جمع‌بندی‌هائی از رفتار در اعتصاب

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۸۶

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۸۷

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۸۸

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۸۹

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۹۰

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۹۱

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۹۲

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۹۳

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۹۴

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۹۵

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۹۶

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۹۷

۱

تجربهٔ اعتصابات در اروپا نشان می‌دهد که هیچ گاه تدارک کار به اندازهٔ کافی فراهم آورده نشده است. اگر قرار باشد کارگران یکّه نخورند، اپوزیسیون انقلابی درون اتحادیه‌های کارگری و اتحادیه‌های کارگری مستقل انقلابی باید کار خود را به نحو زیر پیش ببرند:

۱- اتحادیه‌های انقلابی و گروه‌های اپوزیسیون درون اتحادیه‌های غیرانقلابی باید در تمام رشته‌های صنعت، با فعالیت روزمرهٔ خود، کارگران را برای درگیری‌های قریب‌الوقوع میان کار و سرمایه آماده کنند.

۲- با پدیدار شدن نخستین علائم نارضائی در میان کارگران یا آشکار شدن مقاصد تجاوزگرانهٔ کارفرمایان علیه کارگران، باید بی‌درنگ به کارگران صنعت مربوطه هشدار داد که برخوردی در پیش خواهد بود.

۳- تدارک مقدماتی سازمانی و تبلیغاتی می‌باید تحت شعارهای زیر انجام شود: «از رهبران فرمیست چیزی متوقع نباشید! آنان به شما خیانت خواهند کرد! سرنوشت‌تان را خود در دست بگیرید! خود را برای مبارزه آماده کنید! در غیراین‌صورت، شکست حتمی خواهد بود.» - در این تبلیغات باید حداقل تکیه را بر موارد مشخص خیانت رهبران رفرمیست در مبارزات سندیکائی گذاشت.

۴- در همین دوران تدارک، ضروری است از طریق جلسات و گفت‌وگوهای خصوصی با کارگران دانسته شود که عناصر غیرحزبی، آنارکوسندیکالیست‌ها، رفرمیست‌ها، یا مسیحی‌هائی که می‌توانند با اتخاذ یک تاکتیک مستقل از رهبری رفرمیست جدا و به‌مبارزه علیه کارفرما کشانده شوند کدامند، و کدام این‌ها می‌توانند همراه کارگران انقلابی در رهبری مبارزه اعتصابی شرکت جویند.

۵- خواست‌های اقتصادی باید برای توده‌های کارگر روشن و قابل‌هضم باشد. این خواست‌ها باید منعکس¬کنندهٔ وضعیت مشخص آنان باشد. این خواست‌ها باید قبلاً با کارگران به‌بحث گذاشته شده باشد تا بعد به شعارهائی بدل شوند که اکثریت کارگران را به‌میدان بکشاند و مبنای جبهۀ واحد و عمل مشترک آنان شود.

۶- در دوران تدارک، جلسات نمایندگان مؤسسات یا شوراهای کارگری می‌تواند نقش مهمی ایفا کند، به شرط آن‌که اینان زیر نفوذ رهبران رفرمیست و ارگان‌های سازشکار و هم‌دست طبقاتی نباشند.

۷- اتحادیه‌ها و اپوزیسیون‌های انقلابی باید به‌دقت مراقب کار و رابطۀ خود با توده‌های کارگری در کارخانه باشند و علیه هرگونه کاغذبازی و جدائی از توده‌ها که مانع واکنش سریع و فوری نسبت به تحولات داخل کارخانه است به‌طور جدی مبارزه کنند.

۸- اتحادیه‌های انقلابی و اپوزیسیون‌های انقلابی باید تمام تدارکات را طوری انجام دهند که ضرورت ایجاد ارگان‌های رزمنده برای رهبری مبارزه بتواند در پائین، در میان توده‌ها، احساس و پیشنهاد شود و به‌موضوع بحث تمام مؤسسات صنعتی بدل گردد.

