صفت شهر لَحْسا: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۹: | سطر ۹: | ||
[[رده:صفرنامه ناصر خسرو]] | [[رده:صفرنامه ناصر خسرو]] | ||
| − | ==پرسه در متون== | + | ===پرسه در متون=== |
این سطور از سفرنامه''' ابومعین‌الدین ناصر بن خسرو قبادیانی مروزی''' است. آن چنان که در متون دیگر و از تذکره‌های زمان وی برمی‌آید به سال ۳۹۴ هجری تولد یافته و در چهل سالگی که آغاز تحول فکری اوست به بصره که محل اشاعه افکار((فاطمی،اسمعیلی)) بود سفر کرده در بازگشت، تحت تأثیر آن طریقت، به مجادله با امرای خراسان و مخالفت با آنان می‌پردازد و این امر سبب تبعید او به''' یمکان''' می‌شود. | این سطور از سفرنامه''' ابومعین‌الدین ناصر بن خسرو قبادیانی مروزی''' است. آن چنان که در متون دیگر و از تذکره‌های زمان وی برمی‌آید به سال ۳۹۴ هجری تولد یافته و در چهل سالگی که آغاز تحول فکری اوست به بصره که محل اشاعه افکار((فاطمی،اسمعیلی)) بود سفر کرده در بازگشت، تحت تأثیر آن طریقت، به مجادله با امرای خراسان و مخالفت با آنان می‌پردازد و این امر سبب تبعید او به''' یمکان''' می‌شود. | ||
| سطر ۱۸: | سطر ۱۸: | ||
==صفت شهر لَحْسا== | ==صفت شهر لَحْسا== | ||
| − | شهریست که همه سواد و روستای او حصاریست و چهار باروی قوی از پس | + | شهریست که همه سواد و روستای او حصاریست و چهار باروی قوی از پس یکدیگر در گرد او کشیده است از گل محکم. و میان هر دو دیوار، قُربِ یک فرسنگ باشد. و چشمه‌های آبِ عظیم است در آن شهر که هر یک پنج آسیاگرد باشد، و همه این آب در ولایت بر کارگیرند که از دیوار بیرون نشود. و شهری جلیل درمیان این حصار نهاده است با همه آلتی که در شهرهای بزرگ باشد. در شهر بیش از بیست هزار مردِ سپاهی باشد و گفتند که سلطان آن مردی شریف بود، و آن مردم را از مسلمانی بازداشته بود و گفته نماز و روزه از شما برگرفتم. و دعوت کرده بود آن مردم را که مرجعِ شما جز با من نیست. و نام او ابوسعید بوده است. و چون از اهل آن شهر پرسند که چه مذهب داری، گوید که مابوسعیدی‌ایم. نماز نکنند و روزه ندارند، ولیکن بر محمد مصطفی - صلی الله علیه و سلّم - و پیغامبری او مقرّند. ابوسعید ایشان را گفته است که من باز پیش شما آیم. یعنی بعد از وفات. و گور او به شهر '''لَحْسا''' اندر است. و مشهدی نیکو جهت او ساخته‌اند. و وصیّت کرده است فرزندان خود را که: «مدام شش تن از فرزندان من پادشاهی نگاه دارند، و محافظت کنند رعیّت را به عدل و داد، ومخالفتِ یکدیگر نکنند تا من بازآیم.» اکنون ایشان را قصری عظیم است که دارالملک ایشان است، و تختی که شش ملک به یک جای برآن تخت نشینند و به اتفّاق یکدیگر فرمان دهند و حکم کنند، و شش وزیر دارند. پس این شش ملک بر یک تخت بنشیند و شش وزیر بر تختی دیگر، و هر کار که باشد به کنکاجِ یکدیگر می‌سازند. و ایشان را در آن وقت سی هزار بنده درم خریده زنگی و حبشی بود و کشاورزی و باغبانی می‌کردند و از رعیّت عُشرِ چیزی نخواستند. و اگر کسی درویش شدی یا صاحب قرض، او را تعهّد کردندی تا کارش نکو شدی. و اگر زری کسی را برِ دیگری بودی بیش از مایه او طلب نکردندی. و هر غریب که بدان شهر افتد و صنعتی داند، چندان که کفاف او باشد مایه بدادندی تا او اسباب و آلتی که در صنعت او به کار آید بخریدی و به‌مراد خود زرِ ایشان که همان قدرستده بودی بازدادی. و اگر کسی از خداوندانِ مِلک و اسباب را مِلکی خراب شدی و قوّتِ آبادان کردن نداشتی، ایشان غلامان خود را نامزد کردندی که بشدندی و آن مِلک و اسباب آبادان کردندی و از صاحب ملک هیچ نخواستندی. و آسیاها باشد در لَحْسا که مِلکِ سلطلت باشد، به‌سوی رعیّت غلّه آرد کنند که هیچ نستانند، و عمارتِ آسیا و مزدِ آسیابان از مال سلطان دهند. و آن سلاطین را '''سادات''' می گفتند و وزرای ایشان را '''شائره'''. و در شهر '''لَحْسا''' مسجد آدینه نبود و خطبه نماز نمی‌کردند الّا آنکه مردی عجمی آنجا مسجدی ساخته بود و نام آن '''علی بّن احمد'''. مردی مسلمان حاجی بود و متمول، و حاجیان کع بدان شهر رسیدندی او تعّهد کردی. و در آن شهر خرید و فروخت و داد و ستد به سُرب می‌کردند. و سُرب در زنبیل‌ها بود، در هر زنبیل هزار درم سنگ. چون معامله کردندی، زنبیل شمردندی و همچنان برگفتندی. و آن نقد، کسی از آنجا بیرون نبردی. و آنجا فوطه‌های نیکو بافند و به '''بصره''' برند و دیگر بلاد. اگر گسی نماز کند او را بازندارند ولیکن خود نکنند. و چون سلطان بر‌نشینند، هر که با وی سخن گوید او را جواب خوش دهد و تواضع کند. و هرگز شراب نخورند. و پیوسته اسب تنگ بسته با طوق و سر افسار، به درِ گورخانه '''ابوسعید''' به نوبت داشته باشند روز و شب. یعنی چون ابوسعید برخیزد برآن اسب نشیند. و گویند ابوسعید گفته است فرزندان خویش را که: ((چون من بیایم و شما مرا بازنشناسید، نشان آن باشد که مرا با شمشیر من گردن بزنید. اگر من باشم در حال زنده شوم!)) و آن قاعده بدان سبب نهاده است که تا کسی دعوی ابوسعیدی نکند. و یکی از آن سلطانان در ایام خلفای بغداد با لشکر به مکّه شده است و شهر مکّه ستده، و خلقی مردم را در طوف در گرد خانه بکشته و حجرالأسود از رکن بیرون کرده به '''لَحْسا''' بردند و گفته بودند که این سنگ، مغناطیسِ مردم است که ممردم را از اطراف جهان به خویشتن می‌کشد. و ندانسته‌اند که شرف و جلالت محمد مصطفی صلی الله علیه و سلّم بدانجا می‌کشد؛ که حجر از بسیار سال‌ها باز آنجا بود و هیچ کس به آنجا نمی‌شد. و به آخر حجرالأسود از ایشان باز خریدند و به جای خود بردند. در شهر '''لَحْسا''' گوشت همه حیوانات فروشند، چون گربه و سگ و خر و گاو و گوسپند و غیره؛ و هرچه فروشند سر و پوست آن حیوان نزدیک گوشتش نهاده باشد تا خریدار داند که چه می‌خرد. و آنجا سگ را فربه کنند همچون گوسپند معلوف، تا از فربهی چنان شود که نتواند رفتن. و بعد از آن می‌کشند و می‌خورند. |
{{چپ‌چین}} | {{چپ‌چین}} | ||
سفرنامه ناصر خسرو. | سفرنامه ناصر خسرو. | ||
{{پایان چپ‌چین}} | {{پایان چپ‌چین}} | ||
نسخهٔ ۹ ژوئیهٔ ۲۰۱۱، ساعت ۰۰:۳۷
 | این مقاله در حال تایپ است. اگر می‌خواهید این مقاله را تایپ یا ویرایش کنید، لطفاً دست نگه دارید تا این پیغام حذف شود. |
پرسه در متون
این سطور از سفرنامه ابومعین‌الدین ناصر بن خسرو قبادیانی مروزی است. آن چنان که در متون دیگر و از تذکره‌های زمان وی برمی‌آید به سال ۳۹۴ هجری تولد یافته و در چهل سالگی که آغاز تحول فکری اوست به بصره که محل اشاعه افکار((فاطمی،اسمعیلی)) بود سفر کرده در بازگشت، تحت تأثیر آن طریقت، به مجادله با امرای خراسان و مخالفت با آنان می‌پردازد و این امر سبب تبعید او به یمکان می‌شود.
