اختراعی که جهان را دگرگون کرد
شرح عکس: مخترعان ترانزیستور، در یکی از آزمایشگاه‌های موسسه‌ی بل، در سال 1948 از راست به چپ: براتین، شاکلی، باردین
آنها سه تن بودند و در تاریخ بشر کمتر اتفاق افتاده است که عده‌ی انگشت‌شماری توانسته باشند مثل آنها چهره‌ی جهان را سراپا دگرگون کنند. آنها سه تن بودند: جون باردین[۱]، فیزیکدان، والتر براتین[۲]، متخصص مسائل مربوط به سطح جامدات، ویلیام شاکلی[۳]، متخصص بهره‌برداری از تجربیات علمی شکست خورده. این واقعه سی سال پیش در یکی از آزمایشگاه‌های بل[۴] در امریکا روی داد. آنها مشغول تجربه‌ای علمی بودند. در یک سو، یک قطعه فلز ژرمانیوم و در سوی دیگر یک مفتول طلا قرار داشت. دستگاهی که می‌خواستند به شیوه‌ی سنتی سوار کنند نمونه‌ی کامل شده‌ی همان دستگاه قدیمی رادار بود که در جنگ جهانی دوم برای ردیابی نخستین ایستگاه‌های فرستنده به کار می‌رفت. جریان برق در نقطه‌ی اتصال ژرمانیوم و مفتول طلا فقط به‌طور یکسویه حرکت
می‌کرد، زیرا ژرمانیوم به‌اصطلاح «نیم هادی» است. آن روز آن سه نفر یک اتصال دوم هم برقرار کردند، یعنی یک مفتول طلای دیگر به فاصله‌ی چندصدم میلیمتر از مفتول اول. ناگهان دیدند که مفتول دوم همان علامت‌های الکتریکی را صادر می‌کند، منتها چهل برابر بیشتر. چنان بود که گوئی مقاومت جریان برق از این مفتول به آن مفتول منتقل می‌شد. این را در انگلیس «ترانسفر رزیستور»،[۵] یعنی «مقاومت انتقالی» می‌نامند. برای همین بود که دانشمند دیگری به نام جون پیرس[۶] در همان آزمایشگاه پیشنهاد کرد که این پدیده را «ترانزیستور» بنامند.
علم در خدمت انسان
هنگامی که می‌خواهند ثابت کنند که علم و صنعت در خدمت انسان هستند همیشه ترانزیستور را مثال می‌زنند. باردین و براتین و شاکلی در 1956 جایزه‌ی نوبل فیزیک را گرفتند و اختراع آنها، که اکنون در افسانه‌های طلائی پیشرفت بشر ثبت شده است به‌سرعت در سراسر جهان گسترده شد. آزمایشگاه‌های بل فقط در 1971 در امریکا و اروپا و ژاپن 9 میلیارد ترانزیستور فروختند. به این رقم باید 6 میلیارد دستگاه دیگر را که به کمک ترانزیستور ساخته شده است نیز افزود. مجتمع‌های عظیم صنعتی در سراسر جهان فقط به‌کار ساختن ترانزیستور مشغولند، رقم معاملات آنها در سال از 3 میلیارد دلار تجاوز می‌کند. اما مهمتر از رقم و پول، خود انسان است، یعنی آنچه با ترانزیستور انجام می‌دهد و آنچه بدون ترانزیستور نمی‌توانست انجام دهد: از ابزارهای معمولی مثل «تلفن تکمه‌ئی» و گیتار برقی گرفته تا اشیائی که زندگی را دگرگون می‌کنند، مثل سمعک‌های بسیار دقیق و کوچک و قلب‌های الکتریکی.پ بدون ترانزیستور هیچ یک از دستگاه‌هایی که به‌کار کسب اطلاع و ارتباط می‌آیند به این صورت وجود نمی‌داشت. یکی از مهندسان امریکائی که روی نخستین ماشین‌های الکترونی کار کرده است نقل می‌کند که در سال 1944 برای نخستین بار در امریکا می‌خواستند یک شمارگر الکترونیکی (کامپیوتر) را آزمایش کنند: «ماشین 30 تن وزن و 18000 لامپ رادیوئی داشت. با اینکه جله‌ی زمستان بود و همه‌ی پنجره‌ها هم باز بود چنان حرارتی از ماشین برمی‌خاست که ما مجبور بودیم یکتا پیراهن کار کنیم. ماشین مرتباً از کار می‌افتاد زیرا پی‌درپی یکی از لامپ‌ها می‌ترکید.» کامپیوتر فقط در سال 1958، یعنی پس از اختراع ترانزیستور و تعویض لامپ‌های برقی آن، توانست تکمیل شود و به بازار بیاید. اگر ترانزیستور نبود، کامپیوتر هم نبود، و اگر کامپیوتر نبود انسان نمی‌توانست به فضا سفر کند و پای بشر هرگز به کره‌ی ماه نمی‌رسید. لامپ‌های رادیوئی بینهایت برق مصرف می‌کنند، در حالی که مصرف برق ترانزیستور نزدیک به صفر است. از این رو یک باطری کوچک برای تأمین برق رادیو ترانزیستوری کافی است. رادیو ناگهان از وابستگی به سیم برق آزاد شد و توانست همراه انسان حرکت کند و انقلابی واقعی نه تنها در صنعت بلکه در فرهنگ بشری به بار آورد.
انقلاب بدون ترانزیستور ممکن نیست!
