوئی و مانند آن. | ||
| + | صیادانی که در خود چاه‌بهار زندگی می‌کنند، اکثرا در محلی ساکنند که به محله «شیری‌ها» معروف است. نزدیک به 100 خانوار در این محل زندگی می‌کنند. | ||
| + | |||
| + | '''طیس.''' طیس در شمال شرقی بندر چاه‌بهار واقع است و فاصله آن تا بندر چاه‌بهار حدود 15 کیلومتر است. طیس منطقه‌ئی است خوش آب و هوا و سبز و حاصلخیز. در سال‌های اخیر در طیس باغی احداث کرده‌اند که تنوع درختان میوه آن (موز، زردآلو، سیب و مانند آن) حاکی از استعداد زمین و آب و هوای مناسب طیس برای توسعه باغداری و صیفی‌کاری (مانند گوجه‌فرنگی ، هندوانه و غیره) است. | ||
| + | |||
| + | صیادان ساکن طیس در قسمت غربی آبادی سکونت دارند و خانه‌های آن‌ها عموما در جوار هم بنا شده است. این محل نزدیک‌ترین نقطه روستای طیس است به ساحل دریا. در این محله، 60 خانوار ماهیگیر سکونت دارند. | ||
[[رده:کتاب جمعه ۱۶]] | [[رده:کتاب جمعه ۱۶]] | ||
نسخهٔ ۳۱ ژانویهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۱۲:۴۹
 | این مقاله در حال تایپ است. اگر می‌خواهید این مقاله را تایپ یا ویرایش کنید، لطفاً دست نگه دارید تا این پیغام حذف شود. |
این گزارش خلاصه یادداشت‌هائی است از چاه‌بهار و اطراف آن در تابستان 1357. نویسنده سعی کرده است که آنچه را از کار ماهیگیری در چاه‌بهار و دو نقطه دیگر در حوالی آن (یعنی طیس و کِنارَک) دیده و دریافته است، بازگو کند. در ابتدای گزارش کلیاتی درباره هر یک از این سه محل می‌خوانید، که در مجموع، تصویری کلی و گذراست از زندگی مردم این نقاط. سپس، به کار ماهیگیری و تجارت ماهی در این منطقه پرداخته می‌شود.
نویسنده کوشش کرده است که رنجی را که صیادان می‌برند و ستمی را که بر آنان می‌رود و نیز نقشی را که واسطه‌ها در کار صیادی بر عهده دارند، بازگو کرده مشکلات کار صیادی را در منطقه نشان دهد.
شکی نیست که پس از دیگرگونی‌های یک سال اخیر مسائل و مشکلات جدیدی هم در منطقه به وجود آمده است. اما از آن‌جا که هیچ‌یک از مسائل و مشکلات قدیمی حل نشده آگاهی به آن‌ها ضروری است. در این گزارش پاره‌ئی از آن مسائل قدیمی بازگو شده است.
«کتاب جمعه»
کلیاتی از منطقه
بندر چاه‌بهار. بندر چاه‌بهار از قدیمی‌ترین بنادر جنوب ایران و در عین حال از بنادر بزرگ بلوچستان است. در اواخر دوره قاجاریه و هم‌چنین در اوائل دوره پهلوی دریانوردان پرتغالی که پایگاهی در نزدیکی بندر فعلی چابهار داشتند [۱]، به این بندر رفت و آمد می‌کردند.
امروزه چاه‌بهار در واقع یک بندر نظامی است، اما از نظر اقتصادی هم (خاصه از نظر صید ماهی)، اهمیت خاصی دارد. مردم منطقه گذشته از ماهیگیری به فعالیت‌های دیگری هم اشتغال دارند که از آن جمله است خرید و فروش اجناس خارجی (قاچاق)، کارگری در شرکت‌های ساختمانی، اشتغال در ادارات و موسسات دولتی و مانند این‌ها.
ساکنان چاه‌بهار، طوایف مختلف بلوچ (بومی) و افراد غیر بلوچ‌اند (مهاجر). ساکنان غیر بومی (مهاجران) معمولا کارمندان دولت و بخش خصوصی‌اند که عموما به‌طور موقت [۲] در منطقه زندگی می‌کنند. اما بومیان چاه‌بهار به‌طور کلی از این طوایف‌اند: ملازِهی، قاسم زهی و سردار زِهی.
همه ماهیگیرانی که در چاه‌بهار به صید ماهی اشتغال دارند، ساکن چاه‌بهار نیستند. بلکه عده‌ئی از آن‌ها در رَمین، پَریس یا پَسابندر ساکن‌اند.
این ماهیگیران، نسل در نسل به ماهیگیری اشتغال داشته یا آنکه به‌طور کلی کار دریائی می‌کرده‌اند چون جاشوئی و مانند آن. صیادانی که در خود چاه‌بهار زندگی می‌کنند، اکثرا در محلی ساکنند که به محله «شیری‌ها» معروف است. نزدیک به 100 خانوار در این محل زندگی می‌کنند.
طیس. طیس در شمال شرقی بندر چاه‌بهار واقع است و فاصله آن تا بندر چاه‌بهار حدود 15 کیلومتر است. طیس منطقه‌ئی است خوش آب و هوا و سبز و حاصلخیز. در سال‌های اخیر در طیس باغی احداث کرده‌اند که تنوع درختان میوه آن (موز، زردآلو، سیب و مانند آن) حاکی از استعداد زمین و آب و هوای مناسب طیس برای توسعه باغداری و صیفی‌کاری (مانند گوجه‌فرنگی ، هندوانه و غیره) است.
صیادان ساکن طیس در قسمت غربی آبادی سکونت دارند و خانه‌های آن‌ها عموما در جوار هم بنا شده است. این محل نزدیک‌ترین نقطه روستای طیس است به ساحل دریا. در این محله، 60 خانوار ماهیگیر سکونت دارند.