چند شعر از «جان میلز»: تفاوت بین نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۱۱ آوریل ۲۰۱۳، ساعت ۱۱:۵۹

کتاب هفته شماره ۸ صفحه ۱۶۲

کتاب هفته شماره ۸ صفحه ۱۶۳

کتاب هفته شماره ۸ صفحه ۱۶۴

کتاب هفته شماره ۸ صفحه ۱۶۵

این مقاله در حال تایپ است. اگر می‌خواهید این مقاله را تایپ یا ویرایش کنید، لطفاً دست نگه دارید تا این پیغام حذف شود.

جان میلز شاعر انگلیسی است که زندگی خود را بیشتر در مشرق زمین گذرانده و به‌اغلب کشورهای آسیائی مسافرت کرده است؛ از این رو٬ بیشتر از محیط و زندگی مرد این سامان تأثیر گرفته است. به‌علت اقامت طولانی که در کشور ژاپن داشته شکل و مضمون اشعار او بیشتر رنگ ترانه‌ها و اشعار ژاپونی را دارد. یعنی اشعار او غالباً عبارت از ترانه‌های کوچکی است که انسان و طبیعت را در یک لحظهٔ گذرا توصیف می‌کند.

چهارسال پیش٬ مجموعه اشعار او به‌نام «سواحل سیمگون» در ژاپن منتشر شد. و هم‌اکنون مجموعه دیگر او به‌نام «آفتاب و برف» در انگلستان در دست چاپ است. جان میلز چند سال است که در ایران به‌سر می‌برد و اکنون معلم ادبیات انگلیسی در دانشگاه تهران است.

۱

پنجره

از درون پنجره

بر آبها می‌نگرم

و خورشید سرخ فام‌را

در سینه مهی لطیف می‌بینم

۲

تهران

کوهساران شمال

بهنگام گرمای روز

در برابر آفتاب

سایه‌ای بر شهر نمی‌افکنند

و شبانگاه

خاموش و عریان بر پای می‌مانند.

*

در شهر سرد کویر

در خاموشی شب

قلب من٬ که روزش خشکانده است

می‌پژمرد و سخت می‌شود

*

تا کی می‌تواند

رنج روز را تاب آورد

و حمله تند خشکی را

تحمل کند؟

*

آیا می‌تواند

در شهر کویر

در میان کوهساران شمال

شکنجه سکوت سر شبانگاهی را

سپری کند؟

تهران ـ مارس ۱۹۵۸

۳

انتظار

باران در میان برگ‌ها همهمه می‌کرد

همچنانکه من تنها نشسته بودم.

هنگامی که خورشید پرتو می‌افشاند

نمی‌توانستم باران را وصف کنم؛

آنچه بود حرارت بود.

چشمان میشی تو

نمناک از عشق

تنها شبیه باران بود،

شباهتی که من

بهنگام پرتو افشانی خورشید

از آن بی‌خبر بودم.

*

در آفتاب ماندم

به انتظار آنکه بیائی؛

بانتظار ماندم تا باد

در سینهٔ برگ‌ها آه انگیخت،

تا علف‌ها شتابناک دویدند

و درختان سر فرود آوردند

در هوای سرد.

لرزشی در من خزید

و چشمانم نمناک شد

با نمی که

از باران نبود.

***

هنگامی که رشتهٔ باران گسست

برگ‌ها را شاداب

و علف‌ها را سبز بجا نهاده بود

خورشید زمین را روشن کرد،

چهرهٔ گل‌ها را خشکاند

و گیاهان را آرامش داد؛

به هر چیز در هر جا

زندگی نو بخشید.

من به عبث در انتظار تو ماندم

زیرا که باران همچنان بر گونه‌هایم می‌لغزید.

تهران ـ مه ۱۹۵۹

۴

مینیاتورساز ایرانی

ماه نو دمیده‌ای در میان درختان می‌نهد

و ستارگان زردفامی در میان برگها می‌افشاند؛

آه انسان را می‌شنود٬ و با اعجاز٬ تصویر او را

همچون خیالی گذرا در نسیم، می‌پردازد.