از کتب و رسالات مختلف نمی‌توان درست به آنچه که وی به تبلیغش می‌کوشید پی برد.جمعی او را مبلغ خلفای فاطمی مصر و عده‌ای مبلغ(( اسمعیلیه))اش می‌دانند.اما آنچه مهم است حرکتی است که وی بر ضد حکام وقت (که به نام اسلام غارت خلق می‌کردند)انجام داده و همان باعث تبعید او به یمکان شده است. از کتاب وی می‌توان زادالمسافرین، سفرنامه، دیوان اشعار، بستان العقول و خوان اخوان، رساله اکسیراعظم، کنزالحقایق، روشنایی نامه و سعادت نامه را نام برد. در مرگ او نیز اختلاف بسیار است، ولی قولی که به حقیقت نزدیک‌‌تر است این است که در ۶۴ سالگی بدرود حیات گفته.
فرهاد گرکانی
صفت شهر لَحْسا
شهریست که همه سواد و روستای او حصاریست و چهار باروی قوی از پس یکدیگر در گرد او کشیده است از گل محکم. و میان هر دو دیوار، قُربِ یک فرسنگ باشد. و چشمه‌های آبِ عظیم است در آن شهر که هر یک پنج آسیاگرد باشد، و همه این آب در ولایت بر کارگیرند که از دیوار بیرون نشود. و شهری جلیل درمیان این حصار نهاده است با همه آلتی که در شهرهای بزرگ باشد. در شهر بیش از بیست هزار مردِ سپاهی باشد و گفتند که سلطان آن مردی شریف بود، و آن مردم را از مسلمانی بازداشته بود و گفته نماز و روزه از شما برگرفتم. و دعوت کرده بود آن مردم را که مرجعِ شما جز با من نیست. و نام او ابوسعید بوده است. و چون از اهل آن شهر پرسند که چه مذهب داری، گوید که مابوسعیدی‌ایم. نماز نکنند و روزه ندارند، ولیکن بر محمد مصطفی - صلی الله علیه و سلّم - و پیغامبری او مقرّند. ابوسعید ایشان را گفته است که من باز پیش شما آیم. یعنی بعد از وفات. و گور او به شهر لَحْسا اندر است. و مشهدی نیکو جهت او ساخته‌اند. و وصیّت کرده است فرزندان خود را که: «مدام شش تن از فرزندان من پادشاهی نگاه دارند، و محافظت کنند رعیّت را به عدل و داد، ومخالفتِ یکدیگر نکنند تا من بازآیم.» اکنون ایشان را قصری عظیم است که دارالملک ایشان است، و تختی که شش ملک به یک جای برآن تخت نشینند و به اتفّاق یکدیگر فرمان دهند و حکم کنند، و شش وزیر دارند. پس این شش ملک بر یک تخت بنشیند و شش وزیر بر تختی دیگر، و هر کار که باشد به کنکاجِ یکدیگر می‌سازند. و ایشان را در آن وقت سی هزار بنده درم خریده زنگی و حبشی بود و کشاورزی و باغبانی می‌کردند و از رعیّت عُشرِ چیزی نخواستند. و اگر کسی درویش شدی یا صاحب قرض، او را تعهّد کردندی تا کارش نکو شدی. و اگر زری کسی را برِ دیگری بودی بیش از مایه او طلب نکردندی. و هر غریب که بدان شهر افتد و صنعتی داند، چندان که کفاف او باشد مایه بدادندی تا او