پنجشنبه‌بازار میناب: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۹: | سطر ۹: | ||
[[Image:9-046.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۹ صفحه ۴۶|کتاب جمعه سال اول شماره ۹ صفحه ۴۶]] | [[Image:9-046.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۹ صفحه ۴۶|کتاب جمعه سال اول شماره ۹ صفحه ۴۶]] | ||
| − | {{ | + | {{بازنگری}} |
| + | |||
| + | بیان واقعیتی عینی به‌زبان تصاویر نوعی نگرش به‌محیط رامی‌نمایاند که از آن با عبارت «گزارش تصویری» یاد می‌کنیم. گزارشگر عکاس می‌کوشد به‌کمک تصویر احساسی را که از برخورد با واقعیتی ملموس به‌او دست داده است به‌بیننده انتقال دهد و تا حدّ امکان او را از شرح و توضیح لفظی بی‌نیاز کند. مثلاً در تصاویر ویر اکثراً ساده‌ترین و مستقیم‌ترین زوایای دید مورد انتخاب قرار گرفته و از دخل و تصرّف بیجا که گاه ممکن است واقعیتی را دگرگون جلوه دهد پرهیز شده است. سادگی و سلاست این عکس‌ها به‌هیچ روی نباید به‌سهل‌نگری و آسانگیری عکاس تعبیر شود. کار بدین شیوه مستلزم تجربه و هوشیاری عمیق عکاس است. | ||
| + | |||
| + | |||
| + | '''عکس گزارشی از عباس یوسف‌پور''' | ||
| + | |||
| + | رودخانهٔ پرآب میناب سرچشمهٔ اصلی دادمهٔ نسبی فعالیت‌های کشاورزی در این منطقه است، هرچند در سال‌های سخت اخیر بازده نامتعادل بخش کشاورزی از یک سو و ظهور تدریجی بازارِ کاری کاذب و ناسالم در شهر‌ها از سوی دیگر موجب کوچ روزافزون، جوان‌ترین و توانی‌ترین نیروهای انسانی روستاهای این منطقه به‌مراگز شهری شده است. با وچود این هنوز میناب یکی از حاصلخیزترین مناطق استان هرمزگان است. | ||
| + | |||
| + | کشاورزان و روستانشینان اصراف میناب هر هفته «پنجشنبه‌بازار» این شهر را به‌عرضهٔ کالاهای روستائی خویش اختصاص می‌دهند، محصولات و دست ساخته‌های خود را در آن عرضه می‌کنند، مایحتاج هفتگی خود را از شهر فراهم می‌آورند و آنگاه به‌روستا و قریهٔ خویش باز می‌گردند. در این بساط رنگین از دست افزارهای حصیری و ظروف سفالی گرفته تا غلات و روغن نباتی و تنباکو و محصولات دامی، همه چیز به‌چشم می‌خورد. کالاهای شهری در کنار محولات روستائی به‌تهاتر گذاشته می‌شود. در این بازار مردم به‌سلمانی و حمام می‌روند و رادیو و چراغ زنبوریشان را به‌تعمیر می‌دهند، ابزار کار خود را تهیه می‌کنند و خلاصه در اینجا هر فعالیتی و هر کالائی را خریدار و فروشنده‌ئی هست. | ||
| + | |||
| + | در پنجشنبه بازار میناب همه نوع آدمی دیده می‌شود: کودکان خردسال و پیران سالخورده، شهریان و روستائیان، مردان و زنان - ونان به‌ویژه نقش بسیار مؤثری در ساخت و عرضه، خرید و فروش و تهاتر کالاهای گوناگون به‌عهده دارند، و این خود بازتابی است از نقش سازنده و تعیین کنندهٔ آنان در اقتصاد خانواده در این گوشه از وطن‌مان. با آنکه پنجشنبه بازار میناب، مانند بازارهای کوچک و بزرگ مشابه در سرتاسر این اقلیم عمدتاً نهادی اقتصادی است، جلوه‌های اجتماعی و فرهنگی آنرا نیز نمی‌توان دست کم گرفت. در روزگاران پیشین چنین بازارهائی مناسب‌ترین مکان برای دیدار دوستان و آشنایان، تبادل اخبار و حتی انتخاب همسر بوده است. خلاصه آنکه پنجشنبه بازار میناب یکی از نها‌دهای دیرپای اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی سرزمین ماست که هنوز هم، با گذشت روزگاران سخت تا حد زیادی زنده مانده است و لحظه‌هایی از همین زندگی ماست که گزارش تصویری زیر کوشیده است نمایشگر آن باشد. | ||
