گل نی
شعر و تصویرها از: منوچهر شیبانی
گل‌های اختران ز نسیم سحرگهان
- چونان حباب‌ها پس بلور آب‌ها
چشمان خفتهٔ شفق آهسته باز شد
بر باد گشت دفتر تصویر خواب‌ها
دریاچهٔ سپید
چون دختری به ناز
بر بستر بلور
- آرام خفته بود
با موج‌های رنگ به لبخنده لب
- گشود
رازی به سینه داشت که با کس نگفته
- بود
- ***
مرغی سپیدبال
از لا به لای ابر
بر پشت اسب باد
چون چهرهٔ خیال
- آرام می‌پرید
- آرام می‌پرید
- ***
نی‌های برکه، سر به هم آورده،
- رازدار
غوکی سیه، چو زال، همه گیسوان
- سپید
بر لوح آب‌ها
افتاده نقش چهرهٔ نیزار
غوک سیاه‌دل
آگاه می‌نمود به اسرار
مرغ سپیدبال
از تخت آسمان
او را به جلوه دید
- پائین، سویش پرید:
– گل کرده نی؟
– نی
– کی می‌دمد ز نی گل نی؟
– چون مهر پژمرد
– هاهی... هاهی...
خندید مرغ و چرخ‌زنان ز آن میان
- پرید.
- ***
هنگام شام تیره که خورشید محتضر
خون ریزدش ز حفرهٔ قلبی که سفته
- داشت
دریاچه، زردچهره به خونابه
- می‌سترد
چین روی چین کشیده و رازی نهفته
- داشت
نی‌های بند بند
آورده سر به هم
راز شباب را
خواهند آشکار:
– گل کرده نی؟
– نی.
– چشمم سپید شد
دیگر دلم ز دیدن او ناامید شد.
– ای ناشکیب‌مرغ! دمد گل
– کی؟
– چون ماه سرزند
– هاهی... هاهی...
- ***
ماه پریده‌رنگ ز کهسارهای دور
پیچید حریر مه به تن شاخه‌های تار
آئینه‌های موج شتابان پی نسیم
نیزار وهمناک غم‌افزای و رازدار
یک قایق شکسته
غوکی که لب به روی لبان بسته
امیدهای باد گسسته:
– گل کرده نی؟
– نی.
– کی می‌دمد ز نی گل نی؟
– چون مهر سر زند
– هاهی... هاهی...
دیدم ستارهٔ سحرت را
دیدم نزار شامگهت را
دیدم به سیم غرقه مهت را
گل‌های وعدهٔ تو، نروئیده خاک شد
ای غوک یاوه‌گوی!
خندید مرغ و چرخ‌زنان زان میان
- پرید