چهار شعر از لئوناردو عالیشان: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۴: | سطر ۴: | ||
[[Image:31-051.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۳۱ صفحه ۵۱|کتاب جمعه سال اول شماره ۳۱ صفحه ۵۱]] | [[Image:31-051.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۳۱ صفحه ۵۱|کتاب جمعه سال اول شماره ۳۱ صفحه ۵۱]] | ||
| − | {{ | + | {{بازنگری}} |
| + | |||
| + | '''چهار شعر از''' | ||
| + | |||
| + | لئوناردو عالیشان | ||
| + | |||
| + | شاعر ایرانی، ساکن یوتا (آمریکا) | ||
| + | |||
| + | 1 | ||
| + | |||
| + | '''زمستانی طولانی''' | ||
| + | |||
| + | از کشتگاه | ||
| + | |||
| + | با سری خمیده | ||
| + | |||
| + | بازمی گردم. | ||
| + | |||
| + | حتّی سگم نیز | ||
| + | |||
| + | مرا مقصر می‌داند. | ||
| + | |||
| + | 2 | ||
| + | |||
| + | بچه پولداری که | ||
| + | |||
| + | حوصله‌اش سر رفته | ||
| + | |||
| + | سکّۀ طلایش را | ||
| + | |||
| + | به‌آسمان می‌فرستد | ||
| + | |||
| + | و سقوطش را | ||
| + | |||
| + | در دست‌های صورتی رنگ خود | ||
| + | |||
| + | تماشا می‌کند... | ||
| + | |||
| + | ما می‌گوئیم | ||
| + | |||
| + | «این هم یک روز دیگر!» | ||
| + | |||
| + | و به‌خانه باز می‌گردیم. | ||
| + | |||
| + | 3 | ||
| + | |||
| + | درخت سیبی هست | ||
| + | |||
| + | در گلوگاه من | ||
| + | |||
| + | که از آن | ||
| + | |||
| + | مردی را | ||
| + | |||
| + | آونگ کرده‌اند. | ||
| + | |||
| + | اگر دهان می‌گشایم و روی می‌گردانی | ||
| + | |||
| + | بگردان، | ||
| + | |||
| + | اما به‌قدمت عشق سوگند | ||
| + | |||
| + | که تباهی من از می و افیون نیست. | ||
| + | |||
| + | اوست که در گلوگاهم آویخته است و | ||
| + | |||
| + | می‌پوسد | ||
| + | |||
| + | آرام آرام... | ||
| + | |||
| + | 4 | ||
| + | |||
| + | کودکی خردسال، در دلم | ||
| + | |||
| + | آواز خواند و خواند | ||
| + | |||
| + | چندان که لبان عنّابش چروکید | ||
| + | |||
| + | و صدای سبزش پژمرد. | ||
| + | |||
| + | طنین صدها صدا می‌گذرد | ||
| + | |||
| + | از دالان‌های تاریک و تنگ | ||
| + | |||
| + | چون ارواح پریده رنگ | ||
| + | |||
| + | با زنگ خاطره، | ||
| + | |||
| + | و قناری‌ها | ||
| + | |||
| + | خون سرفه می‌کنند... | ||
| + | |||
| + | کودکی خردسال، در دلم | ||
| + | |||
| + | آواز خواند و خواند | ||
| + | |||
| + | و ساکنان تپه‌های سبز | ||
| + | |||
| + | چوپانان جوان بودند و گوسفندان پیر. | ||
| + | |||
| + | از آنچه بود | ||
| + | |||
| + | جز ردّ پای سگ گلّه | ||
| + | |||
| + | هیچ نمانده است، | ||
| + | |||
| + | و پژواکِ ناله‌ئی | ||
| + | |||
| + | زوزۀ گرگ را می‌شکند... | ||
| + | |||
| + | کودکی خردسال،در دلم | ||
| + | |||
| + | آواز خواند و خواند | ||
| + | |||
| + | و پریان دریائی در سکوت | ||
| + | |||
