آمریکا: جامعه مجانین
 | این مقاله در حال تایپ است. اگر می‌خواهید این مقاله را تایپ یا ویرایش کنید، لطفاً دست نگه دارید تا این پیغام حذف شود. |
هنری میلر ترجمه هما ناطق
انگار ما را فقط برای کشتن خلق کرده اند. به عنوان کشور رهبر، ما به باقی جهان آموخته ایم چگونه یکدیگر را نابود کنند و ترو خشک را با هم بسوزانند.
سفر به ماه چند صبحی توجه مردم را به خود جلب کرد. امّا به زودی احساس کردند که این تجربه مصلحت عمومی را به دربر نداشت. و بی ارتباط با منافع پنتاگون نبود. بدین معنا که در آینده نزدیک ما دیگر محتاج اونیفرم نظامی و سنگر و تیراندازی نخواهیم بود. کافی است بر صندلی راحتی لم بدهیم و از هر نقطه که باشیم کشتارها را هدایت کنیم. کشتار در صندلی راحتی! دیگر نیازی به سرهنگان، درپاداران و دارودسته هاشان نیست. هر مردی، هر زنی، هر کودکی بمب فی نفسه است.
وقتی میگوییم پای ما لب گور است، این گفته تنها شامل حال ما نیست، شامل کسانی که از ما تقلید میکنند هست. ما همه با هم نابود خواهیم شد.شاید تنها چند قبیله ی ابتدائی و تعدادی از جانوران وحشی جان بدر برند. تردیدی نیست. ما آمریکائیان که تعیین کننده ی جوامع ایم ، دیگر قادر به راه انداختن این کشتی نیستیم. هر فکر تازه ئی که میخواهیم پیش ببریم، به شدت ما را به عقب برمیگرداند.
ما از همان نخست سروکارمان با دزدان، جنایتکاران و سیاستمداران فاسد بود. کدام وقت دوره ئی شکوفا، منزه و سعادتمند شناختیم؟ تا آنجا که من به خاطر می آورم، هرگز! از همان کودکی آن چه به گوشم خورد "تامنی هیل"ها بود. از همان کودکی شاهد بودم که چگونه پلیس برافروخته ماند قزاق های باسابقه، مردم بی دفاع را در "میدان اتحاد" به گلوله می بست. از همان کودکی افرادی که به عنوان "قرمانان" ملی به ما می شناساندند یا دریادر "دنوی" احمق بود و یا قدی روزولت. هرگز سخنی درباره "امرسون" و یا "تورو" و یا "ویتمن" نشنیدم. کسی از "ال.جنینکس" راهزنی که هم زندان "اوهنری" بود و او را به نوشتن واداشت، یاد نکرد.
در نزدیکی خانه من یک کتابخانه عمومی و یا یک کتابفروشی نبود. من واژه "فرهنگ" را وقتی کشف کردم، که در سان دیگو، با اما گلدمن، آنارشیست معروف، آشنا شدم و به کمک او از مارک توین به نیچه رسیدم.
در آمریکا تنها معاونین رئیس جمهور نیستند که تجلی حماقت کاملند: بیش تر مردم این مملکت همین طورند. طی این همه قرن، کی ما توانستیم، نویسندگان بزرگ، نقاشان بزرگ، موسیقیدانان بزرگ به جهان عرضه کنیم. البته در این ملک برشمردن اسامی کلاهبرداران بزرگ آسان تر است.
همین تازگی ها، ما شاهد یک خیمه شب بازی تحت عنوان واترگیت بودیم. اگر واکنش مردم را معیار قرار دهیم، این توهم به وجود می آید که سیاستمداران ما فقط دچار "اشتباه" شده اند. اما هرگز دست به جنایت نیالوده اند. واکنش ما طوری بود که انگار موفق شده ایم فساد را برای همیشه ریشه کن سازیم!