۹- اگر امکان تعطیل کارخانه‌ئی می‌رود باید با شعار «ایجاد کمیته‌های اقدام علیه تعطیل کارخانه» و با تأکید به‌روی خواست‌های کارگران به‌میدان آمد. این کمیته‌های اقدام باید از میان کارگران موسسۀ صنعتی و صرف‌نظر از وابستگی‌های حزبی و عضویت‌شان در اتحادیۀ کارگری انتخاب شوند.

۱۰- اگر وضع برای اعتصاب مساعد است و توده‌های کارگر سرشار از روحیۀ پیکارجوئی هستند، تشکیل «کمیته‌های اعتصاب» منتخب کارگران باید مورد حمایت قرار گیرد (حتی اگر اعتصاب تحت رهبری یک اتحادیه انقلابی باشد). کارگران، چه متشکل چه غیرمتشکل، از هر گرایشی که باشند، می‌باید در انتخاب این کمیته‌ها شرکت جویند.

۱۱- همزمان با این اقدامات باید، در میان توده‌ها علیه انتخاب کمیته‌ها از بالا به تبلیغ و تهییج شدیدی اقدام کرد. باید کوشش‌های دیوانسالاران سندیکائی را که می‌خواهند رهبری اعتصاب به کمیته‌های منتخب از بالا سپرده شود افشا کرد.

۱۲- در مبارزات کارگری، خطرناک‌ترین کار، دعوت آزمایشی به‌اعتصاب بر پایهٔ احساسات به‌جای شعور است. رهبران یک اعتصاب نه تنها باید دانش کاملی از وضع صنعت مربوطه داشته باشند، بلکه نیز باید کاملاً بدانند که در میان توده‌ها چه می‌گذرد. نکتهٔ مهم این است که دیر نجنبند و پشت سر توده‌ها حرکت نکنند بل بتواند ارادهٔ پیکارجویانهٔ کارگران را به‌نحو احسن به‌کار گیرند و بدون آن که تدارکات لازم را فراهم آورده باشند اعتصابی اعلام نکنند.

۱۳- مهم‌ترین نکته البته انتخاب لحظهٔ درست برای اعلام اعتصاب است. در این مورد باید تجربهٔ اعتصاب لودز را در نظر گرفت. اگر لحظهٔ درست از دست برود نتایج نامطلوبی به‌دست خواهد آمد. بنابراین شروع اعتصاب باید برای لحظهٔ مساعدی تعیین شود، به‌نحوی که با اوضاع سیاسی، اقتصادی، موقعیت زمانمکانی، تناسب قوا، سیاست کارفرما و غیره خوانائی داشته باشد.

۱۴- در دورهٔ تدارک یک اعتصاب یا تعطیل کارخانه از سوی کارفرما، تأمین صندوق اعتصابی باید به‌طور جدی مورد توجه قرار گیرد، به‌ویژه در کشورهائی که از قبل «صندوق اعتصاب» وجود نداشته است. اگر این توضیح نادرست است که کارگران می‌توانند با کمک اتحادیهٔ کارگری کارفرما را شکست دهند، این نیز نادرست است که پس از شروع اعتصاب به‌فکر کمک به‌اعتصابیون و کارگرانی بیفتیم که با تعطیل کارخانه اخراج شده‌اند.

اشکال، ماهیت و وظائف ارگان‌های رزمندهٔ کارگری

هدف از کل کار تدارکاتی این است که ضرورت یک کار مبارزاتیِ سازمان یافته را به‌توده‌ها توضیح دهیم. این امر آن قدر مهم است که ما باید در میان توده‌ها به‌معرفی و جا انداختن نظریهٔ کمیته‌های ضدتعطیل، کمیته‌های اعتصاب، و کمیسیون‌های ویژه برای رهبری مبارزه دست بزنیم. هرگاه انتظار آن می‌رود که تعطیل پیش آید، باید کمیته‌ئی تشکیل داد که مبارزه را علیه تعطیل کارخانه هدایت کند. انتخاب کمیته باید پیش از اعلام اعتصاب انجام پذیرد.