| + | گوش فرا دادند | ||
| + | |||
| + | ماهیان گوشتخوار | ||
| + | |||
| + | در مویرگ‌های گرم | ||
| + | |||
| + | از استخوان و فلس و گیسوان نرم | ||
| + | |||
| + | می‌گذرند. | ||
| + | |||
| + | جزایر | ||
| + | |||
| + | متروکند | ||
| + | |||
| + | و مرگ میوه‌های استوائی | ||
| + | |||
| + | بر شاخه‌هاست... | ||
| + | |||
| + | کودکی خردسال، در دلم | ||
| + | |||
| + | آواز خواند و خواند | ||
| + | |||
| + | و نوازش نسیمی | ||
| + | |||
| + | بر چهرۀ من گذشت. | ||
| + | |||
| + | بادها را می‌خوانند | ||
| + | |||
| + | پنجره‌های شکسته | ||
| + | |||
| + | به‌دالان‌ها و تپه‌ها | ||
| + | |||
| + | بر جزایر و بر برگ سست پیوند | ||
| + | |||
| + | که همچون سرود کودک خردسال | ||
| + | |||
| + | سرانجامش بر سفرۀ سرد سنگ است | ||
| + | |||
| + | و سرنوشتش | ||
| + | |||
| + | در سفرنامۀ باد. | ||
| + | |||
[[رده:کتاب جمعه ۳۱]] | [[رده:کتاب جمعه ۳۱]] | ||
[[رده:کتاب جمعه]] | [[رده:کتاب جمعه]] | ||
نسخهٔ ۲۸ اکتبر ۲۰۱۱، ساعت ۱۱:۵۵
 | تایپ این مقاله تمام شده و آمادهٔ بازنگری است. اگر شما همان کسی نیستید که مقاله را تایپ کرده، لطفاً قبل از شروع به بازنگری صفحهٔ راهنمای بازنگری را ببینید (پیش‌‌نویس)، و پس از اینکه تمام متن را با تصاویر صفحات مقابله کردید و اشکالات را اصلاح کردید یا به بحث گذاشتید، این پیغام را حذف کنید. |
چهار شعر از
لئوناردو عالیشان
شاعر ایرانی، ساکن یوتا (آمریکا)
1
زمستانی طولانی
از کشتگاه
با سری خمیده
بازمی گردم.
حتّی سگم نیز
مرا مقصر می‌داند.
2
بچه پولداری که
حوصله‌اش سر رفته
سکّۀ طلایش را
به‌آسمان می‌فرستد
و سقوطش را
در دست‌های صورتی رنگ خود
تماشا می‌کند...
ما می‌گوئیم
«این هم یک روز دیگر!»
و به‌خانه باز می‌گردیم.
3
درخت سیبی هست
در گلوگاه من
که از آن
مردی را
آونگ کرده‌اند.
اگر دهان می‌گشایم و روی می‌گردانی
بگردان،
اما به‌قدمت عشق سوگند
که تباهی من از می و افیون نیست.
اوست که در گلوگاهم آویخته است و
می‌پوسد
آرام آرام...
4
کودکی خردسال، در دلم
آواز خواند و خواند
چندان که لبان عنّابش چروکید
و صدای سبزش پژمرد.
طنین صدها صدا می‌گذرد
از دالان‌های تاریک و تنگ
چون ارواح پریده رنگ
با زنگ خاطره،
و قناری‌ها
خون سرفه می‌کنند...
کودکی خردسال، در دلم
آواز خواند و خواند
و ساکنان تپه‌های سبز
چوپانان جوان بودند و گوسفندان پیر.
از آنچه بود
جز ردّ پای سگ گلّه
هیچ نمانده است،
و پژواکِ ناله‌ئی
زوزۀ گرگ را می‌شکند...
کودکی خردسال،در دلم
آواز خواند و خواند
و پریان دریائی در سکوت
گوش فرا دادند
ماهیان گوشتخوار
در مویرگ‌های گرم
از استخوان و فلس و گیسوان نرم
می‌گذرند.
جزایر
متروکند
و مرگ میوه‌های استوائی
بر شاخه‌هاست...
کودکی خردسال، در دلم
آواز خواند و خواند
و نوازش نسیمی
بر چهرۀ من گذشت.
بادها را می‌خوانند
پنجره‌های شکسته
به‌دالان‌ها و تپه‌ها
بر جزایر و بر برگ سست پیوند
که همچون سرود کودک خردسال
سرانجامش بر سفرۀ سرد سنگ است
و سرنوشتش
در سفرنامۀ باد.