سایه‌ای بر سایه

کتاب هفته شماره ۶ صفحه ۱۶۷

خانه تاریک و مرد بی مایه سایه‌ای باشد از بر سایه

بر من این درد، کوه پولادست چون توزین فارغی‌ترا بادست

دهر بدرأی و خلق بد بینند راهت‌این‌است و مردمان‌اینند

اندرین تنگ آشیان که منم در غم نان و آب و پیرهنم

بی‌خبر زانکه ما در گردون کفنم راهمی زند صابون

آخر از لاله چند آموزی دل سیاهی و چهره افروزی

دست از رنگ و بوی‌دهر بدار چند جوئی چو کرکسان، مردار

من که بر گلبن‌سخن، شب‌وروز، بلبلان را کنم نوا آموز

چون شترمرغ در بیابانم بود از سنگ تافته نانم

پنبه‌از گوش کردبیرون، مرگ که بساز از برای رفتن برگ

شب برنائیم به نیمه رسید صبح پیریم در زمان بدمید

من به تنهایی اندرین بنیاد بادلی پرز غم نشستم شاد