اگر تعطیل کارخانه‌ئی به‌طور ناگهانی پیش آید یا اعتصابی غیرمنتظره رخ دهد و انتخاب کمیته‌های مورد‌نظر نتواند به‌موقع انجام پذیرد، باید فوراً و پیش‌از آن که کارگران کارخانه را ترک گویند جلسه‌ئی از کارگران کارخانه تشکیل داد. در این جلسه پس از اشارات مقدماتی باید انتخاب کمیته‌ئی مطرح شود که در‌برگیرندهٔ همهٔ گرایش‌های سیاسی، در میان کارگران باشد. به‌منظور تضمین ترکیب رضایت‌بخش کمیته‌های اعتصاب، باید آن ها را از افراد کارخانه‌ها و بخش‌های بزرگ مؤسسات صنعتی انتخاب کرد تا نمایندگی درستی از همهٔ رسته‌ها و گروه‌ها به‌دست آید. نحوه‌ٔ انتخاب می‌بایست با حد و مرز نزاع و اندازهٔ کارخانه مطابقت داشته باشد. هر چه کمیتهٔ اعتصاب بزرگ‌تر باشد رهبری تودهٔ کارگری آسان‌تر خواهد بود. در کارخانجات کوچک‌تر باید در مقابل هر ۲۵ تا ۵۰ نفر یک نماینده به‌کمیتهٔ اعتصاب فرستاد، و در کارخانجات بزرگ در مقابل هر ۱۰۰ تا ۲۰۰ نفر حتی در کارخانه‌های بزرگ‌تر که ده‌ها هزار کارگر دارند باید درمقابل هر ۲۰۰ تا ۳۰۰ کارگر یک نمایند به‌کمیتهٔ اعتصاب فرستاد. این کمیته‌های بزرک اعتصاب می‌باید «کمیته‌های اجرائی» خود را انتخاب کنند. وظیفهٔ کمیته‌های اجرائی این خواهد بود که جلسات مرتب کمیته‌های اعتصاب را فرا خوانند و به‌آن‌ها گزارش دهند و از این طریق با توده‌های اعتصابی در‌تماس باشند. هریک از اعضای کمیتهٔ‌اعتصاب نیز باید وظیفهٔ معینی را به‌عهده گیرد.

در جهت انجام وظائف کمیتهٔ اعتصاب، کوشش‌های زیر باید‌انجام پذیرد:

۱- وظیفهٔ کمیتهٔ اعتصاب است که با تمام وسائلی که در اختیار دارد مبارزه برای تحقق خواست‌های کارگران را به‌پیش ببرد. موفقیت این مبارزه بستگی به‌این خواهد داشت که کمیتهٔ اعتصاب تا چه حد بتواند نفوذ رفرمیست‌ها را بزداید و رهبری را از چنگ آنان به در آرد.

۲- کمیتهٔ اعتصاب باید مبارزه را هدایت کند، با کارفرما وارد مذاکره شود، به‌موقع موافقت‌نامه با کارفرما را امضا کند و از پیش اعلام دارد که هر نوع موافقی از سوی رفرمیست‌ها که پنهان از کارگران اعتصابی انجام گیرد از طرف کارگران پذیرفته نخواهد شد.

۳- کمیتهٔ اعتصاب باید به‌دقت مراقب فعالیت‌های دیوانسالاران اتحادیه‌های کارگری باشد که در صورتی که مذاکرات و تحریکات پشت پرده انجام گرفته باشد کمیتهٔ اعتصاب باید تظاهراتی در مقابل ساختمان اتحادیه علیه رهبری سندیکا برگزار کند. کارگران متشکل و غیرمتشکل را به جلسه‌ئی فراخواند، استعفای بوروکرات‌های ارتجاعی سندیکاها را خواستار شود، برای کمک به اعتصابیون اقدام به‌جمع‌آوری پول بپردازد و اعتماد‌کورکورانهٔ کارگران و به‌ویژه کارگران مسیحی و سوسیال دموکرات را نسبت به‌رفرمیست‌ها متزلزل کند.

