قصهٔ ابراهیمِ اَدْهَم یا پیرِ پاره‌ْدوز
 | این مقاله در حال تایپ است. اگر می‌خواهید این مقاله را تایپ یا ویرایش کنید، لطفاً دست نگه دارید تا این پیغام حذف شود. |
قصه‌ی ابراهیم اَدهم یا پیرِ پاره‌دوز
یکی بود و یکی نبود، غیر از خدا هیچکی نبود.
در زمان های قدیم، در شهر بلخ پیرمرد فقیری زندگی می‌کرد که به‌اش پیر پاره‌دوز می‌گفتند. نه بازار بزرگ شهر، کنار دروازه دکه‌ی کوچکی داشت که توش کار می‌کرد و بخور و نمیری در می‌آورد، چون هیچ‌کس را نداشت همان جا توی پستوی دکه هم می‌خوابید. و روزگارش بههمین شکل می‌گذشت تا این که روزی از روزها جارچی انداختند توی شهر که به فرمان قبله عالم باید فردا صبح همه‌ی دکاندارها دکان‌هاشان را بازبگذارند و خودشان بروندتو خانه‌هاشان درها را روی خودشان ببندند، که اهل حَرَمِ شاهی به تماشای بازار و خیابان می‌آیند.
فرمان اجرا شد و کاسب‌ها و دکاندارها بازار را قُروق کردند. پیرپارهدوز هم رفت تو پستو پشت پرده‌ای که دکه و پستو را از هم جدا می‌کرد گرفت نشست.اما از شما چه پنهان، از پارگی پرده بیرون را نگاه می‌کرد که، یک بار چشمش افتاد به جمال دختر پادشاه. هوش از سرش بدر رفت و یک دل نه صد دل عاشق او شد. به طوری که آرام و قرار برایش نماند و از آن روز به بعد، دیگر نه خوابش را می‌فهمید نه خوراکش را. از قضای اتفاق، هنوز هفته‌ای از این جریان جریان گذشته بود که، زد و پادشاه ناخوشی سختی گرفت. سرشبی تب تندی کرد و پس افتاد، هر چنددوا ارمان کردند فایده نداد و دم صبح خبر آمد که دختر، در عین جوانی، به رحمت خدا رفته!
پادشاه و اعیان شهر با چشم گریان و دل بریان نعش بیچاره دختر را برداشتند بردند قبرستان، شستند و خاکشان کردند و با دل داغدار برگشتند رفتند رد کارشان. اما از آنجا بشنوید که پیرپارهدوز هرچه از غصه‌ی دختر اشک ریخت و گریه کرد دلش آرام نگرفت. با خودش گفت: «حالا که آن نازنین ناکام دستش از زندگی کوتاه شده، چه بهتر که بروم پیش از آن که تن بلورینس خوراک مار و مور بشود یک دل سیر نگاهش کنم، بوسه‌ای از لب‌های قشنگش بردارم وسرم را بگذارم روی سینه‌اش شاید خدای عالم دلش به‌رحم بیاید و جان مرا هم بگیرد تا دست کم در آن دنیا بتوانم همدم او بشوم.» این را گفت و تو تاریکی شب بلند شد رفت قبرستان. گور دختر را شکافت وکفن را از صورتش پس زد. اما همین که لبهایش را روی لب های دختر گذاشت. دید باللعجب، تن دختر هنوز گرم است! شستش خبردار شد که نخیر دختر نمرده. فی‌الفور قبر را با خاک و سنگ پر کرد، دختر را به کول کشید برد تو پستوی دکانش. درفش پینه دوزیش را برداشت رگ دختر را زد، همین که چند قطره خونی از تنش رفت، به قدرت خدا عطسه‌ای زد. چشم‌هایش را باز کرد، بلند شد نشست. این رو و آن روش را نگاه کرد و با حیرت پرسید: «من کجام؟ این‌جا کجاست؟» پیر پاره دوز شکر خدا را به جا آورد، جلو دختر نشست همه‌ی حال و حکایت را از سیر تا پیاز برایش گفتو از روزی که دختر با حرمسرای شاهی به سیاحت بازار آمده بود تا عاشق شدن خود و مردن دختر و باقی حال و حکایت را. و دختر که این‌ها را شنید آهی کشید و گفت: «خوب، پیداست که قسمت این‌بوده و خدای عالم این‌جور می‌خواسته. من هم زندگی دوباره‌ام را از تو دارم. چاره‌ئی نیست، همین‌جا پیش تو می‌مانم و زنت می‌شوم.» باری دختر همان‌جور که گفته بود زن پیرپارهدوز شد و