در سال 1961 هنگامی که دوگل آزادی الجزایر را اعلام کرد ژنرال‌های فرانسوی ساکن الجزایر تصمیم به کودتا گرفتند و تهدید کردند که نیروهای آنها برای ساقط کردن دولت فرانسه وارد پاریس خواهند شد. اما کودتا در نطفه شکست خورد، زیرا سربازان فرانسوی که به وسیله‌ی رادیو از تصمیم دولت مرکزی خبردار سده بودند از دستور افسران خود سرپیچی کردند. انقلاب ایران نمونه‌ی دیگری از پیروزیهای ترانزیستور است. همه می‌دانیم که در جریان انقلاب، رادیو ترانزیستور چه نقش مهمی میان مردم کوچه و بازار ایفا کرده است. ترانزیستور تبلیغات را به‌میان کوچه و بازار و در قلب بیابان به‌نزد مردم چادرنشین می‌برد و
به‌دور افتاده‌ترین آبادیها و واحه‌ها می‌رساند. حتی می‌گویند که پیشرفت اسلام در افریقای سیاه مرهون ترانزیستور است. اگر ترانزیستور نبود ماهواره‌های مخابراتی نمی‌توانستند تصویرهای فلان رویداد را در آن واحد به وسیله‌ی تلوزیون در سراسر جهان پخش کنند. آیا این حسن است یا عیب؟ لقمان، حکیم یونانی، می‌گفت که زبان بهترین و بدترین چیز دنیاست. اما کیست که آن که زبان را به‌حکم زیانی که از آن بر می‌آید قطع کند؟ ترانزیستور هم همین طور است. مک‌لوهان[۷]، پیامبر رسانه‌های گروهی، معتقد است که تلفن و رادیو و تلوزیون و کامپیوتر محیط زیست آدمی را دگرگون می‌سازند و عصر جدیدی پدید می‌آورند که در آن ماشین‌های الکترونیکی کار مخ آدمی را گسترش می‌دهند و توان آن را چندین برابر می‌کنند، همچنانکه ماشین‌های سنتی کار عضلات آدمی را گسترش دادند و نیروی آن را چندین برابر کردند. مک‌لوهان حق دارد، اما فراموش می‌کند این نکته را هم بگوید که بدون این خرده فلز فعّال، بدون این ماشین الکترونیکی ابتدائی، یعنی ترانزیستور، این انقلاب بزرگ عملی نمی‌شود. و نیز بدون انسان‌هائی که لزوم اختراع آن را دریافتند. زیرا تاریخ افسانه‌ی جن و پری نیست و کشف ترانزیستور هم تصادفی معجزآسا نبوده است. حتی به عکس، گرچه اقبالش ناگهانی بود اما در جهان کمتر اختراعی هست که زمینه‌اش از پیش به این روشنی فراهم شده باشد.
الکتریسیته و الکترونیک
میان الکتریسیته و الکترونیک تفاوت درجه هست. الکتریسیته از الکترونها-این ذرات بسیار ریزی که به دور هسته‌ی اتم می‌گردند- به طور انبوه استفاده می‌کند، یعنی چمع آنها را به کار می‌گیرد. اما الکترونیک وارد اجزاء می‌شود و دسته‌های کوچک الکترون و حتی یک یک آنها را به کار می‌گیرد. تا پیش از جنگ جهانی دوم، برای تسلط بر این انبوه ذرات ریز فقط یک وسیله‌ی عملی در دست بشر بود، یعنی همان لامپ رادیوئی (لامپ سه قطبی) که لی‌دی فورست[۸] در سال 1906 آن را اختراع کرد. الکترونها در خلأ، میان قطب مثبت و منفی، حرکت می‌کنند. میان آنها یک صفحه‌ی مشبک قرار دارد که با قطع کردن جریان مقدار آن را تنظیم می‌کند. علامتی به صفحه‌ی مشبک می‌فرستند که چون از آن رد شود بزرگتر می‌شود. اما این دستگاه بسیار حسّاس و آسیب‌پذیر است و برای ایجاد خلأ مقدار زیادی انرژی به هدر می‌دهد. از این رو اندکی پیش از جنگ، دکتر ملوین‌جی‌کلی[۹]، مدیر پژوهش‌های آزمایشگاه‌های بل، تصمیم گرفت که باید به‌جای لامپ رادیوئی چیز دیگری اختراع شود. انگیزه‌ی این تصمیم هنرنمائی فنی و علمی نبود. مؤسسه‌ی بل یک مرکز تحقیقات دولتی نیست بلکه شرکتی خصوصی است که باید در برابر سهامدارانش جوابگو باشد. بودجه‌ی سالانه‌ی آن از 3 میلیارد تومان تجاوز می‌کند و نزدیک به 2000 دکتر علوم و هفت هزار پژوهشگر در آن مشغول به کارند و از این رو در سراسر جهان شاید بزرگترین گروه علمی را در یک زمینه‌ی معین پژوهش جمع کرده باشد. این مجتمع عظیم چیزی نمی‌سازد، بلکه فقط به «تولید انیشه» می‌پردازد. اما البته اندیشه را باید بفروشد.
علم و تجارت
یکی از وظایف مهم این مجتمع پژوهشی این است که وسایلی بیابد تا بتواند ارتباط از طریق رسانه‌های گروهی را در امریکا هرچه بهتر به جریان بیاندازد به‌طوری که بازده آنها بیشتر شود. دکتر کلی گفته بود که تا پانزده سال دیگر رسانه‌های گروهی و ارتباط از راه دور در همه‌ی جهان چنان گسترشی پیدا خواهند کرد که امکانات موجود مطلقاً نمی‌توانند تقاضای بازار را برآورده کنند. حال چگونه به‌جای لامپ رادیوئی چیز دیگری بگذارند که هم محکم و هم کوچک باشد و در مصرف برق صرفه‌جویی کند؟ یک راه بیشتر نبود:
