کتاب کوچه ۱: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۳۴۱: | سطر ۳۴۱: | ||
#{{پاورقی|۱}} از مسجد سلیمان تا شوشتر سراسر دامنه‌های کوهستان پوشیده از بوته‌‌های گل سرخ است. | #{{پاورقی|۱}} از مسجد سلیمان تا شوشتر سراسر دامنه‌های کوهستان پوشیده از بوته‌‌های گل سرخ است. | ||
#{{پاورقی|۲}} ظاهراً : «'''پلنگ در کوه چه می‌ناله'''» برده است. | #{{پاورقی|۲}} ظاهراً : «'''پلنگ در کوه چه می‌ناله'''» برده است. | ||
| − | + | #{{پاورقی|۳}} '''دود''' (بروزن:رود) لغت شیرازی، به‌معنای فرزند است: '''زادود''' | |
[[رده:کتاب هفته ۱]] | [[رده:کتاب هفته ۱]] | ||
[[رده:کتاب هفته]] | [[رده:کتاب هفته]] | ||
نسخهٔ ۴ مارس ۲۰۱۲، ساعت ۲۳:۳۳
 | این مقاله در حال تایپ است. اگر می‌خواهید این مقاله را تایپ یا ویرایش کنید، لطفاً دست نگه دارید تا این پیغام حذف شود. |
کار تدوین «فرهنگ عامیانه» کاری است بس عظیم و دشوار؛ کاری است که می‌باید با تلاش علاقمدانه همگان انجام پذیرد.
این کار، در بسیاری از کشورهای جهان انجام پذیرفته و در کشور ما نیز تا کنون در این باره اقدامات گرانبهائی صورت گرفته است. اما هنوز بسیاری از کارها که می‌باید شده باشد انجام نپذیرفته، و آنچه ما را بکوشش برمی‌انگیزد همین است.
یک سال و چند ماه پیش از این، هنگامی که در هفته نامه گرامی فردوسی بدین امر همت گماشتیم گروهی از خوانندگان علاقمندی و توجه فراوانی نسبت بدین مهم باز نمودند و از آن میان، کسانی که خود به‌تنهایی در این راه به‌کوشش‌هایی پراکنده برخاسته بودند، گردآورده‌های خود را بی‌هیچ دریغی به‌اختیار ما نهادند ... این‌بار با توشه‌ئی و تجربه‌ئی که از گذشته اندوخته‌ایم، در صفحاتی بیشتر به‌ادامه آن کار برمی‌خیزیم و ازدوستان خود می‌خواهیم که با دقت و تأملی شایسته، ما را به‌تهیه و تدوین کتاب کوچه، یاری دهند.
آنچه در این صفحات خواهد آمد، هبارت خواهد بود از زبان کوچه، حکایات امثال، عقاید و آداب، متل‌ها، واسونک‌ها، دوبیتی‌ها، ترانه‌ها، لالائی‌ها، تصنیف‌ها، معماها، تعزیه‌خوانی‌ها، ترانه بازی‌ها و جز اینها ....
طرح جمع‌آوری لغات عامیانه، نخستین بار به‌وسیله استاد دهخدا در «امثال و حکم» و پس از آن به‌وسیله امیرقلی امینی در «هزار و یک سخن در امثال و حکم» و «فرهنگ عوام» و نیز به‌وسیله جمال‌زاده در آخر کتاب «یکی بود یکی نبود» پایه گذاشته شد.
کار ما کاری است که با مشارکت همه خوانندگان و علاقمندان به‌تدوین این آثار صورت خواهد گرفت و بدین ترتیب امید بسیار هست که از لغزش‌ها، اشتباهات و تغییرات در متون اصلی محفوظ بماند.
برای وصول بدین هدف، آثاری که به‌وسیله خواننندگان و علاقمندان ضبط شده و برای ما فرستاده می‌شود، در صفحات خاص خویش درج می‌گردد و صفحاتی در انتهای بخش کتاب کوچه، برای نظرات اصلاحی خوانندگان باز خواهد بود تا چنانچه سهو و اشتباهی در کار ضبط یا چاپ متنی رفته باشد، اصلاح شود.
آنچه در طول هر هفته به‌وسیله خوانندگان فرستاده شده باشد در محل بخصوص اعلام می‌شود تا به‌نوبت مورد بررسی قرار گیرد.
از دوستانی که برای این بخش مطالبی می‌فرستند تمنا می‌شود به‌این نکته توجه داشته باشند که چون هر متن برای آسانی مطابقه با روایات دیگر آن، در پرونده خاصی ضبط می‌گردد، از نوشتن چند مطلب در یک صفحه خودداری فرمایند.
معّما
اون چیه که:
نه دست داره نه پا،
خبر می‌بره همه‌جا؟
- نامه
{شیراز}
اون چیه که:
همیشه سرپاست؟
- در
{تهران}
اون چیه که:
شب نوکره، روز بی‌بی؟
- رختخواب
{شیراز}
اون چیه که :
یکی رفت؛
یکی موند؛
یکی کله‌شو جنبوند؟
- باد، کوه، خوشه گندم
{مسجد سلیمان}
اون چیه که:
از اینجا تا به‌شوشتر
همه‌ش خون کبوتر؟
- گل سرخ[۱]
{مسجد سلیمان}
اون چیه که :
- نه دست داره نه پا،
بالا می‌ره پیش خدا؟
- دود
{شیراز}
این چیه:
دستمال آبی،
پر از گلابی؟
- آسمان
{شیراز}
این چیه:
- بافتم و بافتم،
پشت کوه انداختم؟
- گیس
{تهران}
• آب - عصاره هر چیز؛ شیره هر چیز؛ رطوبتی که در چیزی هست: «آب هویج» و غیره ...
• آب‌آورده - چیزی که بدون تحمل رنج و خرجی به‌دست آمده باشد. نظیر: باد‌آورده : «پدره که مرد، پول مفت آب آورده‌ئی گیر محمود آمد.»
• آب افتادن . آب افتادن میوه . از حد رسیده شدن و پختگی گذشتن میوه، و به لهیدگی و فساد رفتن : «هلوئی که آب افتاده. هندوانه‌ئی که آب افتاده » آب افتادن دهان : به‌هوس افتادن. به‌طمع خوردن چیزی یا عشقبازی با کسی افتادن : «آنقدر از خوشگلی دختره تعریف کردند که دهن یارو آب افتاد!»
• آب انداختن . اب انداختن ماست، آش، و جزاینها ... : مقدمه ترش شدن و تجزیه شدن و فاسد شدن. دهن کسی را آب‌انداختن : کسی را به طمع خوردن چیزی یا عضقبازی با کسی انداختن. «دهان یارو را آب انداختند !» زیر کسی آب انداختن: کسی را به‌حقه و تزویر از جائی بلند کردن؛ باعث بیکاری کسی شدن : «وقتی حسن در اهواز مأموریت داشت، دو سه نفر که دشمنش بودند زیرش آب انداختند ... »
• آب به‌آب شدن - کسالت و ناخوشی به‌هم رساندن بر اثر مسافرت و تغییر ناگهانی آب و هوا و شرایط محیطی : «چیزی نیست؛ آب به‌آب شده‌ای» .
• آب از آب تکان نخوردن - هیاهو و جنجالی که بر اثر اقدام به‌عملی تصور بروز آن می‌رفته است؛ رخ ندادن : «خیال می‌کردم بر اثر شنیدن این خبر دنیا را زیر رو رو خوهد کرد. اما آب از آب تکان نخورد. »
• آب از آتش در آوردن - فوق‌العاده زرنگ و کاربر بودن؛ کره از اب گرفتن ؛ «آنقدر ناقلا است که از آب آتش در می‌آورد!»
• آب از دریا دریا بخشیدن - کاری بی‌ارزش و پیش‌پا افتاده کردن؛ کاری بی‌اهمیت انجام دادن: «آب از دریا می‌بخشی؟»
• آب از دست (کسی) نچکیدن - خیلی خسیس بودن. ناخن خشک بودن : «آنقدر خسیس است که آب از دستش نمی‌چکد!»
• آب از سرچشمه گل بودن - چیزی یا کاری از اصل و مبدأ خراب و نادرست بودن؛ «آب از سرچشمه گل است!»
• آب از سر گذشتن - بی‌قید بودن نسبت به‌رسوائی یا زیانی، به دلیل تازگی نداشتن آن : «بابا ما که آب از سرمان گذشته» ... یا «آب که از سر گذشت چه یک نی چه صد نی!»
• آبی از کسی گرم شدن (یا: نشدن) - از جانب کسی احتمال مساعدت با فایده‌ئی رفتن یا نرفتن : «از او چشم کمک نداشته باش؛ آبی ازش گرم نمی‌شود!»
• آب از گلوی کسی بریدن - آسایش دیگران را سلب کردن. به‌بی‌رحمی، ساده‌ترین حقوق دیگران را سلب کردن.
• آب از لب و لوچه کسی سرازیر شدن. به منتهای شیفتگی و طمع رسیدن نسبت به چیزی یا کسی (رجوع کنید به «آب‌افتادن دهان»).
• بر آب افتادن پته کسی - راز کسی آشکار شدن، رسوا شدن. پته کسی را برآب انداختن - رسوا کردن کسی، راز کسی را آشکار کردن.
• آب خواستن و دست شستن - دیر به‌فکر کاری افتادن : «این کار دیگر حالا دیر شده؛ آب بخواه و دست بشو!»
• آب بخور کش بیائی! - جواب آمیخته به استهزائی است که به آدم‌های طمع‌کار می‌دهند. نظیر: «طلبت باشد!» یا «بگو آش، بهمین خیال باش!»
• آب (یا آب‌انبار) به‌دست یزید افتادن - در مورد کاری گفته می‌شود که انجام آن به دست شخص تنگ نظری باشد.
• آب برداشتن. آب برداشتن کاری یا حرفی: موضوع دیگری سوای آنچه در ظاهر هست، در باطن داشتن: «این حرف یارو خیلی آب برمیدارد!»؛ ریشه‌های دیگری داشتن؛ مهم بودن ؛ به‌جاهای دیگر بستگی داشتن «من از اول فهمیدم که کارهای یارو آب برمیدارد!» کاسه‌ئی زیر نیمکاسه بودن .... لولهنگ (لولئین) کسی زیاد آب‌برداشتن: دارای نفوذ و اعتبار بودن شخصی که تصور نفوذ و اعتبارش نمی‌رفته است: «بابا؛ لولهنگ تو هم خیلی آب برمی‌داشت و ما نمی‌دانستیم!»
• لب آب بردن و تشنه برگرداندن - خیلی زرنگ و حیله‌گر بودن. زرنگ و کاربر بودن به‌اندازه‌ئی که بتوان تشنه‌ئی را به‌آب برد و همچنان تشنه بازگرداند!
• آب به‌سوراخ مورچه‌ریختن - جماعت را به‌هول و تکان انداختن؛ عده‌ئی را با حرفی یا یا عملی به‌جوش و خروش افکندن.
• فوت آب بودن - اصطلاح شاگردان مدارس ابتدائی، برای آنکه نشان بدهنپد دروس حفظی خود را خوب از برگرداده‌اند.
• آب پاکی روی دست کسی ریختن - کسی را بالمره ناامید کردن؛ امید کسی را یکسره از میان بردن.
(بقیه دارد)
لالائی‌ها
لالا، لالا - گل آبشن
باباب رفته، چشمام روشن.
لالا، لالا - گل پسته
بابات رفته کمربسته.
لالا، لالا - گل نعنا
بابات رفته به‌کوه تنها.
لالا، لالا - گل لاله
پلنگ در کوچه می‌ناله ۲
لالا، لالا - گل زیره
بچه‌م آروم نمی‌گیره
(تهران)
لالا، لالا، گل قندم
عزیز دود دلبندم. [۲]
لالا، لالا - گل پونه
گدا اومد در خونه
یه نون دادم بدش اومد
دو نون دادم خوشش اومد
خودش رفت و سگش اومد.
(شیراز)
قصه‌ی آقا کوزه
متل آذربایجانی
یکی بود، یکی نبود.
یه کوزه‌ئی بود. یه روز صبح سرپوششو گذاشت و راه افتاد بره شیره دزدی.
رفت و رفت و رفت ... تا تو راه رسید به یه کژدم.
کژدم ازش پرسید : « - کوزه، کجا؟»
کوزه گفت : « - شیره دزدی!»
کژدم گفت : « - منم می‌بری؟»
کوزه گفت : « - بیا بریم.» و با همدیگه راه افتادن.
یک کمی که رفتن* رسیدن به یه سوزن جوالدوز.
جوالدوز گفت : « - کوزه، کجا؟»
کوزه گفت : « - زهرمارو کوزه، درد و کوزه ... بگو : آقا کوزه!»
بعد که جوالدوز این جور گفت و جوابشو شنید، اونم راه افتاد و همراهشون رفت.
کمی که رفتند، رسیدند به یه کلاغ و بعدم به یه مرغ و، همه با هم راه افتادن به‌طرف خونه‌ئی که قرار بود برن شیره دزدی ...
وقتی از در وارد می‌شدن، کلوخ پشت در، گفت : « - به منم شیره میدین؟»
کوزه گفت : « - آره، به‌تو هم شیره میدیم.»
اونوخت کوزه به مرغ گفت : « - تو برو تو اجاق»، کژدم گذاشت تو قوطی چخماق، جوالدوزه هم رفت تو قوطی کبریت و کلاغم رفت نشست سر در حیاط.
کوزه رفت سراغ تاغار شیره و قورت قورت دهنشو پر کرد ... یه‌هو صاحبخونه از خواب بیدار شد و به‌زنش گفت : « - زن! پاشو که دزد اومده.»
زن گفت : « - مرد!بگیر بخواب، دزد کدومه؟»
و هردوشون گرفتن خوابیدن.
کمی بعد زنه از خواب بیدار شد و به‌شوهره گفت:
« مرد! پاشو پاشو، انگار دزد اومده!»
مرد گفت : « - زن!بگیر بخواب، دزد کدومه؟»
زن پاشد سرشو از پنجره درآورد. کلاغه که اینو دید، پرید سر زنه رو نوک زد. زن گفت : وای! و رفت سراغ قوطی کبریت که بببینه چه خبره؛ کبریتو که ورداشت، جوالدوزه فرو رفت تو دستش .. زن قوطی رو انداخت و فریاد زنون رفت که سنگ چخماقو ورداره، که کژدمه دستشو نیش زد.
زن گفت : « - ای وای! ای وای!» و رفت که از اجاق آتیش ورداره بلکه بتونه چراغو روشن کنه، که یه مرتبه مرغه از بالای اجاق بال و پری زد و چشمای زنه پر خاک و خاکستر شد.
کوزه که دیگه حالا شکمشو پرشیره کرده بود و غلتون غلتون داشت می‌رفت، دم در که رسید کلوخ پشت در گفت : « - کو سهم ما؟»
کوزه گفت : « « - بذا برم، بذا برم، همین حالا صابخونه سر می‌رسه؛ سهمت باشه بعد!»
کلوخه که دلخور شده بود با یه حرکت تنه‌شو زد به‌کوزه و کوزه رو تیکه تیکه کرد و شیره‌ها ریخت رو زمین ...
صبح که شد، بچه‌ها تو کوچه جمع شده بودن و تیکه سفال‌ها رو می‌لیسیدن ...
ضبط کننده و مترجم: علیرضا نابدل
(از خوی)
ترانه‌ها
۱- تنهایی
دلم، جونم، دلم کرده هوایت
کجا جویم، کجا حویم، کجایت؟
صدایت می‌زنم، شاید ز شیراز
رسونه باد بر گوشم صدایت.
***
الا مرغ سفید تاج بر سر!
خبر از مو ببر امشو به‌دلبر،
بگو ؛ «هر کی جدامون کرده هم
خدامیده سزایش‌روز محشر!»
***
گل سرخ و سفیدم، کی می‌آیی؟
بنفشه برگ‌بیدم، کی می آیی؟
تو گفتی : «گل در آیه مو می‌آیم»
کل عالم تموم شد، کی می‌آیی؟»
***
یه روزه رفته‌ای، سی روزه حالا.
زمستون رفته‌ای، نوروز حالا.
خودت گفتی : «سر هفته می‌آیم»
بیا بشمر ببین چن روزه حالا!
***