شعر من: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| سطر ۱۳: | سطر ۱۳: | ||
اگر در کنار تپه کسی مسکن گزیند | اگر در کنار تپه کسی مسکن گزیند | ||
| + | |||
| + | |||
مه به کاشانه‌تان راه می‌یابد | مه به کاشانه‌تان راه می‌یابد | ||
| + | |||
| + | |||
و زنجره‌ئی برساعت دیواری‌تان می‌خزد و آوا که می‌دهد | و زنجره‌ئی برساعت دیواری‌تان می‌خزد و آوا که می‌دهد | ||
| + | |||
| + | |||
سنجاقکی هم‌اکنون در کلبه‌ام به پرواز در‌آمد | سنجاقکی هم‌اکنون در کلبه‌ام به پرواز در‌آمد | ||
| + | |||
| + | |||
و من نشسته‌ام و شعری می‌سرایم | و من نشسته‌ام و شعری می‌سرایم | ||
| + | |||
قلم را سخت در دست می‌فشارم | قلم را سخت در دست می‌فشارم | ||
| + | |||
| + | |||
و زیرکانه در باره‌ی زندگی خویش | و زیرکانه در باره‌ی زندگی خویش | ||
| + | |||
| + | |||
خطوطی برکاغذ می‌آورم | خطوطی برکاغذ می‌آورم | ||
| + | |||
آنگاه که از دنیا و یا مردم دنیا زبان به شکایت می‌گشایم | آنگاه که از دنیا و یا مردم دنیا زبان به شکایت می‌گشایم | ||
| + | |||
| + | |||
بدانگاه که بیزاری می‌جویم و از نارضائی‌ها سخن می‌گویم | بدانگاه که بیزاری می‌جویم و از نارضائی‌ها سخن می‌گویم | ||
| + | |||
| + | |||
می‌دانم که آن ایمان بایسته را در زندگی نیافته‌ام. | می‌دانم که آن ایمان بایسته را در زندگی نیافته‌ام. | ||
| + | |||
| + | |||
غم‌ها و شادمانی‌های آدمی | غم‌ها و شادمانی‌های آدمی | ||
| + | |||
| + | |||
به ماننده‌ی باد است | به ماننده‌ی باد است | ||
| + | |||
| + | |||
که سنجاقک را با خود می‌برد. | که سنجاقک را با خود می‌برد. | ||
| + | |||
| + | |||
پشت میزم نشسته‌ام | پشت میزم نشسته‌ام | ||
| + | |||
| + | |||
و به مفاهیم عمیق‌تری می‌اندیشم. | و به مفاهیم عمیق‌تری می‌اندیشم. | ||
| + | |||
| + | |||
'''ترجمه همایون نوراحمد''' | '''ترجمه همایون نوراحمد''' | ||
نسخهٔ ۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۱۰، ساعت ۰۹:۵۸
شعر من
کامی مورا هاجیمه Kamimura Hajime
(متولدسال 1910 در حومه‌ی ناکازاکی)
اگر در کنار تپه کسی مسکن گزیند
مه به کاشانه‌تان راه می‌یابد
و زنجره‌ئی برساعت دیواری‌تان می‌خزد و آوا که می‌دهد
سنجاقکی هم‌اکنون در کلبه‌ام به پرواز در‌آمد
و من نشسته‌ام و شعری می‌سرایم
قلم را سخت در دست می‌فشارم
و زیرکانه در باره‌ی زندگی خویش
خطوطی برکاغذ می‌آورم
آنگاه که از دنیا و یا مردم دنیا زبان به شکایت می‌گشایم
بدانگاه که بیزاری می‌جویم و از نارضائی‌ها سخن می‌گویم
می‌دانم که آن ایمان بایسته را در زندگی نیافته‌ام.
غم‌ها و شادمانی‌های آدمی
به ماننده‌ی باد است
که سنجاقک را با خود می‌برد.
پشت میزم نشسته‌ام
و به مفاهیم عمیق‌تری می‌اندیشم.
ترجمه همایون نوراحمد