همان جا تو پستوی دکه پینه‌دوزی پیش او ماندو پس از چندی هم از او آبستن شد و نه ماه و نه روز و نه ساعت و نه دقیقه که گذشت براش پسری آورد که اسمش را گذاشتند ابراهیم ادهم. سالها گذشت. ابراهیم بزرگ شد و گذاشتندش مکتب تا اینکه به دهسالگی رسید. از آنجا بشنوید که یک روز زن پادشاه تو حمام چشمش به مادر ابراهیم افتاد و بس که دید شبیه بیچاره دخترش است مهرش جنبید و از کار و بارش پرسید، و وقتی فهمید زن یک پاره‌دوز فقیر است اِلا و للا که باید با من بیائی به قصر و ندیمه‌ی من بشوی. و او را خواهی نخواهی همراه خودش برد به قصر شاهی، و به فرمان او قصری هم کنار قصر شاهی برای او بنا کردندکه از آن به بعد با شوهر و پسرش آن تو زندگی کنندو پیر پاره‌دوز هم شد مونس و همدم پادشاه ، که از آن‌پس فقط شبی و بالینی از هم جدا بودند. یک شب که پادشاه به یاد دخترش افتاده بود و دلش گرفته بود رو کرد به پیر پاره‌دوز و گفت نقلی برای من بگو. پیرقبول کرد و گفت:«قبله عالم به سلامت بادا بدان و آگاه باش که روزی روزگاری پیش از این، پادشاه مهربان مردم دوستی که در یک گوشه از زمین خدا با عدل و داد به شهر بزرگی سلطنت داشت هوس کرد که با اهل حرمش در قلمرو خودش گردشی بکند. این بود که فرمان داد جارچی انداختند توی شهر که هر کاسبی به فرمان قبله‌ی عالم دکه‌اش را باز بگذاردو خودش برود تو خانه‌اش در را به رویش ببندد که اهل حرم بتوانند آزادانه در بازار شهر گردش کنند...» دختر پادشاه که دید شوهرش می‌خواهد سرگذشت خودشان را بگوید پرید وسط حرف که : «نه، این قصه‌ی زشت بی‌سروته چه گفتن دارد؟ قصه‌ی دیگری بگو!»- اما پادشاه که سخت کنجکاو شده بود در‌آمد که :«الاو للا باید همین قصه را بگوید!» پیرپارهدوز گفت:«قبله‌ی عالم به‌سلامت بادا... از قضای اتفاق در آن شهر پیرمرد پاره‌دوزی زندگی می‌کرد که جز پستوی دکه‌ی خودش جائی را نداشت. رفت تو پستو و پرده‌اش را انداخت، اما از سوراخ پارگی پرده بیرون را نگاه می‌کرد و همین که چشمش به جمال دلارای دختر پادشاه افتاد آه از نهادش بر‌آمد و به یک دل نه به صد دل عاشق و شیدای او شد...» دختر که دید کار از کار می‌گذرد و ای بسا شوهرش با نقل این سرگذشت خودش را به باد بدهد باز افتاد وسط که:«آخر این قصه‌ی مهمل چه گفتن دارد!»- و باز پادشاه که حس کرده بود کاسه‌ای زیر نیم کاسه پنهان است اصرار کرد که:«الا و للا که باید همین قصه را برایم بگوید!»- که باز پیرپارهدوز دنبال سرگذشت خودش را گرفت و گفت و گفت، و باز جابه‌جا دختر کوشید جلوش را بگیرد و پادشاه نگذاشت،و پیر پاره‌دوز قصه را دنبال کرد تا آنجا که گفت: «ای سرور عالم!بدان و آگاه باش که آن پیر پاره‌دوز منم، و آن دختر هم همین است که زن من و دختر از دست رفته‌ی شماست. حالا اگر می‌کشی بکش اگر می‌بخشی ببخش!» پادشاه و زنش که کم کم از قضیه بو برده بودند اما هنوز باورشان نمی‌شد، وقتی فهمیدند که دختر یکی یکدانه‌شان زنده است و نوه‌ای هم مثل ابراهیم ادهم دارند آن‌ها را به آغوش گرفتندو شادی فراوانی کردند. شهر آینه‌بندان و چراغان شد و هفت شبانه‌روز زدند و کوبیدند و رقصیدند. و بعد، از آنجا که دیگر پادشاه به سن پیری رسیده بود به دست خودش تاج را از سر برداشت و به سر نوه‌اش گذاشت تا خودش به شکرانه‌ی این سعادت باقی عمر را به عبادت خدا بگذراند. اما بشنوید از ابراهیم ادهم ...