خرمشهر ـ مارس ۱۹۵۸

ترجمهٔ محمد کیانوش

@@ سطر ۱۴: / سطر ۱۴: @@
 [[رده:محمود کیانوش]]
-جان میلز شاعر انگلیسی است که زندگی خود را بیشتر در مشرق زمین گذرانده و به‌اغلب کشورهای آسیائی مسافرت کرده است؛ از این رو٬ بیشتر از محیط و زندگی مرد این سامان تأثیر گرفته است. به‌علت اقامت طولانی که در کشور ژاپن داشته شکل و مضمون اشعار او بیشتر رنگ ترانه‌ها و اشعار ژاپونی را دارد. یعنی اشعار او غالباً عبارت از ترانه‌های کوچکی است که انسان و طبیعت را در یک لحظهء گذرا توصیف می‌کند.
+جان میلز شاعر انگلیسی است که زندگی خود را بیشتر در مشرق زمین گذرانده و به‌اغلب کشورهای آسیائی مسافرت کرده است؛ از این رو٬ بیشتر از محیط و زندگی مرد این سامان تأثیر گرفته است. به‌علت اقامت طولانی که در کشور ژاپن داشته شکل و مضمون اشعار او بیشتر رنگ ترانه‌ها و اشعار ژاپونی را دارد. یعنی اشعار او غالباً عبارت از ترانه‌های کوچکی است که انسان و طبیعت را در یک لحظهٔ گذرا توصیف می‌کند.
 چهارسال پیش٬ مجموعه اشعار او به‌نام «سواحل سیمگون» در ژاپن منتشر شد. و هم‌اکنون مجموعه دیگر او به‌نام «آفتاب و برف» در انگلستان در دست چاپ است. جان میلز چند سال است که در ایران به‌سر می‌برد و اکنون معلم ادبیات انگلیسی در دانشگاه تهران است.
@@ سطر ۴۶: / سطر ۴۶: @@
 :::خاموش و عریان بر پای می‌مانند.
-:::.
+:::{{تک ستاره}}
 :::در شهر سرد کویر
@@ سطر ۵۶: / سطر ۵۶: @@
 :::می‌پژمرد و سخت می‌شود
-:::.
+:::{{تک ستاره}}
 :::تا کی می‌تواند
@@ سطر ۶۶: / سطر ۶۶: @@
 :::تحمل کند؟
-:::.
+:::{{تک ستاره}}
 :::آیا می‌تواند
@@ سطر ۷۸: / سطر ۷۸: @@
 :::سپری کند؟
-{{چپ چین}}
+:::::::::::::::{{کوچک}}تهران ـ مارس ۱۹۵۸{{پایان کوچک}}
-تهران ـ مارس ۱۹۵۸
-{{پایان چپ چین}}
 '''۳'''
@@ سطر ۱۰۰: / سطر ۹۸: @@
 :::نمناک از عشق
-:::تنها شبیه باران بود٬
+:::تنها شبیه باران بود،
 :::شباهتی که من
@@ سطر ۱۰۷: / سطر ۱۰۵: @@
 :::از آن بی‌خبر بودم.
+:::{{تک ستاره}}
+:::در آفتاب ماندم
+:::به انتظار آنکه بیائی؛
+:::بانتظار ماندم تا باد
+:::در سینهٔ برگ‌ها آه انگیخت،
+:::تا علف‌ها شتابناک دویدند
+:::و درختان سر فرود آوردند
+:::در هوای سرد.
+:::لرزشی در من خزید
+:::و چشمانم نمناک شد
+:::با نمی که
+:::از باران نبود.
+:::{{تک ستاره}}{{تک ستاره}}{{تک ستاره}}
+:::هنگامی که رشتهٔ باران گسست
+:::برگ‌ها را شاداب
+:::و علف‌ها را سبز بجا نهاده بود
+:::خورشید زمین را روشن کرد،
+:::چهرهٔ گل‌ها را خشکاند
+:::و گیاهان را آرامش داد؛
+:::به هر چیز در هر جا
+:::زندگی نو بخشید.
+:::من به عبث در انتظار تو ماندم
+:::زیرا که باران همچنان بر گونه‌هایم می‌لغزید.
+:::::::::::::::{{کوچک}}تهران ـ مه ۱۹۵۹{{پایان کوچک}}
 '''۴'''
-'''مینیاتور ساز ایرانی'''
+'''مینیاتورساز ایرانی'''
-:::ماه نو دمیده‌ای در میان درختان می نهد
+:::ماه نو دمیده‌ای در میان درختان می‌نهد
 :::و ستارگان زردفامی در میان برگها می‌افشاند؛
@@ سطر ۱۱۸: / سطر ۱۶۴: @@
 :::آه انسان را می‌شنود٬ و با اعجاز٬ تصویر او را
-:::همچون خیالی گذرا در نسیم٬ می‌پردازد.
+:::همچون خیالی گذرا در نسیم، می‌پردازد.
+:::::::::::::::{{کوچک}}خرمشهر ـ مارس ۱۹۵۸{{پایان کوچک}}
-{{چپ چین}}
+:::::::::::::::'''ترجمهٔ محمد کیانوش'''
-خرمشهر ـ مارس ۱۹۵۸
-{{پایان چپ چین}}

چند شعر از «جان میلز»: تفاوت بین نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۱۱ آوریل ۲۰۱۳، ساعت ۱۱:۵۹

منوی ناوبری

جستجو