اسباب و آلتی که در صنعت او به کار آید بخریدی و به‌مراد خود زرِ ایشان که همان قدرستده بودی بازدادی. و اگر کسی از خداوندانِ مِلک و اسباب را مِلکی خراب شدی و قوّتِ آبادان کردن نداشتی، ایشان غلامان خود را نامزد کردندی که بشدندی و آن مِلک و اسباب آبادان کردندی و از صاحب ملک هیچ نخواستندی. و آسیاها باشد در لَحْسا که مِلکِ سلطلت باشد، به‌سوی رعیّت غلّه آرد کنند که هیچ نستانند، و عمارتِ آسیا و مزدِ آسیابان از مال سلطان دهند. و آن سلاطین را سادات می گفتند و وزرای ایشان را شائره. و در شهر لَحْسا مسجد آدینه نبود و خطبه نماز نمی‌کردند الّا آنکه مردی عجمی آنجا مسجدی ساخته بود و نام آن علی بّن احمد. مردی مسلمان حاجی بود و متمول، و حاجیان کع بدان شهر رسیدندی او تعّهد کردی. و در آن شهر خرید و فروخت و داد و ستد به سُرب می‌کردند. و سُرب در زنبیل‌ها بود، در هر زنبیل هزار درم سنگ. چون معامله کردندی، زنبیل شمردندی و همچنان برگفتندی. و آن نقد، کسی از آنجا بیرون نبردی. و آنجا فوطه‌های نیکو بافند و به بصره برند و دیگر بلاد. اگر گسی نماز کند او را بازندارند ولیکن خود نکنند. و چون سلطان بر‌نشینند، هر که با وی سخن گوید او را جواب خوش دهد و تواضع کند. و هرگز شراب نخورند. و پیوسته اسب تنگ بسته با طوق و سر افسار، به درِ گورخانه ابوسعید به نوبت داشته باشند روز و شب. یعنی چون ابوسعید برخیزد برآن اسب نشیند. و گویند ابوسعید گفته است فرزندان خویش را که: ((چون من بیایم و شما مرا بازنشناسید، نشان آن باشد که مرا با شمشیر من گردن بزنید. اگر من باشم در حال زنده شوم!)) و آن قاعده بدان سبب نهاده است که تا کسی دعوی ابوسعیدی نکند. و یکی از آن سلطانان در ایام خلفای بغداد با لشکر به مکّه شده است و شهر مکّه ستده، و خلقی مردم را در طوف در گرد خانه بکشته و حجرالأسود از رکن بیرون کرده به لَحْسا بردند و گفته بودند که این سنگ، مغناطیسِ مردم است که ممردم را از اطراف جهان به خویشتن می‌کشد. و ندانسته‌اند که شرف و جلالت محمد مصطفی صلی الله علیه و سلّم بدانجا می‌کشد؛ که حجر از بسیار سال‌ها باز آنجا بود و هیچ کس به آنجا نمی‌شد. و به آخر حجرالأسود از ایشان باز خریدند و به جای خود بردند. در شهر لَحْسا گوشت همه حیوانات فروشند، چون گربه و سگ و خر و گاو و گوسپند و غیره؛ و هرچه فروشند سر و پوست آن حیوان نزدیک گوشتش نهاده باشد تا خریدار داند که چه می‌خرد. و آنجا سگ را فربه کنند همچون گوسپند معلوف، تا از فربهی چنان شود که نتواند رفتن. و بعد از آن می‌کشند و می‌خورند.
سفرنامه ناصر خسرو.