| + | |||
[[رده:کتاب جمعه ۹]] | [[رده:کتاب جمعه ۹]] | ||
نسخهٔ ۲۴ ژوئیهٔ ۲۰۱۱، ساعت ۰۸:۱۱
 | تایپ این مقاله تمام شده و آمادهٔ بازنگری است. اگر شما همان کسی نیستید که مقاله را تایپ کرده، لطفاً قبل از شروع به بازنگری صفحهٔ راهنمای بازنگری را ببینید (پیش‌‌نویس)، و پس از اینکه تمام متن را با تصاویر صفحات مقابله کردید و اشکالات را اصلاح کردید یا به بحث گذاشتید، این پیغام را حذف کنید. |
بیان واقعیتی عینی به‌زبان تصاویر نوعی نگرش به‌محیط رامی‌نمایاند که از آن با عبارت «گزارش تصویری» یاد می‌کنیم. گزارشگر عکاس می‌کوشد به‌کمک تصویر احساسی را که از برخورد با واقعیتی ملموس به‌او دست داده است به‌بیننده انتقال دهد و تا حدّ امکان او را از شرح و توضیح لفظی بی‌نیاز کند. مثلاً در تصاویر ویر اکثراً ساده‌ترین و مستقیم‌ترین زوایای دید مورد انتخاب قرار گرفته و از دخل و تصرّف بیجا که گاه ممکن است واقعیتی را دگرگون جلوه دهد پرهیز شده است. سادگی و سلاست این عکس‌ها به‌هیچ روی نباید به‌سهل‌نگری و آسانگیری عکاس تعبیر شود. کار بدین شیوه مستلزم تجربه و هوشیاری عمیق عکاس است.
عکس گزارشی از عباس یوسف‌پور
رودخانهٔ پرآب میناب سرچشمهٔ اصلی دادمهٔ نسبی فعالیت‌های کشاورزی در این منطقه است، هرچند در سال‌های سخت اخیر بازده نامتعادل بخش کشاورزی از یک سو و ظهور تدریجی بازارِ کاری کاذب و ناسالم در شهر‌ها از سوی دیگر موجب کوچ روزافزون، جوان‌ترین و توانی‌ترین نیروهای انسانی روستاهای این منطقه به‌مراگز شهری شده است. با وچود این هنوز میناب یکی از حاصلخیزترین مناطق استان هرمزگان است.
کشاورزان و روستانشینان اصراف میناب هر هفته «پنجشنبه‌بازار» این شهر را به‌عرضهٔ کالاهای روستائی خویش اختصاص می‌دهند، محصولات و دست ساخته‌های خود را در آن عرضه می‌کنند، مایحتاج هفتگی خود را از شهر فراهم می‌آورند و آنگاه به‌روستا و قریهٔ خویش باز می‌گردند. در این بساط رنگین از دست افزارهای حصیری و ظروف سفالی گرفته تا غلات و روغن نباتی و تنباکو و محصولات دامی، همه چیز به‌چشم می‌خورد. کالاهای شهری در کنار محولات روستائی به‌تهاتر گذاشته می‌شود. در این بازار مردم به‌سلمانی و حمام می‌روند و رادیو و چراغ زنبوریشان را به‌تعمیر می‌دهند، ابزار کار خود را تهیه می‌کنند و خلاصه در اینجا هر فعالیتی و هر کالائی را خریدار و فروشنده‌ئی هست.
در پنجشنبه بازار میناب همه نوع آدمی دیده می‌شود: کودکان خردسال و پیران سالخورده، شهریان و روستائیان، مردان و زنان - ونان به‌ویژه نقش بسیار مؤثری در ساخت و عرضه، خرید و فروش و تهاتر کالاهای گوناگون به‌عهده دارند، و این خود بازتابی است از نقش سازنده و تعیین کنندهٔ آنان در اقتصاد خانواده در این گوشه از وطن‌مان. با آنکه پنجشنبه بازار میناب، مانند بازارهای کوچک و بزرگ مشابه در سرتاسر این اقلیم عمدتاً نهادی اقتصادی است، جلوه‌های اجتماعی و فرهنگی آنرا نیز نمی‌توان دست کم گرفت. در روزگاران پیشین چنین بازارهائی مناسب‌ترین مکان برای دیدار دوستان و آشنایان، تبادل اخبار و حتی انتخاب همسر بوده است. خلاصه آنکه پنجشنبه بازار میناب یکی از نها‌دهای دیرپای اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی سرزمین ماست که هنوز هم، با گذشت روزگاران سخت تا حد زیادی زنده مانده است و لحظه‌هایی از همین زندگی ماست که گزارش تصویری زیر کوشیده است نمایشگر آن باشد.