آفتاب سبز
 | تایپ این مقاله تمام شده و آمادهٔ بازنگری است. اگر شما همان کسی نیستید که مقاله را تایپ کرده، لطفاً قبل از شروع به بازنگری صفحهٔ راهنمای بازنگری را ببینید (پیش‌‌نویس)، و پس از اینکه تمام متن را با تصاویر صفحات مقابله کردید و اشکالات را اصلاح کردید یا به بحث گذاشتید، این پیغام را حذف کنید. |
از چشم من طنین تماشا برخواست
در چشم او طنین تماشا بنشست
موجی ز بیگناهی من برخواست
با عمق بیگناهی او پیوست.
در آفتاب سبز نگاه او،
تکرار نور بود و گریز رنگ،
سودای جان و همهمه ی دل بود،
پرواز دور زورق صد آهنگ.
آن بیکرانه، ظهر زمستان بود
- سرشار از حرارت دلخواه -
با جلوه های عاطفه در تغییر
هر لحظه از درخشش ناگاه.
موجی درآن دیار نمی آشفت
آن بیگناهی ساکت را
در ماوراء های نهان، لیک
روئیده بود رقص علامت ها
تا در من انتظاری را
ویران کنند،
و انتظاری دیگر را
عریان.
اینک گریز بی خبر دل را
زنگ کدام کوچ دمیده ست؟
سوی کدام جاده، نیاز نور
راهم به اشتیاق بریده ست؟
در نقش بیقرار دو چشم من،
تنهائی غریب، شکسته ست
در خلوت بزرگ دو چشم او
تصویر اعتماد نشسته ست.
در تنگه های کوچک و دورش،
هر لحظه روشنی هائی،
تکرار میشود.
از دور دست ها،
از تابش اشعه ی نمناک،
گودال بینهایت،
همواره می شود.
تا من نگاه میکنم،
زان بیکرانه مزرع سبز،
رنگی پریده می شود.
تا او نگاه می کند،
بر روی قلب من، ابدیت
گوئی، شنیده می شود.
مهرماه ۱۳۴۰
رؤیا