جمع‌بندی‌هائی از رفتار در اعتصاب

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۸۶

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۸۷

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۸۸

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۸۹

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۹۰

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۹۱

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۹۲

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۹۳

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۹۴

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۹۵

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۹۶

کتاب جمعه سال اول شماره ۳۳ صفحه ۹۷

"1" تجربه¬ی اعتصابات در اروپا نشان می¬دهد که هیچ¬گاه تدارک کار به اندازه¬ی کافی فراهم آورده نشده است. اگر قرار باشد کارگران یکّه نخورند، اپوزیسیون انقلابی درون اتحادیه¬های کارگری و اتحادیه¬های کارگری مستقل انقلابی باید کار خود را به نحو زیر پیش ببرند: 1- اتحادیه¬های انقلابی و گروه¬های اپوزیسیون درون اتحادیه¬های غیرانقلابی باید در تمام رشته¬های صنعت، با فعالیت روزمره¬ی خود، کارگران را برای درگیری¬های قریب¬الوقوع میان کار و سرمایه آماده کنند. 2- با پدیدار شدن نخستین علائم نارضائی در میان کارگران یا آشکار شدن مقاصد تجاوزگرانه¬ی کارفرمایان علیه کارگران، باید بی¬درنگ به کارگران صنعت مربوطه هشدار داد که برخوردی در پیش خواهد بود. 3- تدارک مقدماتی سازمانی و تبلیغاتی می¬باید تحت شعارهای زیر انجام شود: «از رهبران فرمیست چیزی متوقع نباشید! آنان به شما خیانت خواهند کرد! سرنوشت¬تان را خود در دست بگیرید! خود را برای مبارزه آماده کنید! در غیراین¬صورت، شکست حتمی خواهد بود.» - در این تبلیغات باید حداقل تکیه را بر موارد مشخص خیانت رهبران رفرمیست در مبارزات سندیکائی گذاشت. 4- در همین دوران تدارک، ضروری است از طریق جلسات و گفت¬و¬گوهای خصوصی با کارگران دانسته شود که عناصر غیرحزبی، آنارکوسندیکالیست¬ها، رفرمیست¬ها، یا مسیحی¬هائی که می¬توانند با اتخاذ یک تاکتیک مستقل از رهبری رفرمیست جدا و به¬مبارزه علیه کارفرما کشانده شوند کدامند، و کدام این¬ها می¬توانند همراه کارگران انقلابی در رهبری مبارزه¬ی اعتصابی شرکت جویند. 5- خواست¬های اقتصادی باید برای توده¬های کارگر روشن و قابل¬هضم باشد. این خواست¬ها باید منعکس¬کننده¬ی وضعیت مشخص آنان باشد. این خواست¬ها باید قبلاً با کارگران به¬بحث گذاشته شده باشد تا بعد به شعارهائی بدل شوند که اکثریت کارگران را به-میدان بکشاند و مبنای جبهۀ واحد و عمل مشترک آنان شود. 6- در دوران تدارک، جلسات نمایندگان مؤسسات یا شوراهای کارگری می¬تواند نقش مهمی ایفا کند، به شرط آن که اینان زیر نفوذ رهبران رفرمیست و ارگان¬های سازشکار و هم¬دست طبقاتی نباشند. 7- اتحادیه¬ها و اپوزیسیون¬های انقلابی بایددقت مراقب کار و رابطۀ خود با توده¬های کارگری در کارخانه باشند و علیه هرگونه کاغذبازی و جدائی از توده¬ها که مانع واکنش سریع و فوری نسبت به تحولات داخل کارخانه است به¬طور جدی مبارزه کنند. 8- اتحادیه¬های انقلابی و اپوزیسیون¬های انقلابی باید تمام تدارکات را طوری انجام دهند که ضرورت ایجاد ارگان¬های رزمنده برای رهبری مبارزه بتواند در پائین، در میان توده¬ها، احساس و پیشنهاد شود و به¬موضوع بحث تمام مؤسسات صنعتی بدل گردد. 9- اگر امکان تعطیل کارخانه¬ئی می¬رود باید با شعار «ایجاد کمیته¬های اقدام علیه تعطیل کارخانه» و با تأکید به¬روی خواست¬های کارگران به¬میدان آمد. این کمیته¬های اقدام باید از میان کارگران موسسۀ صنعتی و صرف¬نظر از وابستگی¬های حزبی و عضویت-شان در اتحادیۀ کارگری انتخاب شوند. 10- اگر وضع برای اعتصاب مساعد است و توده¬های کارگر سرشار از روحیۀ پیکارجوئی هستند، تشکیل «کمیته¬های اعتصاب» منتخب کارگران باید مورد حمایت قرار گیرد (حتی اگر اعتصاب تحت رهبری یک اتحادیه انقلابی باشد). کارگران، چه متشکل چه غیرمتشکل، از هر گرایشی که باشند، می¬باید در انتخاب این کمیته¬ها شرکت جویند. 11- همزمان با این اقدامات باید، در میان توده¬ها علیه انتخاب کمینه¬ها از بالا به تبلیغ و تهییج شدیدی اقدام کرد. باید کوشش¬های دیوانسالاران سندیکائی را که می¬خواهند رهبری اعتصاب به کمیته¬های منتخب از بالا سپرده شود افشا کرد. 12.