۴- کمیتهٔ اعتصاب باید حربهٔ نیرومندی در دست اپوزیسیون انقلابی در سندیکا باشد تا به‌مدد آن بتوان تمام عمَال سرما‌یه‌داران و یاران آنان را در سندیکاهای رفرمیست باز شناخت و بیرون راند.

۵- کمیتهٔ اعتصاب باید شورای کارخانه را به‌مبارزه فراخواند. اما اگر شورای کارخانه بخواهد طرف بوروکرات‌های اتحادیهٔ کارخانه را بگیرد، باید مبارزه را متوجه آن نیز کرد.

۶- وظیفهٔ اصلی کمیتهٔ اعتصاب تنها این نیست که توجه توده‌های کارگری را به‌شعارهای مطرح شده در مبارزه جلب کند، بل (و به‌ویژه این امر بسیار مهم است) که شعارهای اصلی را به‌کمک شعارهای اضافی برطبق اوضاع سیاسی متغیر تکمیل کند، بدون آن که بگذارد ابتکار عمل از دستش خارج شود.

۷- یک کمیتهٔ اعتصاب هیچ گاه نباید خود را در موضوع «همه یا هیچ» قرار دهد. کمیتهٔ اعتصاب باید قادر باشد در طول کارزار اِعتصابی تناسب قوا را بشناسد و به‌موقع دست به‌مانور بزند (که این البته به‌معنی ساخت و پاخت در رأس نیست). تجربه می‌آموزد که عدم نرمش در‌مبارزهٔ طبقاتی انقلابی اشتباه بزرگی است.

۸- اگر قرار باشد مبارزه‌ئی علیه تعطیل کارخانه یا اعتصابی به‌درستی رهبری شود کمیتهٔ اعتصاب باید نمایندهٔ کل کارگردانِ درگیر باشد. به‌هنگام پیش آمدن اعتصاب یا تعطیل که به یک سلسله مؤسسات صنعتی در یک منطقه بزرگ یا کل یک رشتهٔ صنعتی مربوط می‌شود، باید یک کمیتهٔ مرکزی اعتصاب تشکیل داد که خود نمایندهٔ کمیته‌های اعتصابی محلی باشد.

۹- کمیتهٔ اعتصاب باید به‌نحوی دموکراتیک انتخاب شود اما به‌خاطر تضمین موفقیت در مبارزه باید دیسیپلین شدیدی را مراعات کند.

۱۰- هنگامی که کمیته‌های اعتصاب یا ضد تعطیل کارخانه یا ارگان‌های رزمندهٔ دیگری انتخاب می‌شود تا مبارزه‌ئی را که در پیش است رهبری کند، باید مقرراتی تنظیم کرد تا بتوان به عضویت اعضائی که وظائفِ خود را به‌نحو موردنظر انجام نمی‌دهند و لاجرم برخلاف تمایل موکلین خود عمل می‌کنند خاتمه داد.

۱۱- کمیته‌های اعتصاب یا دیگر ارگان‌های رزمنده نه فقط باید مراقب شرکت همهٔ کارگران در مبارزه باشند، به ایجاد و تقویت دفترهای نظارت نیز باید همت گمارند تا ارتباطات مستحکم‌تر شود و تعداد هرچه بیش‌تری از کارگران را به مبارزه بکشانند.

۱۲- کمیته‌های اعتصاب باید بین اعتصابیون و بیکاران رابطهٔ نزدیکی برقرار کنند تا نگذارند که بیکاران وسیلهٔ شکستن اعتصاب شوند.