قدیمیترین شعر برای کودکان
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
 | این مقاله در حال تایپ است. اگر میخواهید این مقاله را تایپ یا ویرایش کنید، لطفاً دست نگه دارید تا این پیغام حذف شود. |
سیمای کودکان در ادب رسمی ایران، یعنی آنچه در دیوانها و تذکرهها و تواریخ مسطور است، مثل زندگی و شرح احوال بسیاری ار بزرگان ادب، سیمائی محو و ناپیدا است. کودکان، همچون پدران و مادران، در آثار فراوان و گونهگون شاعران ما حضوری غیرمستقیم دارند. گوئی سخن گفتن از آنان دونشأن شاعریست؛
سخن از کودکان هست، امّا نه آشکار و روشن، بلکه در جامههای کوتاه و بلند و همواره بیخریدار پندها و بندها، این که این مباش و آن باش، یا در بانگ پرید در گلوی زاریها و سوگنامهها و مرثیهها. یعنی بهیاد فرزند بودن، آن دم که زنده نیست؛